راهکاری برای ایجاد باور قدرتمندکننده‌ی «فراوانی» - صفحه 7 (به ترتیب امتیاز)

سلام آرام گیان

سپاسگذارم هستی وبودنت زیباست دوست خوبم خیلی سپاس بابت مکتوبات زیبابت

برایت کامنت فوق العاده آقای علی ابودر دایی عزیز دوست بسیار ارجمند رو برات کپی میکنم عالیست امیدوارم مطالعه کنیم واز آگاهی های آن برخوردار شویم

سپاسگذارم

اولین گُذرگاهِ رابطه ، رابطه با خویشتن است.

تنها راهِ و کلیدِ رابطه یِ خوب با هرکسی ، رابطه یِ خوب با خود است.

یعنی هر نوع رابطه ای که من با دیگران دارم ، همان آینه و بازتابِ رابطه ای است که با خود دارم.

برترین نوعِ عشق ، و معنایِ اصلیِ عشق ، عشق به خویشتن است ، چون ما نمی توانیم هیچگاه ، کسی را همیشه راضی و شاداب نگه داریم

اما می توانیم خود را شاد ، نگه داریم

ما هیچ کنترلی بر دیگران نداریم

و این کار غیرممکن است

اما می توانیم خود را کامل کنترل کنیم .

پس ، موثرترین وسیله برای ما ، فقط خود هستیم

ما بیش از اینکه نیازمندِ رابطه با دیگران هستیم ، مُحتاجِ رابطه یِ خوب با خود هستیم.

هیچ رابطه ای ، جایِ رابطه یِ خود با خود نمی گیرد

هیچ کسی جز خودمان ، مرهم برای ما نمی شود

شما هر کسی را که قضاوت می کنید ، در واقع ، متنِ آن قضاوت ویژگی ها و خصلت هایِ خودتان است.

کینه و غم و حسادت که درونی هستند ، نشان دهنده یِ مرغوب نبودنِ رابطه با خود است و شک نکنید هر کسی که وارد رابطه با شما شود و یا شما وارد رابطه با هر کسی شوید ، رابطه ای تار و مار و تاریک می شود ، چون آن بارهای منفی ، دیگران را از شما دور می کند.

اگر ما نیازمندِ رابطه با دیگران می شویم ، به آن دلیل است که می خواهیم شاید جایِ آن رابطه یِ نامطلوبی که با خود داریم ، با رابطه یِ با دیگران ، پُر کنیم .

علامتِ اینکه رابطه یِ خوبی با خود دارید این است که دوست دارید آگاهانه به نکاتِ مثبتِ دیگران بنگرید و بگویید و یا بنویسید.

وقتی خود را می شویید از نفرت و کینه و لجاجت و دهن به دهن شدن ها و بحث هایِ طولانی ، این نشان از ایجاد و ساختنِ رابطه یِ خوب با خود است.

اصلا منتظر نباشیم و فشار نیاوریم که دیگران تغییر کنند یا مثل ما شوند یا تغییر عادت دهند ، این انتظاری است که تا ابد به طول می انجامد ، چکار به مِدار دیگران دارید ؟ حتی اگر طرف مقابل همسر یا فرزند یا پدر و مادر است

آن همه انرژی ای که قرار است صرف تغییر او دهید ، چرا صرفِ تغییر خود ندهی ؟

در جهان هیچ کس مهمتر از خودمان نیست ؟

من مهمتر از فرزندم هستم ،

مهمتر از همسرم

مهمتر از مادرم و پدرم

و اگر کسی دیگر را مهمتر از این رابطه بدانید ، خلاها و راه ورود به انواعِ وابستگی و بیماری هایش را باز کرده اید.

حال اگر رابطه یِ من با خودم ، مهمتر از رابطه یِ من با همسرم ، یا فرزندم یا هر کس دیگر است ، این مهم بودن ، چه کمکی به من می کند ؟ اگر من با خود خوب باشم ، هر کسی با هر ویژگی ای ، با هر شکل و شمایل و رنگ و رخصاری و هر عادت و خوی و خصلتی که باشد ، با او تطبیق می شوم ، چون وقتی که از نظر رابطه ی خوب با خودت خودکفا باشی و یا به اصطلاح فردی باشی که خیلی خوب ، خود را عادت به احساسِ خوب داده باشی ، خوی و خصلتِ دیگران و نحوه یِ رفتارشان ، آزارت نمی دهد ، اما وقتی رفتارها و اخلاقیاتِ کسی ، تو را آزار می دهد ، به این دلیل است که ، با خود ارتباطی نداری و با آن منبعِ درونِ خودت غریبه شده ای ، و مدام به خود فشار می آوری که آن خلا را با فشار آوردن به دیگران و تغییر دیگران پوشش دهی ، بدان که به آن دلیل این رابطه با خودت اهمیت دارد ، چون قرار است رابطه با خِدا برقرار شود ، چرا که ما تنها از دریچه یِ رابطه با خود می توانیم ، به مُلاقاتِ خُدا برویم ، هر روز می توانیم این دیدار و این مُلاقات را بر خود ارزانی دهیم ، این رابطه که برقرار باشد ، ما نیز از هرجهت ، برقراریم ، تمامِ چالشِ روابط ، با ایجادِ این رابطه ، کوچک به نظر خواهد رسید

فقط این رابطه یِ با خود است که ماندگاری اش برایمان بیش از هر رابطه یِ دیگر است

و اگر این رابطه را درک کنیم ، درک می شویم

اگر این رابطه را درک کنیم ، کلیدِ رابطه یِ بی نظیر با هر کسی را در دست داریم.

خود را چگونه می بینی ؟

اگر خود را عالی و بینظیر می بینی ،

دوست نداری که از این مَنظَرِ عالی بودن ، کسی را بَد ببینی ، چون اگر کسی را بَد ببینی ، آن عالی و بینظیر بودنت ، زیر سوآل می رود

وقتی که رابطه یِ خوب و بی بهانه و اثبات شده ای با خود داری ، این رابطه که مدتی است ثابت شده و لطیف شده ای ، این خصلت یک رهبر است و از نتیجه یِ این ارتباط خوب با خودت ، تصمیم می گیری که با دیگران رابطه برقرار کنی و از آنجایی که دوست نداری این خصلت در شما لطمه ببیند ، در نتیجه سعی می کنی که نُکاتِ مثبتِ انسانها را ببینی .

در ارتباطات تا می توانیم نکات مثبت افراد را ببینیم ، تا عادت کنیم به اینکه انسانها ، تصاویرِ خداوندند.

اگر فکر می کنید که کسی یا چیزی ، نکته یِ مثبتی ندارد ، احتمالا باید برگردید و تصاویر و نکاتِ مثبتِ خود را رونمایی کنید و به یاد بیاورید ، وقتی که کیفیت و عَیارِ خود را بالا ببرید ، با همان کیفیت و عیار ، به مُشاهده یِ جهانِ بیرون خواهید پرداخت .

اینکه این همه در مساله روابط ، اشاره به رابطه با خود می کنیم ، اشاره به این نیست که دیگران بی اهمیت تلقی شوند ،

بلکه به این معناست که ما باید کاری کنیم که یک ، نَماد و یک اُلگو از روابط را به کار ببریم ،

وقرار است این نماد و اُلگو را ، از رابطه یِ با خود به وجود بیاوریم ، یعنی خود را یک آزمایشگاه تلقی کنیم که چگونه رفتار و آدابی را در آن بوجود بیاوریم که احساسِ مثبتِ دائمی داشته باشد ،

و حالا پس از ساختنِ این فاکتور و این نوع ارتباط با خود ، با دیگران ارتباط برقرار کنیم .

آدم هایِ اطراف از رویِ ظواهر با شما ارتباط برقرار نمی کنند ، آنها به دلیلِ کِشِشِ احساسات و ارتعاشاتِ درونی ، با شما ارتباط برقرار می کنند و با زیبا دیدن و زیبا احساس کردن و زیبا تلقی نگاشتن ، قدم بر یک رابطه یِ خوب آغاز می گردد.

هر چقدر که برایِ ایجادِ رابطه یِ خوب با خود قدم بردارید ، به رابطه هایی با همان کیفیت ، با دیگران ، هدایت می شوید.

من در واقع دو نفر هستم

خودم و ذهن

هر چقدر که بتوانم بر جُملات و نجواهای ذهن بزرگتر شوم ، راه معقول را در رابطه ایجاد کرده ام

و هر کسی بتواند اکثرِ مواقع از مُحتویات و داستان هایِ ذهن پیشی بگیرد ، هم خوشحالی اش بیشتر می شود ، هم اُمیدش ، و رابطه یِ خوب برقرار می شود.

اگر رابطه به هم خورد ، اصلا دنبال مقصر نیستم

جستجو می کنم که ذهن چه گفت ، که من کَم آوردم

اگر همسرم چیزی گفت ، رفتاری کرد که من عصبی شدم ، اصلا یک هزارم درصد هم دلیل عصبی شدنِ من ، او نیست ، صد در صد دلیل عصبی شدن ، شخصِ خودم هستم ، چون در آن لحظات من اجازه به ذهن دادم که هُنرنمایی کند ، و آن عصبی شدن ، خاروخاشاک هایِ ذهن بود که به بیرون فرو ریخت ، اگر خودم می بودم ، آب از آب تکان نمی خورد ، و اصلا مهم نمی بود آن رفتارها و صحبت هایِ طرفِ مقابلم.

پس هم کلیدِ روابط و هن شاه کلیدِ روابط در دستِ خودم است ، و تمامِ دُنیایِ من در همین شکلِ ارتباطاتِ ذهن و جسمِ من خلاصه می شود

در واقع هیچ غم و اندوه و نگرانی ای نیست ، هر آن وضعیتِ غیر طببعی مانند : بیماری ، غم ، شکایت ، اعتراض ، استرس ، کینه ، خصومت ، لجاجت ، حرص و طمع ، کم رویی و خجالت بودن ، فقر و ……. هیچکدام وجود و واقعیتِ خارجی ندارند ، این ها به ما تعلق ندارند ، وجودشان به دلیلِ عقب نشینیِ ماست ، دلیلشان ، این است که بیشتر از آنکه خودمان ، بازیگرِ ثانیه ها و دقایق و ساعات و روزهایمان باشیم ، خودِ واقعی را رها کرده و ذهن همه کاره می شود ، کار ذهن هم کپی برداری از هر آن گفته منفی و ناخواسته و رسانه و فیلم منفی و …. است ، خود را آموزش دهیم تا اجازه به این اسب سرکش ندهیم ، سرعتِ آن را بگیریم ، من وقتی باور بسازم و احساسم را درگیر کنم و حالِ خوشِ آن باور را بِچِشم ، کم کم یاد میگیرم به ذهن گوش ندهم ، کم کم یاد میگیرم هر وقت منفی شدم ، هیچ دلیلی نیست ، اِلا ذهن ، یعنی رابطه و ارتباطات یک سازوکار درونی است