مصاحبه با استاد | نحوه برخورد با تهمت - قسمت 1

من هنوز فایلو گوش نکردم چون یه جوری الهامات رگباری نازل شد که اول رفتم اونا رو یادداشت کردم که توی کارم پیاده کنم و بعدا بیام براتون از نتایجش تعریف کنم. ولی چون این کامنت قبل دیدن فایل دقیقا با اولین جمله ی استاد هویدا شد گفتم پس حتما باید زیر همین فایل بنویسمش.

خدایا به امید

تو بسم الله الرحمن الرحیم

خدایا تو بگو من مینویسم

الان به ذهنم رسید که مسیر حرکت افراد دقیقا مثل تایپ کردنه. زمانی که پشت سرهم و بکوب تایپ میکنی، باید چند وقت یکبار سرتو بیاری بالا که ببینی هنوز داره تایپ میشه یا اشتباهی دستت خورده و از اون صفحه اومدی بیرون . یعنی چند وقت یکبار باید صفحه ی ورد رو چک کنی. دقیقا مثل مسیر زندگی و موفقیت و کاری . یعنی چند وقت یکبار باید چک کنی که:

چیزی سخت پیش نمیره؟ ایا از این بهتر و ساده تر نمیشه؟ ایا نتایج متوقف نشده؟ ایا اشغالا زیر مبل نیس؟ ایا مسئله ای هست که باید حل بشه و داره ازش فرار میشه؟ ایا نشتی انرژی ای هست که بیشتر فکر روزم رو درگیر کرده؟ مهم ترین مسئله ی زندگی من چیه که اگر حل بشه بقیه چیزا خود بخود حل میشه؟

استاد کلام شما انرژی شما دیدن روی ماه شما برای من سراسر خیر و برکت و سرشار از الهامات الهی هست. یعنی هنوز به دقیقه ی 5 این فایل 48 دقیقه ای نرسیدم که الهاماتو ایده ها یه جوری هجوم میاره که باورتون نمیشه. جالب اینکه نشانه ی تایید این الهامات هم پشت بندش میاد . این قسمتش خیلی عجیب تر بود خدایی.

من مطمئن شدم دوره ای که باید روش اول از همه تمرکزی کار کنم عزت نفسه. قبلا فکر میکردم روانشناسی ثروته ولی نشانه ها داره پشت هم میاد که بچه جان بشین رو عزت نفس کار کن. با اینکه ظاهر و شواهد حاکی از اینکه باید اوضاع مالی درست شه ولی من به ضرس قاطع دیدم که هر جا به شهودم گوش کردم چقدر برکت داشته حتی اگر مثلا اون شهود این بوده باشه که برو ته دره.

الهی شکرت خدای مهربونم که وقتی ما درخواست کنیم و چیزی را با تمام وجود بخواهیم به ما داده میشه. من تازه دارم معنا و مفهموم درخواست کردن رو میفهمم. قبلا درخواست کردنم اینجوری بود: من که میدونم نمیده حالا ما میگیم که نگن نگفتی که نگن نخواستی. نمیده بابا اخه چجوری؟ اما الان انقدررر واسه ی خواسته ام مشتاقم که این اشتیاقه از اون جنس هاس که میدونم که جواب میده و مطمئنم که درها باز میشه. منظورم اصلا خوش بینی صرف نیستا . منظورم یک ایمانه که میدونی افتادی روی غلطک حتی اگه شرایط اونجوری که باید توی زندگیت ظاهرا نیس اما تو خودت میفهمی این شروع یک سرازیریه.

استاد توی فایل بی نهایت بی نهایت بی نهایت ارزشمنده حاضری چه چیزی را برای خواسته ات قربانی کنی؛ یه حرفی میزنن که من اونو کردم الگو واسه خودم. استاد میگن اقا جان اگه اطرافت ادمایی هستن که نه چیزی ازشون یاد میگیری نه باهاشون بهتر نمیشی و نه به پیشرفتت کمک میکنن بریز دور.

خدایا چقدر این جمله ی استاد و دوست دارم

من کلا هیچ وقت توی زندگیم چیزیو انتخا ب نکردم . یعنی همیشه خودمو بی لیاقت دونستم که بر اساس انتخاب خودم پیش برم. مثلا توی بحث روابط به خاطر احساس زیاد بی ارزشی و بی لیاقتی کلا که خودمو در حد یه معتاد توی جوب افتاده هم نمیدیدم. که بخوام اصلا به خودم اجازه بدم که توی ذهنم بگم من یه فردی با این مشخصاتو میخوام. حالا اینکه اون مشخصات شامل مشخصات یه ادم درست و حسابی باشه که اصلا فکرشو نکنید. کلا تو روابط اینجوری بودم که کسی اگر میومد درخواست دوستی میداد من همیشه قبول میکردم. چرا؟ چون میگفتم اون از من خوشش میاد دیگه پس من موظفم باهاش باشم. چی بهتر از اینکه یکی بخوادت. حالا مهم نبود اون کی بود و چقدر داغون بود. انقدر قدرت انعطافم بالا بود که با همه چیش کنار میومدم. میگفتم عب نداره. سخت نگیر . که درواقع زیر متن این نجوا این بود که تو بی ارزشی کسی که نگات نمیکنه حالا یکی هم پیدا شده باهاش بمون دیگه چی میخوای ؟ کم توقع باش. آدم که پرتوقع نمیشه. بساز و بسوز یعنی من توی زندگیم با همه ی شرایط ساختم یعنی یاد گرفتم تحمل کنم . یعنی با بی پولی ساختم با هزار تومن توی جیبم ما ها طی کردم با یه ادمی که عملا زالو بود ساختم با ازدواجم ساختم . کلا هیچ وقت اون روحیه ی جنگجویانه رو برای رسیدن به خواسته ای نداشتم. خواسته؟ اصلا نمیدونستم چی هست؟ هرچی جلوم میذاشتن میخوردم. میگفتم باخودم: حرف نزن همینی که هست . بخور. غر نزن. خودمو گول میزدم که قانع باشم. میتونم تا صبح براتون از باگ های ذهنیم بگم که این بی ارزشی و بی لیاقتی به قول استاد توی روابط خودشون نشون میداد. ادم هایی که میومدن سمتم واقعا دوسم داشتن ها . واقعا برای من ارزش قائل بودن بی احترامی نمیکردن یا منو تحقیر نمیکردن اما اما همه شون بلا استثنا بی پول و اس و پاس بودن چون من خودمو لایق ثروت و نعمت و پول نمی دونستم. و افرادی هم مدار با خودم جذبم میشدن. ایشالا خدا هدایتم کنه و بتونم این وضعو درست کنم. خدایا خودت کمکم کن.

من یه باگی که دارم وقتی طرف رو حضوری میبینم دلم میسوزه و میگم این لحظه رو خراب نکنم . یعنی فک کن وقتی طرف فیزیکی کنارم نیس با خودم میبندم که دیگه کات این ادمه تو نیست و فلان و فلان و باید باهاش کات کنی. اما وقتی میدیدمش کلا همه ی نقطه ضعفاش یادم میرفت . کلا پروانه ای میشدم و هر جور شده بود باهاش خوش میگذروندم ولی درواقع این احساس ریشه ش این بود که دارم شرایطو تحمل میکنم تا غر نزنم و شکایت نکنم . معمولا همیشه توی قرار های حضوری باختم. چون وا دادم و یادم رفته که یارو چه نقطه ضعف هایی داشته و چرا من اون ادمو مناسب خودم میدیدم. اینم باید ریشه یابی کنم که ببینم داستان چیه که وقتی طرفو حضوری میبینم کلا یادم میره که چرا میخواستم کات کنم.

البته در رابطه با طلاق ام خداروشکر جهان کاری کرد که اون چند روز اخر ایشون اصلا خونه نباشه و کلا مدت طولانی بود که خونه نمیومد و همین باعث شد که من بتونم تصمیم درست رو بگیرم و چقدر اسان چقدر اسان که وکیلم متعجب بود که انقدر همه چی برام اسان پیش رفت. خدایا کمکم کن که بهتر بشم. هیچ وقت واسه بهتر شدن دیر نیست .

خدارو شاکرم که یه مدته الهامات رو به راحتی میشنوم و عمل میکنم ونتایج بی نظیره. خدایا کمکم کن که بتونم بیام از نتایج مالیم هم بگم از ماشین خوشگلی که خریدم که نشانه ش رو برای اینکه بفهمم ماشینی که میخوام بخرم متعلق به منه و باید همینو بخرم اینه که اولا حتما شیشه هاش دودی باشه و دوم اینکه توی ماشین خوشبوکننده با طمع کارامل باشه. یعنی اگه ماشینی به پستم بخوره که این دو ویژگی رو داشته باشم همونجا میزنم زیر گریه که چقدر قانون خوب جواب میدهد. که ماشینی که نشون کردم خودش سر و کله اش پیدا شده و این معامله ای با خداست که همش سوده و سوده و سود.

بیام از حساب بانکی خوبم بگم که دیگه نگران نیازهای روزمره ام که نیستم هیچ . میتونم هر موقع میخوام و اراده میکنم برم سفر. اخه من عاشق تنهایی با خودم وقت گذروندنم. دیوونه شم. البته زمانی که با ادم های هم فرکانسم هستم هم خیلی بهم خوش میگذره ها اما دلم میخواد ساعات بیشتری مال خودم باشم. مخصوصا ابتدای شروع روز و پایانش.

بعدش بیام بگم که یه چمدون خوشگل خریدم و بدون برنامه ریزی سوار ماشین شیشه دودیم با بوی کارامل شدم و توی آزاد راه تهران شمال در حالی که خلوته خلوته و تازه خورشید قشنگمون طلوع کرده دارم اهنگ پرانرژی بهنام بانی به نام جان جان رو گوش میدم و دنده پنجو پر کردم مستقیم میرم دریا گوشه. میرم خیابون روبروی متل قو و چون دیگه ساعت حدودای 9 صبحه و مغازه ها باز کردن میرم یکی از اون کافه های مدرن و لاکچریش که پاتوق دختر پسرای خوش استایله و قهوه مو میخورم. کاپیچینوی پر فوم. شایدم برم شعبه ی لیلی که یه کم جلوتر از متل قوعه. بعدم هدایتی توی شهر میگردم و میرم تو آغوش جنگل و پیاده روی بی نظیرمو توی هوای پاک شمال ایران که عاشقشم میکنم و از خدا میخوام که یه ویلای لاکچری رو برام اماده کنه که میخوام برم شبو توش بمونم و از ویوی پنجره ی تمام قدش که رو به تخته و تا چشم باز میکنی میتونی طلوع و یه تپه ی بی نهایت سرسبزو با یه اسمون ابی ببینی. نشونه ی ویلا هم علاوه بر مدرن بودنش اینکه فریم های در و چارچوبا رنگ مشکی دارن و خود تم قالب خونه طوسیه و یه جکوزی توی ارتفاع رو به ویو بدون سقف داره که وقتی نم بارون میزنه بخوره به صورتت و غرق رحمت شی.

خدایا یعنی میشه؟ یعنی میشه بیام و اینجا از نتایج قشنگی بگم که با باورام ساختم؟ خدایا شکرت. شکرت بابت این ذهن قوی. بابت قدرت تجسم. الهی شکر که داریم یاد میگیریم چطور درخواست کنیم که به یاد بیاریم زمان هایی که یه چیزیو دقیقا عین بچه ها عین بچه ها خواستیم و به چطورش فکر نکردیم و شده و در عین ناباوری شده. چ

من متوجه شدم که ما تکامل رو الزاما با گذر زمان طی نمیکنیم. بلکه با میزان شدت ارتعاشاتمون طی میکنیم. که شده من شب خواسته ای محال رو خواستم و فردا عصرش شده. بارها برای من غیرممکن هایی ممکن شده که نگو. بابت همین بچه ها رو توی خلوص درخواست کردن کردم الگو، دیگه به چطورش میخوام فکر نکنم. بعضیا ذهنشون خیلی منطقیه همش دنبال فرعیاتن. یه جمله جیم ران داره خیلی خوشم اومد میگه بعضیا به ریشه ها فکر میکنن و بعضیا هم میوه ها رو میچینند . بستگی داره که تو میخوای کدوم ور قضیه باشی.