مصاحبه با استاد | نحوه برخورد با تهمت - قسمت 1

به نام خدای بخشاینده

سلام ب استاد عزیز و خانم شایسته جان و دوستان عزیزم

خب نکات فایل رو مرور کنیم:

ذهن ما اینجوریه ک اگر 99 مورد ازمون تعریف بشه انگار ن انگار ولی اگر 1 دونه تحقیر، توهین و یا مسخره بشیم، اونو هزاران بار تکرار میکنه ک مارو اذیت کنه، مغز ما داره مارو فریب میده، شیطان میخواد احساس شمارو بد کنه، پس ماچیکار کنیم؟

افسار ذهن مونو بگیریم دست مون، نه با خودمون تکرارش کنیم، نه با دیگران انتشار بدیم، نه حتی ب خدا بگیم خدایا دیدی چه تهمتی ب من زد، دیدی حق من نبود، اصن تو ذهنت قدرت نده بهش، یه دیقه دیگه هم بهش فکر نکن، برو سراغ ویژگی های مثبت خودت، سراغ صداقت و پاکی خودت، سراغ قلب پاک خودت، بگو من ک میدونم تو چه فرشته ی نازنینی هستی چه قلب پاکی داری، همین بس ک خدا حافظ تو باشد، همین بس ک خدا شاهد و گواه باشد.

اون کسی ک تهمت میزنه، مسخره میکنه، غیبت میکنه آدم ضعیفی عه.

اگر کسی ب شما تهمت بزنه و شما پاسخ بدی و از خودت دفاع کنی، داری میگی من تحت تاثیر قرار گرفتم، تو تونستی منو اذیت کنی، تونستی دستت و تو مخم کنی، تونستی اعصابم رو خورد کنی.

ولی وقتی بی محلی کنی، داری این پیغام رو میدی ک برای من هیچ ارزشی نداری ک من حتی بخوام پاسخ بدم به حرفات، اصلا برام مهم نیستیددددد.

بی توجهی بدترین کاره برای حرفای آدمای بی ادب

یه موقعی ک کسی تهمتی میزنه ب ما، ما نگرانیم ک تصویرمون خراب بشه برای دیگران

دقیقا بنظرم یکی از اولین فکرایی ک ب سر آدم میاد اینه ک وای نکنه فلانی بشنوه این تهمتُ و نظرش راجع ما عوض بشه، وِجه مون پیش فلانی ها، اون خانواده معروف و پولدار فامیل مون خراب نشه یه وقت، اگه ب گوش اون آدم بخوره دیگه تمامه کارمون. اصن بشنوه ک بشنوه، اون فلاااانی کی باشه اصن؟؟ نه خود اون حرف مهمه، نه اون شخص تهمت زننده، نه اون کسی ک ما برا خودمون شاخش کردیم، هیچ کدوم شون نباید برامون گنده باشن.

فقط ب خودمون بگیم، من ک خودمو میشناسم چرا باید نگران باشم؟؟؟ چرا باید بترسم؟؟ اصن مگه غیر از منو خدای خودم تو این دنیا کسی هست؟ وقتی خودت میدونی چه شخصیتی داری، چه ویژگی هایی داری دیگه اصن مهمن دیگران؟؟

حالا میفهمم تفاوت زندگی مادرم با خواهرش رو، مادر من بسیار فرد بی خیالی بود راجع ب هر حرفی ک درموردش میزدن، همیشه خواهرش بهش میگفت چرا جواب نمیدی بی عرضه و مادر من سکوت میکرد میگفت ولش کن بابا، حالا نتیجه زندگی خاله ام یه زندگی پر از تنش، پر از قرص و روابط ناجالب خانوادگی با تک تک فامیل، اینکه همیشه سرجنگ داره، میخواد ب همه ثابت کنه ک شما ب من تهمت زدید، و ادعاش اینه ک من زرنگم من حق خودمو می گیرم، من دهن هرکی پشت سر من و خانواده ام حرف بزنه رو گل میگیرمو…

ولی مادر من با اخلاق خونسردی اش،آرامشش نه تنها ب تن سالم خودش، بلکه ب خانه و خانواده اش آرامش داده، صلح و دوستی در خانواده مون برقرار کرده، اصلا تلفن بازی و از این پیغام ببر ب اون برسون نداریم ما تو خونه مون، احترام و ارزشی ک برا همه داره و همیشه ازش تعریف میکنن و عروس گل خانواده است. چون اون براش ذره ای حرفای زن داداش و جاری هاش مهم نبود، از همه هم تهمت شنید تهمتای بد ک الان ک فکرشو میکنم میگم چه روح بزرگی داری مادر من، مثل همون مکث استاد میخواستم بگم ولی نه نمیگم، فقط بهش افتخار میکنم و میخوام بهش بگم ک بهت افتخار میکنم، بهش بگم نکات مثبتش رو هم ب مادرم هم پدرم

پدر عزیزم، راجع ب دختراش چقدررر حرف زدن، حتی برادر خودش ب دختراش بدترین حرف ها و تمسخر و سرزنش هارو کرد، چقد بهش انگ بی غیرتی زدن،چرا چون دختراش مانتویی بودن و مثل 99 درصد دخترای فامیل چادر نپوشیدن، حتی یک بار پدر من ب ما نگفت چادر بپوشید، حتی یک بار نیومد تو جمع خانوادگی مون ب گوش مون بزنه پشت سرتون این حرفا رو میزنن.

یه بار پدر من گفت دوماد مون گفته از کل دخترای فامیل پاک تر از دخترای شما من ندیدم، حالا ماهایی ک لباس های راحت و آزاد می پوشیم، و پدر من به مادرم گفت من خودم میشناسم دخترای خودمو بزار هرکی هرچی دلش میخواد بگه برا من ذره ای اهمیت نداره، خیلی سخته برای مردی ک بزرگ فامیل در مورد دختراش حرف ناجور بزنه و سکوت کنه و بگه خدا خودش میدونه من چه خانواده ای دارم همین کافیه، قربونش برم من.

حالا چی شد؟ یکی دوسال بعد ما همه دخترا کم کم مانتویی شدن، برو بیرون و بگرد شدن، دانشگاه و سرکار برو شدن، خوبه ما سنت شکن شدیم ک راه برا بقیه باز بشه، و همونایی ک پشت سر ما حرف میزدن الان نمیتونن دخترای خودشونو جمع کنن، همون حدیث امام صادق ک میگن مواظب باش اگر تهمتی ب کسی میزنی دنیا میچرخه و اون بلا سر خودت میاد ک بفهمی چی ب چیه.

اتفاقا چند روز پیش یه تهمت دیگه بما زدن از حرص شون، ک ما خواهرا هم تو درینک زدن قاطی شدیم تو مهمونی خانوادگی هههه، وای خدا خندم می گیره، و مادر مذهبی من به شددددت بهش برخورده بود، چون خودش هم تو اون مهمونی با ما بود و میگفت انگار یه جورایی ب من هم توهین شده، بچه ها برادرش این حرفو زده بود، ک از زبون یکی دیگه پشت تلفن این حرف زده شد و خداروشکر من اولین نفر بودم از خواهرا ک شنیدم، منو بابام و مامان، و من سریع مامانم رو آروم کردم گفتم مامان مگه تو اونجا نبودی؟ مگه تو دختراتو نمی شناسی؟ پس چرا برات اهمیت داره؟ برا من ذره ای مهم نیست چون من خودم ک خودم رو میشناسم، خودم میدونم هیچ خطایی نکردم. پدرمم ب شدت عصبانی شده بود و ب غیرتش برخورده بود، ولی خدا رحم کرد و من این حرفا رو زدم و جو آروم شد و یه جریاناتی پیش اومد ک نشد مادرم حتی گله کنم از برادرش، و بعدشم یه مهمونی بزرگ گرفتیم و داداشش بود و کلییی گفتیم و خندیدیم، ک اگر مادر من تماس میگرفت خدا میدونه چی میشددد.

آره استاد ب قول شما این چرندیات میره و میاد و حق آشکار میشه بالاخره، بنظرم بزرگ ترین بنفیت مهم نبودن تهمت ها اینه ک آرامش ب اون خانه برمیگرده، آرامش ب قلب اون فرد برمیگرده، کم کم اون تهمت ها از بین میره چون اگه توجه کنی و بجنگی بیشتر و بیشتر میاد، نتیجه اش قرص و مریضی و اعصاب داغون برا اون طرفه، نتیجه اش تن سالمه، خانه ای در صلح و صفا و صمیمیت عه، نتیجه اش ارزش و احترام بالاست، نتیجه اش خنده و شادی و آرامش درون عه. فقط با یه بی توجهی، یه اعراض.

خدایا شکرت برای خانواده ای ک دارم، برای آرامش و صلح و دوستی بین مون ک ارزوی خیلیا هست و من دارمش این عشق و احترام و صمیمیت رو، اینکه شبها در آرامش سرمون رو میزاریم میخوابیم، اینکه ب زندگی هیچ کس هیچ فکری نمی کنیم، خودمون با خودمون خوشیم، نه مقایسه ای درکاره و نه ناسپاسی ای، و همینه رمز خوشبختی. الهی شکر

استادجان سپاسگزارم.