شیوه مدیریت انتقادات

سلام حمید عزیز حنیف. که قطعا لایق این صفت هستی. چقدر خوشحالم و لذت بردم از پاسخ همراه با لطفت. و چقدر دوباره چیزایی که نمی دونستم و نوشته بودی در مورد امریکا رو یاد گرفتم از کامنتت. دلیل اینکه فکر کردی کانادا هستم اینه که ما سه تا خواهر هستیم که تو سایت هستیم و دوتا خواهرم نسیم زمانی و یاسمن زمانی هردو کانادا هستن. و البته که مامانم (فاطمه سلیمی) هم هستن تو سایت و از همه ی ما دختراش هم جلوتر و با فرکانس بالا تری هستن :) جالبه که هر چهارنفرمون چندین ساله با آموزشهای استاد همراهیم ولی زیاد اهل کامنت گذاشتن نبودیم. و تقریبا همزمان یهو وارد فاز کامنت زیاد خوندن و کامنت نوشتن شدیم که واقعا خدا رو شکر می کنم ، چه دنیاییه این دنیای کامنتا، خیلی اتفاق قشنگیه که هر روز که با اسکایپ صحبت می کنیم کلی راجع به فایلا، نتایجمون و کامنتا و بچه های نمونه مثل شما صحبت می کنیم :)

خیلی برام جالبه این حد از کنجکاوی برای امریکا و تحسینت می کنم برای داشتن اینهمه اطلاعات. این ویژگیت شبیه سام، همسرم هست، در مورد هرچیز و هرچی بپرسی یهو می شینه تاریخچه شو میگه :))) اینکه کنجکاو باشی و بری دنبال جواب برای کنجکاوی بسیار جای تحسین داره. خیلیا سوال تو ذهنشون ایجاد میشه ولی حالشو ندارن برن ببینن جواب چیه و خیلی زود فراموشش می کنن. خلاصه که قدر بدون این ویژگی خوبت رو.

از توحیدی بودن مردم اینجا نوشته بودی، قطعا همینجوره، یادمه اون اوایل این حد از اعتماد و بنا رو بر درست بودن انسان‌ها گذاشتن، برام عجیب بود. اینجا اصل بر اینه که همه راست می گن و اگر عکسش بود باید دلیل و مدرک بیاری. حرفت کافیه و همین یه اعتماد به نفس قشنگی به همه می ده. خونه ها دیوار و حصار و نرده ی بالای دیوار نداره… یادمه تازه اومده بودیم خونه ی جدیدمون که تو یه شهرک کوچولوه ( subdivision ) و یه سفر چند روزه رفتیم کانادا پیش خواهرام وقتی برگشتیم دیدیم در گاراژ کلا باز مونده بود اون چند روز !!! و خب در داخل گاراژ به خونه هم قفل نبود، ولی خدا رو شکر هیییچ اتفاقی نیفتاده بود. خلاصه که از این مثالها و انسان دوستی آدم‌های اینجا و «توحیدی بردنشون» تا صبح می تونم بنویسم. به امید الله مهربانم بزودی خودت میای و می بینی.

داستان مهاجرتمون هم به امریکا رو [اومدم بنویسم یبار سر فرصت می نویسم تو قسمت داستان هدایتم ولی دلم گفت یه خلاصه ای بنویسم برات] راستش من تهران دانشجوی دکترای شیمی بودم که با همسرم آشنا شدم (اولین آشناییمون هم تو کنسرت استاد شجریان (خدا رحمتش کنه) و همایون شجریان اتفاق افتاد. بعد از مدتی باهم ازدواج کردیم و ایشون خیلی عشق امریکا بود، رشته ی تحصیلیش هم حقوق بین الملل بود و کارمند حقوقی بانک. بعد دو سال که درسم داشت تموم می شد خیلی تشویق می کرد برای اپلای برای پستداک در امریکا یا کانادا. خب رشته ی شیمی از این نظر قابلیت خوبی داشت ولی من دوتا مقاومت داشتم یکی خونوادم که ازشون دور می شدم و دیگه با اینکه دانشگاه تهران درس خونده بودم از نظر علمی اعتماد به نفس کافی نداشتم فک می کردم اونایی که امریکا درس خوندن خیلی بیشتر از من بلدن… خلاصه اپلای می کردم و طبیعتا (الان درک می کنم خب) جوابی نمی گرفتم، تا اینکه برای یه دوره ی پستداک دوساله رفتیم کشور قطر . حسنش این بود که بغل گوش ایران بود و از طرفی یه رفاه نسبی داشت برامون اما همسرم نمی تونست اونجا درس ادامه بده یا کار مرتبط پیدا کنه و شروع کرد خوندن برای زبان و اپلای دانشگاه‌های امریکا. آخرای اون دو سال بود که دخترم تینا بدنیا اومد و سه ماهه بود که ما برای درس همسرم رفتیم لس انجلس. من هم که مشغول تینا بودم. با پس اندازی که داشتیم یکسال اول رو گذروندیم و دیگه من شروع کردم دنبال جاب گشتن، با توجه به اعتماد به نفسی که از نظر علمی داشتم (یعنی نداشتم) در مدار یک استاد ایرانی قرار گرفتم که متاسفانه انسان منصف و درستکاری نبود و با وعده هایی که بعدا عمل نکرد و همش سرخرمن بود، ما موو کردیم به ایالت نبویورک، شهر Ithaca که دانشگاه Cornell اونجا بود. من انقدر اون زمان آدم مشرکی بودم و تو ذهنم به آدم‌ها قدرت داده بودم که وقتی رفتم و دیدم که دروغ گفته بهم در مورد فاند و اینها، سریع راهمو نکشیدم برم ( البته که بچه و سختیهاش بهونه ی خوبی بود برای ادامه ی شرک) و کم کم چک و لگد جهان هستی بود که روانه ی ما شد و بعد از یکسال و چندماه تونستیم خودمون رو از اون فضای باتلاق وار بکشیم بیرون. ولی اعتماد به نفسم بدتر از قبل شده بود و باور نداشتم استاد دیگه ای بخواد که من براش کار کنم. اینو تو پرانتز بگم که من واقعا آدم سخت کوشی هستم و ریسرچ رو دوست دارم، اراده م هم بد نیست و شاید همون به ذره اراده و ایمان به خدا کمک کرد و رفتم با استاد دیگه ای در دپارتمان دیگه کار کردم که نقطه ی مقابل استاد اول بود! انسان، فهمیده، صبور، زندگیم براش مهم بود، کارم ارزش داشت و قدردانی می کرد. هروقت سام رو می دید می گفت تو باید به خانومت افتخار کنی… داره آزمایشگاه منو می چرخونه و از این حرفا. حالا خنده دارترین موضوع داستانو بگم. همسرم که مدتی بود شروع کرده بود به گذروندن دوره ها و امتحانای real estate ( کار املاک)، همون استاد ایرانی ازش خواست خونه ش رو براش بفروشه من گفتم اصلا ولش کن و باش کار نکن ولی همسرم نظرش این نبود و اون کارو انجام داد و در آخر اون استاد ایرانی چندتا فایل صوتی به سام داده بود و گفته بود تو آدم موفقی میشی بیا اینا رو گوش بده!!! و خب مطمئنم الان حدس می زنی فایلا چی بودن :)) بله فایلای استاد عباسمنش! فایلای قانون آفرینش بود که فرستاده بود. همسرم هم اونا رو گذاشت تو گروه خانوادگی که داریم و خواهرام و مامانم هم شنیدن ( البته که بعدش دوره رو خریداری کردیم) هممون گوش کردیم و انگار از یه دنیای دیگه اومده بود این حرفا و عجیب به دل می نشست. اینجوری شد که ما بعد یه مدت گشتیم و سایت رو پیدا کردیم، فک کنم یاسمن بود که عضو سایت شد اول و بعدم دیگه ما دوباره متولد شدیم :)

بعدم که جاب گرفتم میشیگان و ما دو سال پیش موو کردیم یه ایالت میشیگان…

خب من داستان هدایتم رو به پروفایلم اضافه کنم شما لازم نیست بخونیش حمیدجان. چون همشو اینجا نوشتم:) قراربود داستان مهاجرت باشه ولی اینجوری شد دیگه…

یقین دارم که تو با فرکانسی که داری و تعهدی که در کار کردن رو خودت داری مثل آب خوردن مهاجرت می کنی و امیدوارم که اینجا از نزدیک ببینیمت و حضوری در مورد زیبایی های این کشور پهناور و جذابیت‌هاش برات بگیم.

به خدا می سپارمت و ازش آرامش و سلامتی و ثروت و سعادت برات می خوام :)