شیوه مدیریت انتقادات

به نام خدا

سلام و صلوات به وجود پاکِ همتون‌.

من خیلی باید تلاش کنم تا بتونم واکنشمو مدیریت کنم چون از اوندسته افرادی هستم که انتقادهای سازنده بیشتر ناراحتم میکنه ،پیش اومده که انتقادهای تخریب گرایانه ازم شده ولی مهم نبوده یا واکنشم کم بوده یا اصلا واکنشی نبوده همون لحظه برام تموم شده .

اما انتقادهایی که خودمم میدونم سازنده است و گاهی خودم متوجه اون موضوع نبودم منو به شدت برانگیخته میکنه.

از حق نگذریم این انتقادها بزرگترین باگ های شخصیتیم رو بهم فهمونده و صد در صد سودمند بوده اما الان فهمیدم به دو دلیل از این مدل انتقادها برانگیخته میشم:

اول اینکه کمالگرایی بینهایتم استانداردهای بالایی داره و توقع داره عالی باشم از همه بهتر باشم و بدون عیب و نقص باشم!!

خب وقتی کسی انتقادی میکنه که میدونم حرفش حقه کمالگرایی ذهنم شدیدا واکنش نشون میده و دریک لحظه هرچیزی از اون شخص دیده رو به بدی تبدیل میکنه ،بهم میگه چنان محکم جوابشو بده که طرف نتونه حرفی بزنه،میگه توام ازش انتقاد کن،حالا که اون ی دونه نقصتو گفته تو هزارتا بگو تا بفهمه توام حالیته!!!

آره بکوبش ،بشورش،لهش کن،اینجوری جیگرت خنک میشه!!!

منم قبلا به حرف کمالگرایی گوش میکردم و فرد انتقادکننده رو چنان ضایع میکردم که اگه کلاهشم سمت من میوفتاد جرات نمیکرد بیاد برداره!!!

الان بهتر شدم حداقلش اینه که میتونم سکوت کنم ولی توی ذهنم مدام درحال جنگ و درگیری ام .

دوم بخاطر اینکه شخصیتم رو با اشتباهاتم بهم گره زدم ،یعنی کسی انتقادی میکنه فکر میکنم منظورش اینه که من اشتباهم ،من حالیم نیست ،شخصیتم مشکل داره و …..بطوریکه وقتی انتقاد جدی مثلا توی کارم میشد ،خورد و خاکِشیر میشدم و گریه م میگرفت و تا آخرین روز کاری از اون فرد انتقادکننده متنفر میشدم.

سال قبل تو محل کارم ،کاریو زودتر از موعد انجام داده بودم و عجله داشتم که مدیرمم کارشو زودتر انجام بده تا کلا تموم بشه و بریم سراغ پروژه بعدی ،چون کارها بهم پیوسته بود.

بخاطر همین عجله ام با انتقاد مدیرم مواجه شدم ،بالحن محکم و تند آمیخته با ناراحتی بهم گفت شما انگار متوجه نمیشی چی میگم چرا انقدر عجله داری من هنوز کارم مونده.

بنده خدا فقط همینو گفت ولی من فکر میکردم شخصیتمو خورد کرده برا همین نتونستم جلو اشکامو بگیرم به هق هق افتادم ی حرفیم زدم که احساس گناه کنه!

مدیرم بنده خدا هاج ‌و واج مونده بود

بیچاره کلی عذرخواهی کرد و اونروز کلا روحیه ش داغون شد .

بعدش همیشه با احتیاط باهام حرف میزد میگفت شما چقدر زودرنجی من میترسم باهات حرف بزنم(: ،بماند که تا آخرین روز کاریم ازش خجالت میکشیدم بابت همون اتفاق .

البته ذهنم خوشحال بود میگفت خوب شد گریه کردی عذاب وجدان گرفت و فهمید دیگه با تندی باهات حرف نزنه!!!

وای خدایا مغزم درد گرفت اگه تو اخلاق و‌رفتارم ریز بشم کلی مورد هست که خلاف قانون عمل میکنم ولی ترسام و کمالگراییم نمیذاره باهاش مواجهه بشم

حالا متوجه میشم چرا نتونستم دوره حل مسئله رو به خوبی کارکنم مخصوصا جلسات مربوط به درمان این بیماری سرطانی رو ،یعنی هربار جلساتو شروع میکنم ذهنم به یک طریقی حواسمو از شنیدن پرت میکنه و هیچی از جلسات نمیفهمم!

خدایا فقط خودت میتونی کمکم کنی من تسلیمم.

زندگیمو مرور کنم خیلی ازین موارد دارم همیشه مثل یک معمای حل نشده بود اما حالا چی تقریبا دارم جواب معماهای ذهنم رو پیدا میکنم.

تو این فایل که این قضیه انتقاد رو استاد موشکافانه بررسی کردند خیلی واضح شد انتقادهایی که در جهت رشد منه نباید واکنشی عمل کنم ،بیشترین مشکل من با وجودِ کارکردن روی ویژگیهام همین مورده یعنی واکنشی بودنم حالا چه مثبت چه منفی.

یعنی وقتی درمقابل بعضی چیزای انتقادی سکوت میکنم حس میکنم از درون درحال سوختنم!!!

ولی وقتی واکنشی نشون میدم خیلی راحت میشم همون چیزی که میگن آخیشش خنک شدم جیگرم حال اومد!!!

به قول یکی از بچه ها ی جونوری تو وجودم هست!!!

خیلی کار دارم خیلی !!!

بنظرم اهرم رنج و لذت بهترین سلاح برای منه در مقابل کمالگرایی و واکنشگرایی.

اعتراف چقدر سخته استاد.بارها دستم لرزید موقع نوشتن و ارسال اما ادامه دادم ….

ذهنم خیلی شلوغه استاد

خدایاکمکم کن تمام موانع و ترمزا رو بشناسم .

استاد ازتون ممنونم باهرفایلی که میگذارید مجبور به تفکر میشم .

در پناه حق تعالی باشید.