شیوه مدیریت انتقادات

بنام الله مهربونم

من میخوام در مورد احساس ارزشمندی

هم جهت بودن باور و خواسته

اصطلاحا گاز و ترمز بنویسم نسبت به آگاهی امروزم

ایشالا که با نوشتن عمیقتر درک میکنم

خواسته من اینکه تو رابطه عاطفی سالم باشم .

از اون طرف دلم میخواد این رابطه عاطفی باعث رشد شخصیتم بشه و من توحیدی تر بشم .

ی الگوی ذهنی اشتباهم دارم یا همون کد اشتباهی که تو ناخودگاهم هست که ؛

تو با توجه پارتنرت به احساس ارزشمندی میرسی و اگه اون بهت توجه کنه یعنی تو موجود دوست داشتنی هستی .

حالا مشکل چیه ؟؟

طبق قانون هیچ عامل بیرونی دخل و تصرفی در خوشبختی و بدبختی من نداره

اما کد اشتباه ِ ذهن من ،خلاف قانون میگه که ، احساس ارزشمندی تو بستگی به توجه پارتنرت داره

حالا این پارتنر میشه گفت توجه پدر یا مادرت ، فرزندت ،همکارت ،دوستت

و چون بازم طبق قانون منتظر توجه دیگران هستیم و این اتفاق نمیافته !

چرا ؟؟

بازم طبق قانون چون با احساس نگرانی با احساس نیاز از روی خلاء منتظریم کسی بهمون توجه کنه

دقیقا طبق فرکانس نگرانی و کمبود ،بی توجهی و جذب میکنم

و این بی‌توجهی با هر بار تکرار شدن به ما میگه که بی ارزشتر هستیم

بعد شروع میکنیم به کارهایی که حالمون و خوب کنه یا اصلاحا مُسکنی باشه برای جراحتِ عمیقِ درونمون .

-ازدواج میکنیم تا از بی مهری خانواده فرار کنیم تا شوهر بهمون توجه کنه

– مدرک میگیریم تا به بقیه بگیم من و ببینید من ارزشمند هستم

– بچه دار میشیم فکر میکنیم برای ارزشمند بودن باید مادر یا پدر باشم

– خونه و بزرگ میکنیم ،بازم فایده نداره

– ماشین خوب سوار میشیم

– با آب و تاب از مسافرت هامون ، از زندگیمون برای بقیه حرف میزنیم شاید برای لحظه یی ،شاید شاید احساسمون خوب شه

-کمد و پر لباس میکنیم ، بازم بی فایده اس

-مهمونی برو ، مهمونی بگیر تا بقیه لحظه ایی بگن وای چه زن زیبایی چه زن با سلیقه ایی اما بعد از مهمونی حجم بزرگی از تنهایی و دلتنگی داره خفه ات میکنه

-بعد میشی یه مامان فداکار که تمام زندگی تو میخوای بُکنی تو حلق بچه ات ، و بمب انتظار و توقع میشی و با ی سلام نکرنِ بچه ات منفجر میشی

– از خواسته ی خودت میگذری تا به بقیه سرویس بدی تا بلکه ازت چند دقیقه تعریف کنن تا بازم شاید چند دقیقه به احساس خوب برسی

که این احساس خوبه هیچوقت پایدار نیست

مثل همون روشنی رعد و برق لحظه ایی آسمون و روشن میکنه

بعد میگم چرا من اینقدر چینی درونم نازک شده با هر پِخ گفتنی از لبه تاقچه میوفته و خورد میشه و صدای شکستنش مثل زلزله 10 ریشتری وجودم و متلاشی میکنه !!!!!!

اما حواسمون نیست که اون زخم درونی خونریزی کرده و داره احساس ارزشمندی و لیاقتمون و می کُشه .

این پروسه ادامه داره و این پروسه برای من به رنج تبدیل میشه ،رنجِ عمیقِ از دست دادنِ عزیزترین فرد زندگیم یعنی احساسِ ارزشمندی

‌از اون طرف مغز طبق کارکردش از رنج فرار میکنه ، رابطه عاطفی مثل تابلو خطر بهش هشدار میده که داری به رنج نزدیک میشی و امکان داره دوباره ی عزیزِ دیگه رو از دست بدی

بنابراین هر بار که به تقاطعی میرسه که تابلو رابطه اونجاست سریع دور میزنه و از یک مسیر دیگه میره

بعد نتیجه این میشه که ؛

من که زیبا هستم

توانمندم

اجتماعی ام

چرا چرا چرا نتونستم یک رابطه عاطفی سالم و پایدار داشته باشم ؟؟؟؟

اینجاست که مفهوم خودشناسی تنها راه حلِ ،ریشه ایی مشکلِ

نه اینکه آدم ها رو عوض کنیم ، کشور و عوض کنیم ، شغل و عوض کنیم

یا هر عامل بیرونی که فکر میکنیم اگه عوض بشه همه چی درست میشه

بعد این جنازه ی متعفن بی ارزشی و میندازیم رو دستمون و از این جا به اونجا میبریمش تا بلکه قلبش احیا بشه و دوباره نَفَس بکشه اما

نمیدونیم هیچوقت این اتفاق نمیافته

تنها راهش اینکه تسلیم بشیم و جنازه رو بزاریم رو زمین و از صاحبِ اصلی بخوایم که خودش احیاش کنه

الان میفهمم چرا جلسه اول عشق و مودت و هزاران بار گوش دادم ، هر بار وقتی شنیدم رابطه اصلی و باید درست کنی و من اشک ریختم گفتم یعنی چی ؟؟؟

خدایا من نمیدونم

خدایا من تسلیمم

خدایا خودت من و از من متولد کن

خدایا ای صاحبِ آسمون ها و زمین

خودت به درون سینه ام آگاهی که با بند بند وجودم سپاسگزارتم که هدایتم کردی

خدایا سپاسگزارتم

خدایا سپاسگزارتم

چقدر امروز بابرکتِ

چقدر امروز باشکوه ِ

خدایا شکرت