شیوه مدیریت انتقادات

سلام خدمت استاد عباس منش عزیز و همه دوستان در این سایت فوق‌العاده اگاهی بخش، خواستم یه صحبت خیلی مهم رو اینجا کامنت کنم که دوست دارم هم استاد و هم بقیه دوستان نظرشون رو به من بگن، من بخاطر علاقم به موزیک هیپ هاپ و رپ که از بچگی علاقه مند شدم از 10 11 سالگی اولین موزیکای رپ رو که شنیدم بخاطر اون حسی که به من میداد و هنجار شکنی و تابو شکنی داشت در مقابل سنت ها و طرز فکر ها و اون حرفای کوچه خیابونیه باحال و گاهی اگاهی بخش و گاهی فان و اون روحیه ای که هیپ هاپ داشت جوری که جنگنده بود و باعث میشد موقع سختیا با اون موزیکا بلند شم و شکست رو نپذیرم به این سمت و سو کشیده شدم و خودم هم از 15 سالگی توی این سبک فععالیت داشتم و کلی تمرین کردم و زمان زیادی گزاشتم و الان که 23 سالمه با اختلاف خودم رو بهترین میدونم توی سبکم اما خب من هنوز کارام رو پخش نکردم و رسانه ای نشدم هنوز بنا بر دلایلی که توضیح میدم، همینجور که میدونید توی رپ و هیپ هاپ حتی توی خود امریکا که منشا این سبک هست گفتن یه سری از الفاظ و کلمه های رکیک یا فحش توی فرهنگ هیپ هاپ کاملا عادیه و آزاده و امریکایی ها معمولا اوکی هستن با این داستان نه به طور کل ولی تقریبا، خب دوستای گلم من توی زندگی روزمرم ادم بدن دهنی نیستم واقعا و همیشه خیلی خوش برخورد و مهربونم ولی خشمم روی توی موزیک خالی میکنم گاهی اوقات نه همیشه، به واسطه اینکه من گاهی از الفاظ و کلمات رکیک استفاده کردم توی اهنگای رپم که مقصود و هنر منو به شکل واضح تری از تجربیات و احساسم برسونه در اون مقطع، در وهله اول مورد انتقاد شدید خودمم و خانواده و یه سری از دوستان و بیشتر جامعه، یعنی میگن خب چرا نمیایی از کلمات بهتر استفاده کنی بجای فحش، مثلا وقتی توی چارچوب موزیک رپ وقتی با کسی مشکل داری نمیتونی بگی تو چقد پسر بدی هستی باید اون حس خشمتو برسونی،،، من طرفدار خشونت و هیچ نوع جنگی نیستم ولی این جنگ توی هیپ هاپ و بازی کلمات هستش، خلاصه که من بسیار بسیار با استعدادم و واقعا بهترینم توی سبکم، اما به واسطه این انتقادات درونی از خودم و بیرونی از سمت خانواده گاهی و یه سری افراد که بعضیا ادعای اگاهی دارن من فعالیت نمیکنم یعنی موزیک میسازم هرکی میشنوه میگه خیلی خفنه و عالیه حتی حرفای اگاهی بخش هم درونش هست اما من واقعا قفل کردم یجورایی و راکد شدم و حتی دو دل شدم که علاقم و این استعداد و این همه تلاش چند ساله برای یادگیری اهنگ خوندن و نوشتن و ساختن موزیک رو بیخیال شم و حقیقتا دو قطبی شدیدی برام ایجاد شده، من عمیقا این کار و سبک رو میپسندم و دوستش دارم با همه بدیایی که داره، اما خیلی احساس بدی دارم از وقتی که با یه سری قوانین اشنا شدم، اینکه ایا من چون رپرم خدا منو دوست نداره؟ و اینکه چون من فحش میدم توی موزیکم نمیتونم فرد شایسته ای باشم؟ که هستم البته من هم ورزشکارم هم موزیسین و هم مربی پرورش اندام، ولی واقعا خیلی سرزنش میکنم خودمو و میخوام از علاقم و این هدفم که بهترین رپر شم دست بکشم در عین حال که کاملا تبدیل شدم به اون فرد و امادم !!! رسیدم به هدفم 99 درصد کار، فقط باید خودمو به نمایش بزارم، ولی احساس گناه دارم و فک میکنم که نکنه واقعا کارم اشتباهه وتاثیر منفی بزارم! این هدف هدف اشتباهی باشه نکنه من مورد لطف خدا قرار نگیرم چون سبکم یه سری الفاظ داره، حتما که سعی میکنم کمتر و بهترش کنم هم سبک موزیکم و سبک زندگیم رو که اون بدیه کمتر شه، ولی من عاشق اون هیجان و شور شوق و قدرتیم که سبکم به من میده، من به شدت خودم رو انتقاد کردم و عزت نفسم واقعا کم شده توی این مورد، از طرفی هم فایلی از استاد دیدم که میگفتن هرجور که شما فکر کنید و باوری داشته باشید راجب هرچیزی کارتون یا خدا و و و اون همون شکله بنظر شما استاد و بقیه دوستان آگاه توی سایت بهتر نیست که من باورمو عوض کنم و باورم رو تغیر بدم نسبت به این موضوع؟ یعنی که قرار نیست من واقعا تاثیر منفی بزارم، مثل این میمونه یکی سیگار فروش باشه و بعد بگه نکنه سیگار میفروشم کارم گناهه؟ هرکی بخاد بکشه میاد میکشه هرکیم قدر سلامتیشو بدونه نمی‌کشه دیگه! موزیک رپم همینجوره هرکی بخاد گوش میکنه هرکی نه گوش نمیده، من فک میکنم باید باورمو تغیر بدم و بر این باور باشم که خداوند منو دوست داره خدا بخشندس و به من نگاه میکنه و ارزش من کم نمیشه بخاطر 4تا فحش توی موزیک و باور داشته باشم به مسیرم و کارم همونجور که اوایلی که شروع کردم داشتم با اینکه اون موقع واقعا ضعیف بودم توی کار ولی حالا که بهترینم دارم جلوی خودم رو میگیرم!! امیدوارم که هم برای خودم و بقیه مفید بوده باشه! ممنون از همگی که کامنت من رو میخونین و با گفتن نظراتتون به من بهم کمک میکنید، بهترین هارو براتون ارزو میکنم و امیدوارم از این گمراهی در بیام و بتونم به خودم کمک کنم به لطف خدای مهربون و بخشنده و یکتا،