شیوه مدیریت انتقادات

و خدایی که در این نزدیکی است…

سلام و عرض ادب و احترام خدمت استاد عباس منش عزیزم، بانو شایسته و همه عزیزانی که این کامنت رو می‌خونن.

شنیدن این جلسه برای من در حکم دریافت یک پیغام واضح و مشخص از جانب خداوند بود.

مدتیه که دارم سعی می کنم روی عصبانی نشدنم کار کنم. خب، من به صورت کلی آدمی بودم که بسیار عصبانی میشدم. بعضی اوقات هم سر چیزهای مسخره و بی دلیل. البته بعضی موقع نه! الان که فکر می کنم می بینم در 100 درصد موارد بدون اغراق، عصبانیتم بی دلیل و الکی بود. چند روزی بود که (مخصوصا بعد از شنیدن فایل استاد در مورد الگوهای تکرار شونده) تصمیم گرفته بودم روی عصبانیتم کار کنم. و اجازه ندم چیزی من رو شدیدا احساسی کنه و عصبانیتمو برانگیزه!

یکی از چیزهایی که خیلی منو عصبانی می کرد این بود که در حوزه کارم (مشاور تحصیلی هستم) یه دانش آموز با نظرم مخالفت می کرد و میگفت فلان چیز اشتباس. با این که من میدونستم حق با منه اما شدیدا عصبی می شدم و می خواستم بهش بفهمونم چیزی که اون میگه اشتباس. برای همین شروع به بحث و جدل می کردم باهاش.

تا اینکه یه دانش آموز این شکلی رو خیلی باهاش بحث کردم. همش می خواستم به اون بفهمونم که داره مسیر اشتباهی رو میره و برای همین یکم تن صدام در مکالماتمون بالاتر میرفت. مادر اون دانش آموز بهم گفت شما خیلی عصبی هستین و بهتره روی خودتون کار کنین.

اولش که اینو شنیدم عصبانیتم صدبرابر شد اما انگار در همون لحظه کلام استاد یادم اومد که گفتن باید بتونی احساستو در این شرایط کنترل کنی. و سعی کردم خیلی اروم صحبت کنم و خلاصه هر طور بود اون مکالمه به پایان رسید.

بعدش که فکر کردم دیدم این دانش آموز داره منو رشد میده. عدم پذیرشش نباید باعث بشه من عصبانی بشم. بلکه باید باعث این بشه که صبر و تحمل من بره بالا. اشکالی نداره اجازه بدم اشتباه کنه. بعدش به حرف من میرسه که نباید فلان کارو می کرد.

و از وقتی این تصمیم رو گرفتم خیلی آروم تر شدم. حتی در اتفاق مشابهی امروز خیلی آروم برخورد کردم و می دونم موفقیت حاصل همین کنترل ذهنه.

از استاد عزیزم بسیار سپاسگزارم که به من یک بار دیگه آموزشی بی نظیر دادن.

برای همه شما عزیزانم از درگاه الله یکتا، تنها، و تنها، و تنها قدرت حاکم بر جهان هستی، آرزوی سلامتی و موفقیت و شادکامی دارم.

خدانگهدار