نحوه برخورد با الگوهای تکرار شونده دیگران

سلام استاد وقتتون بخیر

درباره مدیریت الگوها که فرمودید، میخواستم بهتون بگم که یکی از چیزهایی که همیشه من به خودم میگم اینه که مواظب باشم کسیو قضاوت نکنم چون واقعا از اینکه قضاوت بشم متنفرم و این موضوع هست که منو بهم میریزه و الگوهای تکرار شونده قضاوت شدن رو هم دیدم البته واقعا چون دارم رو خودم کار میکنم فعلا چندین ماهه دیگه با این مشکل مواجه نشدم، همین الگو باعث شده خیلی به آدما فرصت بدم نمیدونم شاید نمیتونم بین قضاوت کردن اون آدم و اینکه آیا اون آدم داره الگو تکراری از خودش نشون میده تفاوت قائل شم واقعا این دغدغه منه چون باعث شده مدام فرصت بدم به آدمها، آخه تو ذهنم قضاوت نکردن آدمها خیلی مهمتر از هر چیز دیگه ایه

استاد کاش کمکمون کنین تا متوجه بشیم که این الگوهای تکراری بخاطر چه باوری ایجاد شده، من تنها دوره کشف قوانین رو تهیه کردم وقتی این فایلها و گوش دادم خیلی برام جالب بود و به درک اون فایلها کمک کرد حس میکنم هنوز به تکامل نیاز دارم تا به درک بهتر از آموزه ها برسم.

درباره اون قسمت فایل که گفتید ماشین نمی‌دید یا پول قرض نمی‌دید، من متوجه شدم که خیلی برام خوشحالی دیگران مهمه، اون هم ریشه در این داره که ناراحت کردن دیگران تو ذهنم یه ارتباط پیدا کرده با قضاوت کردن و کارما و نمیدونم چجوری ذهنم این ارتباطات پیدا کرده ولی هرچی هست باعث شده هیچوقت صدامو رو کسی بلند نکنم حتی وقتی حق با منه مثلا خیلی وقتا شده طرف بایه حرف خواسته از موضع بالا که از همه چی اطلاع داره و درباره همه چی میدونه تو حیطه رشته تحصیلی من که 10 سال درسشو خوندم نظر بده و اون اطلاعات هم غلط بوده اما من بخاطر اینکه خورد نشه بهش نگفتم که حرفش و اطلاعاتش غلطه فقط سکوت کردم، وقتی دنبال دلیل سکوتم میگردم میبینم اون کار تو ذهن من ضایع کردن اون فرده و از نظر ذهن من یه کار قبیح جالبی داستان اینجاست که بعد از این سکوت میشینم با خودم خودخوری میکنم که چرا جرات کرد این اطلاعات غلط رو با این اعتماد بنفس بگه، چرا جوابشو ندادم و خیلی ناراحتی های دیگه از طرفی شخص مورد نظر هم بخاطر این سکوت من اینطور برداشت می‌کرد که واقعا در جایگاه نظر دادن قرار داره و به ابراز نظراتش ادامه میده، و خودخوری های من بیشتر و بیشتر میشه، و واقعا برخورد با این آدمهای که توهم دانایی دارن برای من شده یه الگوی تکرار شونده، شایدم من با این رفتارم باعث میشم اینجور آدمها قدرت بگیرن ولی ریشه این باورم رو نمیتونم پیدا کنم تا بزنم وسط خال و حذفش کنم و پایان بدم ب این الگوی تکراری. تا میخوام یه چیزی بگم سریع خودمو میزارم جای طرف میگم نکنه این فرد خلا داره و بخاطر این خلا داره این حرفارو میزنه و حس خوبی بهش میده این کار پس بزار ضایش نکنم تا حسش خراب نشه وقتی در همون لحظه اینجوری فکر میکنم یه جورایی دلم برای اون فرد میسوزه و دیگه هیچی نمیگم اما درد من از حس بدی هست که از اونا میگیرم از این اعتماد به نفس کاذب و اون موضع قدرت تو خالی که میگیرن خیلی منو بهم میریزه، واقعا نمیدونم با خودم چند چندم خب اگه ناراحتی بزن ضایشون کن دلت خنک شه اگه دلت میسوزه براشون و معتقدی از روی خلا دارن اینجوری رفتار میکنن پس چرا ناراحت میشی.

حرفی که این روزا با خودم میزنم اینه که چجوری آدما به خودشون اجازه میدن در هر زمینه ای نظر بدن و چقدر آدمایی که توهم دانایی دارن زیاد شدن،

الان با توجه به راهنمایی های شما باید تمرکزم رو از روی این قسمت از وجود این آدما بردارم منم تقریبا دارم تلاش می‌کنم همین کار کنم و البته دارم رو خودمم کار میکنم که توانمندی های خودمو بیشتر درک کنم منتها همچنان رو قضاوت کردن دیگران ذهنم خیلی با حساسیت بالا عمل میکنه هر زمان چیزی از کسی میبینم با خودم میگم نه قضاوت نکن شاید مشکلی داشته شاید متوجه نشده شاید منظوری نداشته خلاصه آنقدر حق به آدما میدم که کلا از اشتباهات دیگران زیاد ناراحت نمیشم منتها نمیدونم با این حسی که نمیزاره جواب آدمارو تو این مواقع بدم چیکار کنم، فکر کنم یه باور غلط دین دارم که باید با همه آدمها سازش کنی کسیو ناراحت نکنی، کسی رو نرنجونی، با بزرگترت با احترام صحبت کنی ولی در مقیاس فرا دینی و شدید،وقت با خودم فکر میکنم میبینم باور بد نیست خیلیم خوبه منتها اون قسمت‌ که باعث آزارم میشه رو نمیدونم چطور حل کنم، دوستان لطفا کمک کنید و نظراتتون بگید