آرامش در پرتوی آگاهی | قسمت 1 - صفحه 56

بنام خدایی که همه چیز میشود همه کس را

میخواهم دلنوشته ام را اینجا مکتوب کنم که هر موقع هوای دلم گرفت آنرا بخوانم و آرام گیرم.

بنام او که هدایت اش همه را در بر میگیرد.

ای آنکه تنها پناه و امید پناهندگان هستی.

ای آنکه همیشه هستی.ای آنکه قدرتت همه جهان را احاطه کرده.

ای آنکه هر لحظه مرا خدایی دگری.

ای آنکه از من به من نزدیکتر و مهربانتری.

ای آنکه یتیمان را پدری و مادر

ای آنکه ناامیدان را امیدی……

دستانم را بگیر و مرا یاری کن تا در مسیر درست قدم بگذارم.

از جانب خودت نیرویی یاری دهنده برایم بفرست.

معبودا،مرا از هر آنچه که که از تو و یاد تو و از این مسیر متعالی دور میسازد،دور کن .

با قلبم،با نوای قلبم با من سخن بگوی و به من بگو که چه کنم که درمانده و محتاجم به تو.

پروردگارا،این روزها بیشتر از هر زمان دیگر،به نگاه پر مهر تو فقیرم و بینوا.

این روزها ،همه رفیق و همدم تنهایی ام تو هستی.

فقط تو را صدا میزنم و از تو یاری میجویم.

این روزها شدیداً ،حس نیازمندی به تو را در وجودم حس میکنم.

باید خودم را ،جمع و جور کنم تا خودم را پیدا کنم.تا با خودم صلح کنم.

این روزها عجیب بی قرارم و تنها قرار دل بی پناهم تویی…عجیب دلتنگ خودم هستم…

انگار گمشده ای دارم که سال هاست که در هیاهوی این جسم و ذهن آنرا گم کرده ام و باید در نزد تو ،آنرا بجویم…

این روزها هوای دلم گاه ابریست،گاه بارانی ،گاه آفتابی..تکلیف دلم با خود مشخص نیست.،نمیدانم که باید به دنبال چه چیزی بگردم.،هر چه که هست چیزی فراتر از خوشبختی ست انگار.

انگار به یک آرامش الهی نیاز دارم،آرامشی از جنس ایمان ،از جنس یقین و باور به حضور تو.،آرامشی که بی قراری دلم را آرام کند.آرامشی که خیالم را آسوده کند از بودنت.

این روزها،به چیزی مثل ،معجزه نیازمندم.معجزه ایی که مرا بکوبد و از نو بسازد.

انگار درونم،غوغایی ست .همانند نوزادی هستم که در آغوش مادر است و همچنان بی تاب.

همانند هاجر شده ام که در بیابان این طرف و آن طرف می دوید تا شاید آبی بیابد.

آری.،انگار من هم همانند هاجر دنبال سیراب شدن هستم ولی به هر طرف که میروم سرابی بیش نیست.

تشنه لب و خسته به دنبال آبی گوارا هستم که جانم را سیراب کند و کویر دلم را جان دهد.

دلم عجیب بی قرار است همانند کرم ابریشم که در حصار پیله ،چشم انتظار تولد و بیرون آمدن است.

آری.حال دلم را فقط تو میفهمی ،تو که از جنس خودت هستم.فقط تو درمان این دل بی قراری.

کلید این دل نزدتوست…

نمیدانم که چه میخواهم ولی آگاهم هر چه که هست نزد تو و در دستان دوست…

هوای خانه ی دلم را آفتابی کن و از مهر خویش بر آن بتابان و خانه ام را آباد کن.

من دیگر متولد کن.این حال را دوست دارم چون یقین دارم من هم،همانند هاجر چشمه را میبینم.

برای وصل شدن به تو،باید تمام وابستگی هایم را قربانی دلم کنم تا آرام گیرد.

من هم،همانند خضر کشتی زندگیم را سوراخ میکنم تا نجات یابم.من هم اسماعیل درونم را قربانی میکنم تا دوباره متولد شوم.

تولد دوباره من شورانگیز خواهد بود .چون خانه دلم را از نو بنا میکنم.

و خود را به منبع اصلی درونم ،به خود متعالی ام که فراتر از ذهن و جسم و فراتر از زمان و مکان هست ،متصل میکنم.و مراقب هستم که این اتصال همیشه متصل و وصل بماند.

میخواهم که آگاه‌تر شوم.میخواهم به اصل خویش بازگردم و آنرا دریابم.

میخواهم این جهان را از دید این آگاهی بنگرم.

میخواهم محدودیت کالبد جسم را کنار بزنم و خود متعالی ام را ،متجلی کنم.آری.،خود اصل درونم را که نور است و آگاهی.

درکش برایم قابل فهم نیست ولی سعی میکنم که درک کنم و بفهمم.جنس این آگاهی ناب است و خالص.

آگاهی که به من می آموزد و تجربه می‌بخشد.

آگاهی که مرا آزاد و رها میکند از جسم و ذهنم.

ذهن مشوش من درک این آگاهی را ندارد و جسمم تاب و توان این جنس آگاهی را هنوز نشناخته.

دلیل بی قراری ام، شاید همین است که ظرفیت ذهن و جسم من برای این آگاهی کافی نیست و من از درون بی تابم.

خدایا ،این آگاهی را هر لحظه به خودت متصل نگاه دار که اصل من همین است و مابقی فرع است و واهی.