آرامش در پرتو آگاهی، وسیله ایست برای به خاطر آوردن بینشی که بواسطه ی آن فاصله میان ذهن‌تان و آنچه که اصل توست (روح) از میان برود و وارد چرخه اتفاقات خوب بشوی.
کافی است در خاطراتت، تجاربت، اطرافت و همین حالا به دنبال چیزهایی بگردی که احساس خوبی به تو می‌دهند.
زیرا که احساس خوب داشتن از همه چیز مهم تر است.
می‌توانی به سادگی به احساس خوب برسی اگر:
کمی راضی‌تر باشی، کمی سپاس‌گزارتر.
کمی سرزنده‌تر.
کمی پرذوق و شوق تر
کمی خوش‌بین تر .
کافی است از همین حالا شکایت کردن از دوست، همسر، همسایه، رئیس، دولت و … را متوقف نمایی.
کافی است فقط به رویایت، به آنچه که میخواهی، وفادارتر باشی.
کافی است با آروزیت همراه شوی.
حتی کافی است کمی وانمود کنی اکنون همان چیزی هستی که، دوست داری باشی.
این قدرتمندترین پیام من به تو است!!
این فایل را آماده شد تا با شنیدنش، تو را مدت زمان بیشتری در احساس خوب، در آگاهی تو از اصل‌ات، از آنچه که واقعاً هستی، نگه دارد.
زیرا که اصل تو همواره آرام است.
سید حسین عباس منش
متن قسمت دوم آرامش در پرتو آگاهی:
دیدی که هر اتفاق خوب تنها نتیجه قلبی پاک بوده است و خواهد بود
و قلبت را پاک کردی و ساده تر شدی و سادگی یعنی رهایی.
و همین است که اینجایی و هنوز مشتاقی و حالا می‌شنوی صدای خود ابدی‌ات را که از درونی‌ترین لایه‌های وجودت با تو حرف می‌زند.
من جانم و آگاهی.
تو جسمی و ذهن.
و من اصل تو ام، خود متعالی تو، خود لایتناهی تو. توی بی نهایت. توی مقدس.
وقتی فراموشم می‌کنی و فراموش می‌کنی که این زندگی تنها یک تجربه کوچک در ابدیت توست، سقوط می‌کنی.
و همین است که جامعه بشری، همه بشر امروز، در سراشیبی سقوط است.
و همین است که ارزش‌های امروز، همه بی ارزشی است.
و تو تنها وقتی نجات می‌یابی که مرا دوباره پیدا کنی، خود لایتناهی‌ات را، اصل ات را
و همین است که، تو هر چند هم موفق، هنوز در درون، به دنبال چیزی می‌گردی، هنوز به آرامش نمی‌رسی، هنوز یک چیزی کم داری و آن قداست تو ابدیت تو و اصل توست.
بیا این دیدار را گرامی بداریم.
این دم را که برای همه پیش نمی‌آید و چه میشد اگر پیش می‌آمد.
بیا بیشتر آشناتر شویم.
حکایت من و تو حکایت جان است و جسم و جان که از ازل بود، این بار در جسم تو تجلی یافت، خیلی پیش از تولد، پیش از جنین، پیش از تصمیم
و تو زاده شدی از سکوت، از ابدیت، از قداست.
من آگاهی‌ام و تو جسم بودی و ذهن.
تا اینکه آمدی. جنین … نوزاد … و در آغاز همه آگاهی بودی و سادگی،
جز شادی و رهایی نمی‌شناختی و لحظه‌ها را یکی یکی زندگی می‌کردی. سکوت بودی و در گفتگویی آرام با من
تا که نفس پیدا شد تا مشغولت کند، چنان مشغول که در شلوغی اندیشه دیگر صدایی از من نشنوی.
نفس، به تو هویت داد و هویت توهمی است که تو را از همه انسان‌ها و همه هستی جدا کرد.
و «من» زاییده شد که تفاوت معنی پیدا کند و زمان زاییده شد که به گذشته و آینده سرگرم شوی و از ابدیت این لحظه غافل.
و خوب و بد زاییده شد که همیشه به قضاوت مشغول باشی. و خشم و حسد و اندوه و قبیله.
تا سکوت و آرامش تو را به آشفتگی بدل کرد و سکوت زبان گفتگوی من بود با تو و من آرام آرام فراموش شدم.
و تو حتی فراموش کردی که لایتناهی هستی، مقدسی، ابدی هستی.
زمینی شدی و سقوط کردی؛
دست و پا زدن‌های بی نتیجه، روابط آزرده، تحقیرها، خشم‌ها، کینه‌ها، حسادت ها، پریشانی‌ها، بیشتر خواهی ها، فرافکنی‌ها و مشکلاتی که به آن‌ها عادت کرده بودی و فکر می‌کردی که زندگی همین است، برای همه تلخ است، همه رنج می‌برند، همه به مشکلات سرگرم‌اند زمین و زندگی زمینی.
و غافل بودی که آرامش و سعادت چنان به تو نزدیک است که در توست. در ذره ذره تو.
و من آنقدر فراموش شدم که حتی نمی‌پذیری که زمانی بوده‌ام. چنان که بسیار گفتند و نشنیدی
اما چه باک که امروز سکوت کرده ای که بشنوی و مرا تجربه کنی و سعادت را و این بی شک بزرگ‌ترین اتفاق زندگی توست.
همان که همیشه در انتظارش بوده ای.
و سکوت همه آن چیزی است که تو را به سعادت می‌رساند.
بازگشت تو به اصل خویش. به توی لایتناهی. به خود مقدس تو
و تو تنها در سکوت و آرامش است که، می‌توانی به من باز گردی.
وقتی نفس را و گفتگوهای درونی‌ات را آرام می‌کنی.
فقط برای سه روز، هرگاه با مشکلی مواجه میشوی به من بازگرد. به درون و به خاطر بیاور که تو موجودی الهی هستی و همه این زندگی تنها یک تجربه کوچک فیزیکی است در زندگی ابدی و مقدس تو، تجربه ای که بارها و بارها تکرار میشود.
و به خاطر داشته باش که تو لایتناهی هستی.
برای شنیدن سایر قسمت‌های آرامش در پرتو آگاهی کلیک کنید
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- فایل صوتی آرامش در پرتوی آگاهی | قسمت 25MB6 دقیقه
راستش از وقتی که فصل دوم سفرنامه رو شروع کردم یکم نگرانم، نگرانم که نکنه به روز چهلم برسم و تغییری نکرده باشم، میترسم به روز چهلم برسم و نسبت به روز اول فقط حرفای غلمبه سلمبه تر یاد گرفته باشم نه اینکه واقعا بهتر شده باشم،
میترسم از اینکه حرف مفت بزنم، میترسم از اینکه نتونسته باشم در عمل متعهد بمونم..
به خوبی از اینکه نباید از ترسهامون و ناخواسته هامون چیزی بگیم آگاهم اما فکر میکنم حرف زدن راجب بهشون نیست که بده، در واقع تمرکز روی اوناست که اشتباهه!
اگه حرف زدن راجب بهشون باعث بشه دیگه تکرارشون نکنیم یا درسمونو خوب بگیریم و به لایه های زیرین باورهامون برسیم خیلیم خوبه!
این هدف الانم از نوشتن ترسهام بود. جدیدا متوجه یکسری باورهای مخربی که منو توی منطقه ی امنم زندانی میکنه شدم.
– همش میگم “آخه چجوری؟” برام باور پذیری رسیدن به آرزوهام خیلی سخته بخاطر همین انگیزه ی زیادی برای حرکت ندارم، ته تهش میشه گفت ایمان ندارم از راه هایی که حتی فکرشم نمیتونم بکنم به خواسته هام میرسم!
– خودمو درگیر دیگران و زندگیه اونا، شرایطشون و اینکه چقدر پیشرفت یا پسرفت کردن میکنم. حسادت میورزم و تمام انرژی و احساس خوبم توی شعله های حسادت میسوزه!
– کارهامو پشت گوش میندازم و وارد چرخه ی امنم شدم!! یعنی بیخیال و فارغ از تلاش برای تغییر. (البته فقط یکی دو روزه که اینجوریم! خداروشکر که باید هرروز رد پا بزارم!! تصور کنید اگه متعهد به ردپا گذاشتن نبودم شاید این یکی دو روز ماه ها و یا حتی سالها میشد و من اصلااا نمیفهمیدم و کلیی مسیرو اشتباه مسرفتم! الهی شکرت🤍)
از اونجایی که امروز بهم یادآوری شد که “احساس خوب” مهمترین چیزه ، تصمیم دارم حال خودمو خوب نگه دارم! این یک تصمیمه نه یک احساس غیر ارادی بسته به عوامل بیرونی.( الان پردیس کمالگرای وجودم داره ور ور میکنه که احساس خوب مهمترین چیز نیست و … تازه انقد حرفه ای شده که مستقیما اینو نمیگه، فقط سعی میکنه با بزرگ جلوه دادن مسائل دیگه حواسمو پرت خودش کنه. شایدم پردیس کمالگرای وجودم اصلا من نیست، اصلا وجود نداره! شاید شیطانه که خودشو در قالب من نشون میده!! نتیجه گیری : پردیس کمالگرا پردیسیه که از شیطان دستور میگیره و به حرفای اون گوش میده!)
همین جمله ها برای پر شدن وجودم از آرامش کافی بودن :
فقط برای سه روز، هرگاه با مشکلی مواجه میشوی به من بازگرد. به درون، و به خاطر بیاور که تو موجودی الهی هستی و همه ی این زندگی تنها یک تجربه ی کوچک فیزیکی است در زندگی ابدی و مقدس تو، تجربه ای که بارها و بارها تکرار میشود؛
و به خاطر داشته باش تو لایتناهی هستی!
پایان روز سی و پنجم سفرم.
زندگی رو جدی نگیر!
سپاسگزار پروردگار آسمانها و زمینم.