آرامش در پرتوی آگاهی | قسمت 5 - صفحه 15 (به ترتیب امتیاز)

به نام خدای سلامتی

ردپای من از روز چهل و نهم سفرنامه

دیروز توی عقل کل دوستی پرسیده بود : چطور باور کنم که همه چیز باوره!؟ انگار عمیقا هنوز باور نکردم که همه چیز برمیگرده به باور انسان در مورد مسائل. گفتم کاری که خیلی بهت کمک می‌کنه اینه که بری مصداق ها رو توی دنیای بیرون پیدا کنی. مثلاً رونالدو تو فلان مصاحبه‌ش گفت من اینطور فکر می‌کنم؛ و دقیقا همون موضوع تو زندگیش به شکل های مختلف ظاهر میشه. امروز که این فایل رو گوش دادم، با خودم فکر کردم همینه؛ همین چیزهاست که باعث میشه باور کنیم باور همه چیزه. همین که بشنویم فردی فقط چون باور داشته با خوردن فلان قرص بهبود پیدا می کنه، واقعا خوب شده باشه ولو که اون قرص، یک داروی بی اثر باشه. چقدر همه چیز سر جای خودشه… چقدر عدل همه جا نمایانه… چقدر هرکسی داره نون باورهاش رو میخوره… خدایا شکرت؛ خیلی خیلی شکرت…

یاد خودم میفتم. یادمه دو سه سال پیش من سخت مریض شدم و تا دو روز دکتر نرفتم. حالم هیچ تغییری نکرده بود. پدرم اصرار داشت برم دکتر و مادرم می‌گفت حالا که آخر شبه؛ وایسا فردا میریم اما من گفتم نه همین الان بریم. انگار مطمئن بودم فقط با دکتر رفتنه که حال من خوب میشه. خلاصه رفتم بیمارستان و دکتر برام یک سرم تجویز کرد. همین که اون سرم تموم شد، من انگار شادتر شدم. توی ماشین که داشتیم برمیگشتیم، به مامانم گفتم سرم واقعا رو من جواب میده. جمله‌ی مامانم خیلی دقیق یادم مونده. بهم گفت : تو باور کردی که فقط با دکتر حالت خوب میشه؛ و واقعا هم همینطور شد. وگرنه سرم مگه چیه!؟ همه چیز تو ذهنته. الان که داشتم فایل رو گوش میدادم دقیقا یاد خودم افتادم. اما الان به لطف آگاهی های سایت باورهام در مورد سلامتی خیلی درسته. انگار در این مورد همیشه خودم رو طلبکار می‌دونم. فکر میکنم اصلا چرا من باید مریض بشم!؟ وقتی طبیعت بدن انسان سلامتی و شادابیه چه دلیلی داره من به بیماری مبتلا بشم!؟ و همینه که من حدود دو ساله اصلا مریض نشدم. خدایا شکرت.. شکرت شکرت شکرت…