آرامش در پرتوی آگاهی | قسمت 5 - صفحه 30

به نام خداوند مهربان

به نام جانه جانان

سلام به همگی دوستان توحیدی و بهشتی من

امروز روز 49از سفر شگفت انگیزمه

امروز همه چیز آرام است و از هیاهوی دیروز جمعه خبری نیس درمحل کسب وکارم املاک هستم که بغلش یک رستوران بزرگه و یه بغلشم جگرکی و روبروش یه محوطه باز و بعد اتوبان و تو محوطه بازش یک حوض آب زیبا کنار حوض دودرخت زیبا و کمی با فاصله یک درخت 70هشتاد ساله هس صب رسیدم و با سلام گرم همکارم و لطف همسایه های عزیزم شروع کردم برا صبونه یه املت سفارش دادم و عجب املتی بود با فلفل تند تکه شده داخلش و باسنگگ داغ جاتون خالی خوردم و الآنم زیر سایه درخت پیر رو صندلی جگرکی نشستم و و روبروم یه ویو زیبا از کوه های برافراشته است و اونور حوض بو و دود منقل جگرکی کلا یه حال و هوای دیگه ای بخشیده با این فایل زیبا و انگار واقعا واقعا من در جای درست هستم و این فایل ها در زمان و روز درست .یه باغ بزرگ چند متر با فاصله از بنگاه هست و داخلش چنتا باغچه کوچیک گل هست و این فایل و بارها و بارها گوش دادم ونیم ساعت پیش رفتم سمته گلها الله اکبر از هررنگی و آفتاب داشت میزد به گل‌های رنگی و خدای من پروانه ها چند مدل پروانه داشتن رو گلها پرسه می‌زدن و چقدر زنبور عسل مینشتن رو گلها و هی جابه جا میشدن و شهد گلها رو می‌کشیدن یاده آیه قرآن افتادم که خداوند میفرماید ما به زنبور عسل ماموریت دادیم تا از شهد گلها تغذیه کند و عسل تولید کند، پروانه ها دقیقا یا فاصله چند سانت از من خیلی نزدیک رو گلها پرسه می‌زدن انگار اصن منو نمی‌دیدن و من وارد مراقبه ای شده بودم که خبر نداشتم بله مراقبه تامل و تفکر در پروانه ای که با تکان دادن دوبالش به آرامی روحم را تسخیر کرده بود و از تمام عالم مرا فارغ ساخته بود و من با چشمانی اشک بار فقط تماشا و حیرت از زیبایی فضا و حشرات و پروانه و تنها زمزمه این ذکر :الحمدالله رب العالمین

ظرافت بال پروانه و اون نقش و نگار روی بالهای زیباش در چند سانتی متری من بود اولش آفتاب میزد به صورت و گردنم و گرما رو حس میکردم اما کمی بعد گرمایی نبود و فقط تماشا بود و تماشا .الله اکبر من برای چند مدتی با خوده حقیقیم ملاقات کردم چون آرام بودم و فقط نظاره گر و فقط پر از احساس عمیق یکی شدن و چقدر زیباست این وصال چقدر زیباست خوده من و چقدر غنی و ابدیست خوده من بدون ذهن بدون جسم بدون قضاوت بدون تنش بدون اسم بدون مکان بدون مذهب بدون فرم و غالب و فارغ از همه چیزهای مادی

و خداوند مرا به تفکرو مراقبه ای عمیق دعوت نموده بود تا به من بگوید من خواستت و اجابت کردم و راهه رسیدن بهش هیچ چیز اضافه ای نیست و فقط آرام بودنه و توکل و ایمانه و واقف بودنت بع اینکه جهان مسخر توست و من میگویم موجود باش و بی درنگ آن چیز موجود میشود . و من غرقه در نور بودم در گوشه ای از بهشت و تجربه ای زیبا و واقعی از خوده واقعیم که خوده اوست و او پروانه ای بود که در مقابلم می‌رقصید و من تفاوتی بین خودم و پروانه در تجلی او نمی‌دیدم من باری دیگر عمیقأ حس کردم وجود اورا در تک تک حشرات و حتی گل‌هایی که از خاک مرده سربرآورده بودن به رنگهای مختلف از خاکی بی رنگ و چقدر دنیا برام چند مدتیه کارتونی و انیمیشنیه چقدر شکل یه بازیه بچه گانس چقدر برام فانی بودن دنیا و مسافر بودنم در این تجربه زمینی و جسم فیزیکی ملموسه خیلی ملموس ،من روح خداوندم که در این جسم زمینی تجلی یافته و قرار است با تمام وجود توحیدی باشد و همواره غرق در عشق بی پایان او باشد .و خوش به حال بچه ها که چقدر فارغن از همه چیز از صب تا خوده غروب با گل و خاک ساختمون میسازن و غروب موقع رفتن خرابش میکنن بدون وابستگی و دل بستگی،

با هم دعوا میکنن شدید و 5دیقه بعد انگار نه انگار که اتفاقی افتاده بهم عشق میورزن و بازی میکنن ، گریه میکنن و بی قراری میکنن اما با یه شکلات همه چیز و همه غصه ها یادشون می‌ره و شروع به خندیدن میکنن و جوری سپاس گزاره اون شکلاتن که در تمام حالات صورتشون هویداست این احساس و انگار که دنیارو بهشون دادن البته می‌دونی برا اونا دنیا معنایی نداره اصن چون اونا در لحظه همون شکلات دنیاشونه و هیچ وابستگی ندارن ما دلمون تنگ میشه اگه دیر به دیر ببینیمشون ها ولی اونا اگه چند هفته و حتی ماهم مارو نبینن می‌دونن قانون چیه و از لحظات لذت میبرن و وابستگی ندارن به هیچ‌چیز ولی وقتی بعد مدت ها مارو میبینن از دور چشماشون برق میزنه از خوشحالی جوری که حس می‌کنی تو خوده معجزه ای و اون بچه طوری بهت با لبخند و ذوق چشماش نگاهه می‌کنه که انگار بزرگترین معجزه ای چون اون قانونو بلده و می‌دونه چطوری بی قید و شرط عشق بورزه جوری که حاضر میشی حتی جونتو براش بدی

اون با تمام قلبش لحظاتی که با همین لذت می‌بره و جوری در لحظه سیر می‌کنه که انگار آخرین ثانیه های عمرشه و میخواد بیشتر لذت ببره فارغ از همه چیز رها از همه چیز چون اون قانونو بلده .وقتی مادرش از عصبانیه و دعواش می‌کنه اون نمیتونه قهر باشه و سریع چهار دست و پا می‌ره تا از دل مادرش دربیاره چون اون قانونو بلده و می‌دونه مسافره و دنیا ارزش نداره که کسی و آزرده کنه و می‌دونه که عشق مادرش بهش مثل عشق خدا بی قیدو شرطه

اون فارغ از هر غروریه فارغ از هر ترس از قضاوت شدنی فارغ ………….چون هنگام سکوت همواره در حال گفتگو با رب خودشه و اون کاملا هماهنگه با اصل و منشأ خودش و اون به قدری توحیدیه و سرشار از اعتماد به نفس و قدرت که ما انقد عاشقشیم . اما اون بچه وقتی کمی می‌فهمه چی به چیه و زبون حالیش میشه وارد یه تنش میشه و کم کم اضطراب و تجربه می‌کنه و دوقطبی بودن دنیارو و پدری و میبینه که خیلی با اعتماد به نفس از مسیری که رفته و نتایجی که گرفته سینه سپر می‌کنه و میگه بچه بیا تا راه و رسم زندگی کردنو یادت بدم ،زمونه اینطوریه و الان اینجوریه و همه گرگن و با فلانی نگرد که اونطوریه و سمته فلان کار نرو که ماله از ما بهترونه و میخوای سلامت باشی پاتو اندازه گلیمت دراز کن و این بچه تازه می‌فهمه که یه ذهنی داره و مدام در حال رفت و آمد بین ذهن و روحشه و حرفهای این دو از طرفی روحش میگه یادت بیارکه کیستی و آرام باش و از طرفی تجربه های زندگیش شاید یه چیز متفاوت بهش میگه و من سپاس گزار خداوندیم که منو آزاد آفرید و در مسیر کشف حقیقت منو یاری نمود تا برگردم و بار دیگر به یاد بیاورم تمام چیزهایی که در کودکی می‌دانستم و آرام باشم . من هرآنچه که برای سعادت نیاز دارم هم اکنون دارا میباشم . و من نمیخواهم راه و رسم زندگی به بچه ام بیاموزم و بالعکس بعد به دنیا آمدنش فقط می‌خوام یاد بگیرم ازش و به یاد بیارم چیزهایی که یادم رفته .

تنها تورا میپرستیم و تنها از تو یاری می‌جوییم .

در پناه رب یکتا