آرامش، بر ادراک تو از خودت، از خدا و از جهان می‌افزاید… فقط در آرامش است که درک می‌کنی زندگی، یک تجربه شخصی است و خداوند یک تجربه‌ی شخصی است.
تعاریفِ گوناگون دیگران از خدا و از زندگی به کارَت نمی آید. تو نیز تعریفِ خودت را داری.
همه‌ی چیز در درونِ توست. اینهمه حرف‌ها، نوشته‌ها، سخنرانی‌ها، کتاب‌ها، روش‌ها و مذهب، هرگز و هرگز تو را بی نیاز از این تجربه نمی‌کند، چرا که خداوند یک تمایل درونی است که میل عظیمی به پدیدار شدن در تجربه‌ی شخصی‌ات دارد.
با تعریفِ من از آرامش، به آرامش نمی‌رسی، همانگونه که با گوش‌های من نمی‌شنوی و با چشمانِ من نمی‌بینی.
تجربه‌ی آرامش، جسارتی یگانه را می‌طلبد.
جسارتی که مانند آن دانه گیاه که می‌کوشد تا با شکافتنِ پوسته‌اش خود را به درونِ ماجرای زندگی پرتاب کند، تو نیز این شکاف را در ذهنت، در باورهای به هم تنیده‌ای که حتی از پوسته‌ی یک هسته‌ی خرما نیز سفت‌تر شده، ایجاد کنی.
باید مانندِ آن دانه که درک کرده چیزیکه که یک درخت را از یک دانه ی شکاف بر نداشته متمایز نموده، جسارتِ یگانه‌اش برای کشفِ تجربه‌ی شخصی‌اش از درخت بودن است، به این ادراک برسی و گرنه آن دانه هم درخت‌های زیادی برای تماشا کردن می‌شناسد.
پس لازم است به جای قضاوتِ تجربه دیگری، به جای تماشا کردن، به جای یافتنِ دلایل حرکت نکردن، به جای همه‌ی بهانه هایت، همه‌ی ولی، اما و اگر هایت، برای تجربه‌ی شخصی‌ات از موفقیت.. از ثروت و از رحمت… و لذت به راه بیفتی و قدمی برداری.
سید حسین عباس منش
متن قسمت ششم آرامش در پرتو آگاهی:
قضاوت، ارزیابی مداوم هر چیز به درست و غلط یا خوب و بد است. این ارزیابی‌های مداوم، طبقه بندی‌ها، نام گذاری‌ها و تجزیه تحلیل‌ها، گفتگوی درونی تو را به شدت آشفته می‌کنند. قضاوت‌های تو چیزی نیست جز بازتاب نیاز شدیدت به تأیید شدن. چیزی نیست جز قیل و قال نفس که یکسره در حرافی است و نمی‌گذارد تو آرام باشی و خوب که نگاه می‌کنی این خود تو هستی که قضاوت می‌شوی. به گاه خشم از همه نفرت داری و به گاه شادی هیچ کس را از مهر و دوستی بی نصیب نمی‌گذاری. پس قضاوت‌های تو تحت تأثیر درون تو هستند نه بیرون تو.
وقتی با چیزی روبرو می‌شوی هیچ لزومی ندارد که قضاوتش کنی. لزومی ندارد که تعیین کنی این گل زیباست یا زشت، این آدم که پاره ای از وجود خداست، خوب است یا بد، یا کار آن دیگری درست بود یا غلط، قضاوت نکن. نفس مدتی دست و پا می زند که حرافی کند و عاقبت از پا می‌افتد و تو آرام می‌شوی. کار تو این است که فقط باشی، فقط باش و تماشا کن و این آن چیزی است که باید یاد بگیری. مثل آن گل که فقط هست و تماشایت میکند و قضاوت را حتی نمی‌شناسد و خشم را، و کینه را، و حسادت را تمام آنچه که او تجربه میکند آرامش است، و در آرامش خود به دریا وصل است. به اصل خود و این همان است که تو در درونی‌ترین لایه‌های وجودت همیشه به دنبالش بوده ای.
قضاوت‌های تو محدودت می‌کنند. وقتی قبل از مواجهه با چیزی قضاوتش می‌کنی در حقیقت از تجربیات گذشته‌ات استفاده می‌کنی و این گذشته توست که آینده‌ات را رقم می زند. یعنی همیشه مثل گذشته‌ات هستی، همیشه در قالب گذشته‌ات زندگی می‌کنی. محدودی محدود.
قضاوت نکن! نفس حراف تو عاقبت ساکت می‌شود و خود متعالی تو فرصتی برای آرامش می‌یابد. فرصتی برای سکوت، فرصتی برای گوش کردن به اصلش، گوش کردن به خدا.
برای سه روز آینده:
فقط برای سه روز قضاوت نکردن را تمرین کن. حادثه‌ها را، آدم‌ها را، موجودات را و هیچ چیز را قضاوت نکن.
یاد بگیر که گاهی فقط باشی و تنها تماشا کنی موجوداتی را که برای هدفی خلق شده‌اند.
یاد بگیر که جهان از خلقت هر موجودی هدفی داشته است و هر موجودی در هر جایگاهی که هست، به ظاهر خیر یا به ظاهر شر، در مسیر تکامل خویش است. در مسیر دارمای خویش.
با بیان این نکته برای اطرافیان، آن را در ذهن خود پایدار کن و بخشنده شو تا طبیعت در تو جاری شود.
برای شنیدن سایر قسمت‌های آرامش در پرتو آگاهی کلیک کنید
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- فایل صوتی آرامش در پرتوی آگاهی | قسمت 63MB3 دقیقه
🌺به نام خدایی که جهان رو خلق کرد و سپس هدایتش کرد🌺
خیلی باحاله ، هر روز اتفاقات یه جوری رقم میخوره که با فایلی که میخوام در موردش کامنت بزارم ، دقیقا جور در میاد.
همین چند ساعت پیش دوستم از من پرسید درک نمیکنم چرا فلانی آدمیه که دوس داره همه رو اذیت کنه و رو مخ همه راه بره ، حتی نزدیک ترین دوستاشو هم اذیت میکنه.
بعد من بهش گفتم کینه و کدورت رو بریز دور ، اگه اذیتت کرده ببخشش ول کن بره بابا چرا میخوای خودتو ناراحت کنی ؟ اصلا بهش فک نکن .
بعد دوستم بهم گفت آخه تو که الان داری این حرفو میزنی تو رو هم خیلی اذیت کرد و زیرابتو زد و … تو مگه میتونی این آدمو ببخشی و بهش فک نکنی .
بعد جالبش اینجاس که من اصلا از این آدمی که دوستم گفت نه تنها کینه ای ندارم ، بلکه اصلا شاید ماهی یه بار بهش فک کنم که اونم همینجوری به عنوان یه همکار میاد تو ذهنم و تو اکثر مواقع هم آگاهانه میگم ایشالا خدا کمکش کنه.
بعد دوستم همینجوری داشت حرف میزد و من یهو دیگه مجبور شدم حرفشو قطع کنم که زیاد این موضوع رو ادامه نده.
بهش گفتم ببین ، این آدمی که تو داری هی میگی اینجوریه ، اونجوریه ، فلانه ، بهمانه ، تو از زندگیش چی میدونی ؟
گفتم تو چی میدونی از کجا داره دنیارو نگاه میکنه ، و چه مشکلاتی داره و در طول روز به چی فکر میکنه اصلا ؟
گفتم به جای این حرفا و اینکه بخوای به اینجور آدما فک کنی سرت تو کارو زندگی خودت باشه ، بزار ما هم سرمون تو کار خودمون باشه و تمرکز منم به هم نریز.
دوستم یه خورده عصبی شد و گفت الان مثلا تو بگو این آدمو چه جوری بخشیدی با اینکه اونهمه بلا سرت آورد؟
گفتم داداش تو هی میگی بلا سرم اورد ولی به خدا اینا همش برای من منفعت بود ، اون هی منو تو فشار قرار میداد و بهم میخواست ضربه بزنه ولی من مثل یه ماهی تو مشت ادمی که داره اونو فشار میده بودم و سر میخوردم از اون فشار و با هر بار فشار اون آدم من هر دفعه یه مرحله بیشتر پیشرفت کردم ، هر بار یه مرحله اومدم بالاتر ، نه فقط این آدم ، هر کسی که به نظر خودش به من خواست ضربه بزنه واقعا به من کمک کرد.
و واقعا هم همینه ، خدا شاهده فایل توحید عملی ۶ رو‌من هر بار گوش میکنم ، وقتی استاد میگه «اگه در مسیر درست باشیم ، هر کسی بخواد مارو نابود کنه ، هیچ قدرتی نداره و فقط و فقط به ما کمک میکنه»
اصلا وقتی به همین یه موضوع فکر میکنم یه حجم عظیمی از خاطرات برام زنده میشه که مثل الان اشک تو چشام جمع میکنه
🌷عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد🌷
از همه ی اینا بگذریم دوست داشتم یه چیزی دیگه ای هم بنویسم تا اینم یاد آوری بشه برام و یادم بمونه .
چند باری من چند تا از دوستامو که چند تا اخلاق نادرست (از نظر من البته) داشتن رو قضاوت کردم و همش میگفتم خجالت هم نمیکشه اینجوری میکنه یا عجب آدمیه که فلان کارو کرده.
خداشاهده یه مدت گذشته من دقیقا یه شرایطی برام پیش اومده و توی موقعیتی قرار گرفتم که لاجرم همون کارو انجام دادم که اون آدمارو به خاطر انجام اون کار قضاوت کردم.
تو همون لحظه واقعا کلی تصویر از جلو چشام رد شده که بهم فهمونده اونجایی که داشتم یه نفرو قضاوت میکردم ، احتمالا اونم تو همچین شرایطی بود که مجبور شده این کارو انجام بده یا اصلا هر چی ، آقا هر چیو دوس نداری بهش توجه نکن ، حرف نزن ، گوش نکن ، و تمرکزتو بردار از روش.
امام صادق (ع) : کسى که مؤمنى را براى گناهى سرزنش کند ، نمیرد تا خودش آن گناه را مرتکب شود.
🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼
از خدا میخوام بهمون کمک کنه بیشتر ناظر و ساکت باشیم.
از خدا میخوام به هممون این درک و اگاهیو بده که هر کی تو دنیای خودش آزاده هر جوری میخواد زندگی کنه.
از خدا میخوام بهمون کمک کنه مهارتمونو تو کنترل ذهن بیشتر کنیم تا دیگرانو قضاوت نکنیم.