آرامش، بر ادراک تو از خودت، از خدا و از جهان می‌افزاید… فقط در آرامش است که درک می‌کنی زندگی، یک تجربه شخصی است و خداوند یک تجربه‌ی شخصی است.
تعاریفِ گوناگون دیگران از خدا و از زندگی به کارَت نمی آید. تو نیز تعریفِ خودت را داری.
همه‌ی چیز در درونِ توست. اینهمه حرف‌ها، نوشته‌ها، سخنرانی‌ها، کتاب‌ها، روش‌ها و مذهب، هرگز و هرگز تو را بی نیاز از این تجربه نمی‌کند، چرا که خداوند یک تمایل درونی است که میل عظیمی به پدیدار شدن در تجربه‌ی شخصی‌ات دارد.
با تعریفِ من از آرامش، به آرامش نمی‌رسی، همانگونه که با گوش‌های من نمی‌شنوی و با چشمانِ من نمی‌بینی.
تجربه‌ی آرامش، جسارتی یگانه را می‌طلبد.
جسارتی که مانند آن دانه گیاه که می‌کوشد تا با شکافتنِ پوسته‌اش خود را به درونِ ماجرای زندگی پرتاب کند، تو نیز این شکاف را در ذهنت، در باورهای به هم تنیده‌ای که حتی از پوسته‌ی یک هسته‌ی خرما نیز سفت‌تر شده، ایجاد کنی.
باید مانندِ آن دانه که درک کرده چیزیکه که یک درخت را از یک دانه ی شکاف بر نداشته متمایز نموده، جسارتِ یگانه‌اش برای کشفِ تجربه‌ی شخصی‌اش از درخت بودن است، به این ادراک برسی و گرنه آن دانه هم درخت‌های زیادی برای تماشا کردن می‌شناسد.
پس لازم است به جای قضاوتِ تجربه دیگری، به جای تماشا کردن، به جای یافتنِ دلایل حرکت نکردن، به جای همه‌ی بهانه هایت، همه‌ی ولی، اما و اگر هایت، برای تجربه‌ی شخصی‌ات از موفقیت.. از ثروت و از رحمت… و لذت به راه بیفتی و قدمی برداری.
سید حسین عباس منش
متن قسمت ششم آرامش در پرتو آگاهی:
قضاوت، ارزیابی مداوم هر چیز به درست و غلط یا خوب و بد است. این ارزیابی‌های مداوم، طبقه بندی‌ها، نام گذاری‌ها و تجزیه تحلیل‌ها، گفتگوی درونی تو را به شدت آشفته می‌کنند. قضاوت‌های تو چیزی نیست جز بازتاب نیاز شدیدت به تأیید شدن. چیزی نیست جز قیل و قال نفس که یکسره در حرافی است و نمی‌گذارد تو آرام باشی و خوب که نگاه می‌کنی این خود تو هستی که قضاوت می‌شوی. به گاه خشم از همه نفرت داری و به گاه شادی هیچ کس را از مهر و دوستی بی نصیب نمی‌گذاری. پس قضاوت‌های تو تحت تأثیر درون تو هستند نه بیرون تو.
وقتی با چیزی روبرو می‌شوی هیچ لزومی ندارد که قضاوتش کنی. لزومی ندارد که تعیین کنی این گل زیباست یا زشت، این آدم که پاره ای از وجود خداست، خوب است یا بد، یا کار آن دیگری درست بود یا غلط، قضاوت نکن. نفس مدتی دست و پا می زند که حرافی کند و عاقبت از پا می‌افتد و تو آرام می‌شوی. کار تو این است که فقط باشی، فقط باش و تماشا کن و این آن چیزی است که باید یاد بگیری. مثل آن گل که فقط هست و تماشایت میکند و قضاوت را حتی نمی‌شناسد و خشم را، و کینه را، و حسادت را تمام آنچه که او تجربه میکند آرامش است، و در آرامش خود به دریا وصل است. به اصل خود و این همان است که تو در درونی‌ترین لایه‌های وجودت همیشه به دنبالش بوده ای.
قضاوت‌های تو محدودت می‌کنند. وقتی قبل از مواجهه با چیزی قضاوتش می‌کنی در حقیقت از تجربیات گذشته‌ات استفاده می‌کنی و این گذشته توست که آینده‌ات را رقم می زند. یعنی همیشه مثل گذشته‌ات هستی، همیشه در قالب گذشته‌ات زندگی می‌کنی. محدودی محدود.
قضاوت نکن! نفس حراف تو عاقبت ساکت می‌شود و خود متعالی تو فرصتی برای آرامش می‌یابد. فرصتی برای سکوت، فرصتی برای گوش کردن به اصلش، گوش کردن به خدا.
برای سه روز آینده:
فقط برای سه روز قضاوت نکردن را تمرین کن. حادثه‌ها را، آدم‌ها را، موجودات را و هیچ چیز را قضاوت نکن.
یاد بگیر که گاهی فقط باشی و تنها تماشا کنی موجوداتی را که برای هدفی خلق شده‌اند.
یاد بگیر که جهان از خلقت هر موجودی هدفی داشته است و هر موجودی در هر جایگاهی که هست، به ظاهر خیر یا به ظاهر شر، در مسیر تکامل خویش است. در مسیر دارمای خویش.
با بیان این نکته برای اطرافیان، آن را در ذهن خود پایدار کن و بخشنده شو تا طبیعت در تو جاری شود.
برای شنیدن سایر قسمت‌های آرامش در پرتو آگاهی کلیک کنید
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- فایل صوتی آرامش در پرتوی آگاهی | قسمت 63MB3 دقیقه
سلام خدمت همه دوستان عزیز
خیلی خیلی استرس و نگرانی داشتم قبل از شنیدن این فایل صوتی . قبلش از خدا درخواست کردم که حالمو خوب کنه و لذت ببرم از زندگی. که یهویی هدایت شدم به این فایل . خداروشکر خداروشکر خداروشکر خیلی خیلی آروم شدم . خدایا مرسی ازت . خیلب مچکرم از استاد عزیز بابت این فایل قشنگ .
آره دوستان قضاوت نکنیم . به خدا خیلی بده
خیلی چوب خوردم از این کارم . خیلی
جدایی از حال بد و فرکانس بد تاثیر عملیش هم تو زندگیم اومده .
وقتی داریم قضاوت میکنیم حواسمون نیست که بابا شاید بنده خدا توی یه سری شرایط قرار داشته که شاید ما توش بودیم از اون کار بدتر رو انجام میدادیم.
خودمو میگم
من وقتی به خودم میرسم و از خودم میپرسم که چرا فلان جا فلان کار رو کردی میگم که خب اون شرایط پیش اومد اونجوری بودم اینجوری بودم که اون تصمیم رو گرفتم .
و خیلی برا خودم منطقی جلوه میدم که خب خیلی طبیعیه دیگه . اما وقتی به دیگران میرسم یه نگاه عاقل اندر صفی میکنم و دست به ریشام میمالم و میگم که نههههههههههه…….😂😂😂
یه جمله از پیامبر اسلام شنیده بودم که الان یادم افتاد . خیلی خیلی قشنگ و پر معناس واقعا . خیلی دوسش دارم . عاشق این تفکرم. میگه که:
” اگر انسانی ، به خاطر گناهی انسانی را سرزنش کند نمیرد تا خود به آن گناه مرتکب شود ”
چقدر هر روز این کار رو انجام میدم حتی تو ذهنم . با قاطعیت و اینکه فکر میکنم دارم حق میگم🤫
من نبودم نمیدونم که چی بوده و چی گذشته و چه اتفاقاتی افتاده که شاید من بدتر انجام میدادم .
قاضی اصلی فقط خداس که اون مهربون هم مارو اصلا قضاوتمون نمیکنه .
به قول خود استاد که ازش یاد گرفتم : تو از تکامل اونا خبر نداری که پس سکوت کن و هیچی نگو
خداروشکر میکنم که این لیاقت و این سعادت رو بهم داد تا کامنت بزارم ، احساسات و تجربیاتم و این حس خوب و انرژی مثبت این فایل فوق العاده رو با شما دوستان عزیز به اشتراک بزارم . الهی شکر
مواظب خودتون باشید همیشه☺🌹