آرامش در پرتوی آگاهی | قسمت 7 - صفحه 13 (به ترتیب امتیاز)

این پلی که شما ازش میگی خیلیا ازش رد شدن و دیدن اون طرفش همچین خبری هم نیست. یکی از اونا خود من بودم. الان که حرفهاتون رو خوندم یاد زمان کنکور دادن خودم می افتم. همین احساساتی که الان شما داری تجربه می کنی منم تقریباً داشتم. همین نگرانی همین ترس همین کمک خواستن از خدا. بیدار موندن شبانه 12 ساعت درس خوندن و… الان که برمیگردم نگاه می کنم به حس و حال اون موقعم خندم میگیره که چقدر الکی همه زندگیم شده بود کنکور قبول شدن. من کنکور قبول شدم. تو یه دانشگاه دولتی خوب. ولی توی دانشگاه فهمیدم که صرفاً تحصیلات دانشگاهی نیست که میتونه آدم رو به رویاهاش برسونه. ولی بازهم جراتشو نداشتم رها کنم و برم دنبال رویاهام. بعد از درسم هم تو یک کار مرتبط با تحصیلاتم مشغول به کار شدم. 3 سال هم کار کردم توی اون کار ولی بازم دیدم با اینکه موقعیت شغلیم به ظاهر خوبه ولی اون چیزی نیست که دلم می خواست. اون چیزی نیست که توی رویام بود. از همون سال اول هم می دونستم. ولی مثل کنکور و دانشگاه بازم جراتش رو نداشتم که تغییر کنم. فکر میکردم همین باید باشه . تغییر نمیشه داد. فکر می کردم من همین یک راه رو دارم. فقطم از خدا تو همین قالبا کمک می خواستم. به قول استاد عباسمنش من دست خدا رو بسته بودم. به جای اینکه از خدا بخواهم منو به رویام برسونه از خدا می خواستم که تو کنکور قبول شم … یک کار پیدا کنم مرتبط با رشته تحصیلیم با حقوق خوب . من از خدا ثروت نمی خواستم. درواقع از خدا یه کار میخواستم تو قالبی که فکر می کردم. و خدا هم بهم می داد. اما آیا اون راهی که من فکر می کردم فقط راه درست بود؟؟ آیا کسایی نبودند که اصلا کنکور نداده باشن و دانشگاه نرفته باشن و موفق بوده باشن؟ آیا کسایی نبودند که وسط دانشگاه درس رو رها کردن و بعد موفق شدند؟ تو همین کشور خودمون . مثل جواد شکری که الان صاحب سایت هست. کسی که دانشگاه امیر کبیر تهران درس می خوند و ترم دوم دانشگاه رو رها کرد. خودش میگه من فهمیدم که راههای زیادی برای موفق شدن هست و کنکور و دانشگاه هم یک راه بود و اتفاقا یکی از راههای ضعیف بود. من بعد از آشنایی با استاد عباسمنش و سایتشون ، تونستم این شهامت رو پیدا کنم که خودم رو از اون روزمرگی رها کنم و دنبال رویام برم. اما با یک دیدگاه دیگه نسبت به جهان. یک دیدگاه وسیع تر. با اعتقاد به فراوانی نعمت های خدا. این بار سعی کردم دست خدا رو نبندم و هر چیزی که سر راهم قرار میگیره حتی شکست خوردن،درِش خیر ببینم. ناامید نشم. با اولین شکست دوباره نرم سراغ یک کنج امن و بدون ریسک . من نمیگم که درس خوندن بده . خیلی هم خوبه . اما آیا هر کسی که دانشمند بزرگی شده از سیستم دانشگاهی به اون موفقیت رسیده؟ آیا استیو جابز که موسس شرکت اپِل بوده دانشگاه رفته ؟ یا بیل گِیتس رییس ماکروسافت و ثروتمند ترین آدم دنیا. آیا خود استاد عباسمنش این آگاهی ها رو که باعث دگرگون شدن هزاران نفر شده از دانشگاه اینها رو بدست آورده؟

اتفاقا سیستم آموزشی ما چه مدرسه و چه دانشگاه طوری برنامه ریزی شده که خلاقیت انسان رو محدود میکنه و فکر میکنه فقط باید تو یه قالب خاص حرکت کرد. باید یک میز پیدا کرد و پشتش نشست و کارمند شد. نتیجش هم شده این همه فارغ التحصیل بیکار که خلاقیتشون کور شده. دیدگاهشون نسبت به خدا ونعمت هاش محدود شده. سیستم آموزشی ما هم همین خصلت رو داره . این که شما الان فکر می کنی کنکور تنها راهه و منم اون موقع همین فکر رو میکردم نتیجه آموزه های مدرسه و دبیرستانه که توی 10-12 سال توی ناخودآگاهمون رخنه کرده. به قول استاد عباسمنش مثل سیمان چسبیده به مغزمون.

آرزو میکنم همه ما به رویاهامون برسیم؛ دیدگاهمون رو نسبت به خداوند درست کنیم؛ دست خدا رو نبندیم برای کمک به خودمون نبندیم؛ برای رسیدن به خواستمون تلاش کنیم و هر نتیجه ای که گرفتیم توش خیر ببینیم و ناامید نشیم.

ممنونم