آرامش در پرتوی آگاهی | قسمت 7 - صفحه 3

سلام همیشگی به استاد عزیز و گروه بی نظیرتون

من با یک مساله ای رو به رو هستم که شاید بعضی از دوستان دیگه هم باهاش روبه رو باشند. من آگاهی هایی که شما در محصولات و فایل ها تون و کتابتون میدید رو کاملاً پذیرفتم و هر روز سعی می کنم گوششون کنم و باور های قوی کننده رو در خودم ایجاد کنم. در خودم احساس خوب ایجاد کنم. صبحم رو با انرژی و شادی شروع کنم. ورودی های مغزم رو کنترل کنم به خودم انگیزه بدم و افرادی که تو فرکانس منفی هستند رو هم اگه پذیرش داشتند که بیان تو این خط ، کمکشون کردم. اگر هم که نه باهاشون کات کردم. خدا رو شکر تو این شش ماه خیلی خیلی زندگیم تغییر کرده. با اینکه تغییرات و تصمیماتی که تو زندگیم گرفتم، مثل تغییر شغل از کار برای یک شرکت خصوصی به کار دلخواهم، سختی های زیادی داشت برام و اولش شکست خوردم، اما با ایمان به خدا جلو رفتم و راضی هستم. با این که شش ماه بیشتر نیست با شما و سایتتون آشنا شدم و بیشتر هم از محصولات رایگانتون استفاده کردم. (البته خدا خدا می کنم که یکم اوضاع درآمدیم بهتر بشه که بتونم قانون آفرینش و بعد روانشناسی ثروت رو تهیه کنم.) مساله من پدر و مادرم هستن. خیلی دوسشون دارم. خیلی خوبند و خدا رو به خاطر داشتنشون شکر می کنم. اما اونا تو فرکانسی که من هستم، نیستند. به شدت باورهای محدود کننده دارند. هر روز صبح رو با کلمات منفی شروع می کنند. اصلاً آرامش ندارند. همیشه نگران اوضاع زندگی هستند. پدرم تقریباً 50 سالشه و بازنشسته شده و هر وقت که خونه باشه کانال تلویزیون رو برای پیدا کردن یه جایی که اخبار بگه و از بدبختی صحبت کنه می گرده. مادرم تقریباً همه سریال های تلویزیون رو دنبال می کنه. سریال هایی که همش از بدبختی حرف می زنند. پدر و مادرم فوق العاده احساساتی هستند.کافیه یک اتفاق بد بیافته، کلاً احساسشون داغون میشه و تا چند روز حرف از اون و نگرانی های بعدی هم ادامه داره. و خودتون هم می دونید که نتیجه این احساس بد چیه. اتفاقات بدتر بیشتر. از زمانی که یادم می یاد همش وام .. همش قرض …همش بدهی…و هر روز هم بیشتر میشه.فکر می کنم لطف خدا بوده که هنوز سرپا هستند. اما قانون جهانه دیگه .ثابته. واسه همه یکسانه. من خیلی سعی کردم که مسیرشون رو عوض کنم. با آگاهی های شما آشناشون کنم. بارها شده که خودم براشون صحبت کردم. حتی فایل های شما رو براشون پخش کردم. اما واقعا مدارشون با این حرف ها خیلی فاصله داره. پدرم که اصلاً طاقت نمیاره حرفهاتون رو گوش کنه. اعصابش خورد میشه و بد و بیراه میگه. مادرم خودش رو به کوچ علی چپ میزنه. حرف رو عوض میکنه. تلاش می کنه خودشو به کاری مشغول کنه که حواسش از شنیدن حرف های شما پرت بشه. شما گفتید که آدمای اینجوری رو از زندگیتون حذف کنید. اما پدر و مادرم هستن. مجبورم ساعاتی از شبانه روز رو کنارشون باشم. البته اینم بگم. قرار گرفتن تو فرکانس جدید شرایطی رو برام فراهم کرده که دور شدنم از اینا راحت تر بشه و کمتر خونه باشم. حتی می تونم اصلاً خونه نیام. شغل جدیدی که برا خودم دست و پا کردم یه فضای زندگی جدید و مستقل از خونه برام فراهم کرده. اما پدر و مادرم خیلی احساسی هستن. نمیتونن ازمن و برادر خواهرم دور بمونن. هر روز باید ببینن ما رو. اگه دو روز نبینن، نگران و پریشون میشن…البته همین نگرانی و محدود کردن ما و دلسوزی های بی جاشون هم ما رو خیلی از زندگی عقب انداخته و خیلی از توانایی هامون شکوفا نشده… حالا مساله و سوالم اینه: برخوردم باید چه جور باشه که کمترین تاثیر منفی روم بگذارن. بارها شده اونا منو نکوهش کردن که چرا به فایل های شما گوش میدم. و برای من تاسف می خورند. البته تو ذهن خودشون دارن دلسوزی می کنند.خلاصه اینا پدر و مادر من هستن. نمی تونم دور بندازمشون. اما نمیدونم برخوردم هم باید چجوری باشه. شما چه نسخه ای برای امثال من میپیچید؟ اگر تو محصولاتتون فایلی هست که در این باره کمک کننده باشه بگید تا تهیه کنم. اگه نه خیلی ممنون میشم که یک فایل آگاهی دهنده یا یک محصول جدید در این رابطه روی سایت قرار بدید. من حتماً تهیه خواهم کرد. فکر می کنم مشکل خیلی از افراد جامعه باشه و ایده خوبی برای آماده کردن یک برنامه جدید. به هر حال خیلی از باور های محدود کننده ریشه در باورهای پدرو مادر و نزدیکامون دارند. افرادی که نمیشه باهاشون قطع رابطه کرد. خیلی مهمه که بدونیم که چجوری ارتباطمون رو باهاشون مدیریت کنیم که به مشکل برنخوریم. ببخشید که خیلی طولانی شد. شاید هیچ وقت این حرفا رو به دوستای صمیمی خودم هم نمی زدم. اما استاد عزیز و گروه گرامیشون و کاربرای محترم سایت خیلی برام مورد احترام و اعتماد هستن. مثل خانواده ام هستن. علاوه بر این اینجا جای مطرح کردن این مسائل هست. این سایت برام مثل یک خونه مجازی می مونه. هرروز بهش سر میزنم و میگردم. هر روز توش مطالب مفید میبینم. آرزو می کنم همیشه اول گوگل باقی بمونید. ببخشید خیلی طولانی شد. امیدوارم این حرفا وسیله ای بشه برای آگاهی های بیشتر و پیشرفت بیشتر. ممنونم. استاد عباس منش دوستت دارم.