مصاحبه با استاد | فرهنگ ناب «لا اِکْراهَ فِی الدّین»

سلام استاد

سلام دوستان

چند شب پیش داشتم قرآن رو میخوندم سوره صف.همون اول سوره به این آیه برخوردم :

-ای کسانی که ایمان اورده اید چرا سخنی میگویید که عمل نمیکنید؟

-نزد خدا موجب خشم است که سخنی بگویید که عمل نمی کنید.

بعدش واقعا من خیلی رفتم تو فکر که واقعا چرا ما این همه چیز یاد گرفتیم و خیلی جاهام دوست داریم به زور به دیگرانم این چیزارو یاد بدیم که اونام مثه ما باید فکر کنن ولی این در حالیه که ما خودمونم هنوز یا به اون اطلاعات عمل نمیکنیم یا در حد کم عمل میکنیم.

و میبینم که هم خودم هم خیلی از دوستان واقعا به اون چیزی که بلدیم عمل نمیکنیم.و انتظار نتیجه فوقالعاده داریم.

دوستان به نظر من استاد عباسمنش یه امتیاز خیلی بزرگی که داره اینه که واقعا دل و جرات داره واقعا ادم نترسیه که به اینهمه نتایج رسیده و هر کدوم از ما اگه نتونیم اون جسارته و اون جراته رو در خودمون ایجاد کنیم حتی اگه شاگرد خصوصی تریسی و کنفیلد و رابینزم باشیم 100% بعیده که بتونیم به جایی برسیم.این یه باور نیس که بخوایم ازش ایراد بگیریم این یه قانونه که جهان به آدمای نترس پاداش میده نه به عالم بی عمل.

این دست به عمل زدن منه که نشون میده چقدر ایمان دارم چقدر جرات دارم چقدر از ناشناخته ها و نادیده ها نمیترسم.

من یادمه چند سال قبل تو دانشگاه خیلی ادعا داشتم واسه دوستام که میتونم با کامیون رانندگی کنم تو جاده چون پدرم شغلش بود.ولی عملا نمیتونستم فقط در حد خیلی کم.هرموقعم به بابام میگفتم بذار بشینم اون خیلی سریع میگفت نه نمیشه.تو نمیتونی یا نیازی نیست یاد بگیری بچسب به درست. تو رو چه به رانندگی.

و اتفاقا منم اصرار نمیکردم که بشینم زود تسلیم میشدم و یه نفس عمیق میکشیدم و میگفتم هااااای خوب شد نذاشت راست میگه نیازی نیس.چون ترس داشتم.

چند سال بعد با یکی از دوستای بابام که اتفاقا یه اسکانیا جدید خریده بود و منم خیلی دوسداشتم سوار ماشین مدرنش بشم رفتم سرویس.از همون اول سرویس دوسداشتم ازش درخواست کنم که منم رانندگی کنم باهاش ولی باز اون ترسه نمیذاشت و مرتب منصرف میشدم.

تا اینکه تو راه برگشت که ماشینشم بار نداشت یدفعه از زبونم پرید و گفتم عمو کرم میذاری یکم ماشینتو برونم؟و ایشونم از اونجایی که بسیار ادم با جسارت و با اعتماد به نفس و آرومیه خیلی راحت قبول کرد و من افتادم تو مخمصه و هیچ راه برگشتیم نبود به جز روندن تریلی 20 متری.

دیگه باید کاری رو که درخواست کرده بودم انجام میدادمو پای حرفم میایستادم.

یادمه وقتی نشستم پشت رول و شروع به حرکت کردم چنان عرق از سر و صورت و دستام میریخت و صدام در نمیومد که نگو.

دیگه باهزار انا انزلنا و صلوات یه تیکه از اتوبان اومدم و خلاصه کلی با تشویقای عمو کرم روبرو شدم که وقتی از ماشین پیاده شدم واقعا احساس غرور خاصی داشتم.دوستداشتم به همه بگم که من تریلی روندم.مخصوصا دوستام که دیگه میتونستم بدون حس عذاب وجدان بهشون واقعیتو بگم.و از اون روز بود که دیگه هم به ماشین عمو کرم تسلط پیدا کردم هم ماشین بابام و دیگه انگار که داشتم با سواری رانندگی میکردم.

میخام بگم که این داستان رو تعریف کردم که بگم نتیجه حمله به ترس و عمل کردن باور نکردنیه.مثه خود استاد که میگه من تو دانشگاه واقعا دستم نمیرفت روی دسته در کلاس که باز کنمو برم داخل و براشون حرف بزنم ولی همش به خودم میگفتم باید انجامش بدم.

بنظر من بعضی وقتام که میخایم یکاری رو انجام بدیم و ازش فراری هستیم که نکنه جواب نده اتفاقا همون کارو باید انجام بدیم فارغ از اینکه نتیجه بدهد یاندهد.حتی با ترس حتی با لرز ولی انجام بدیم.

به قول حضرت علی ع

از هرچه میترسی در آن داخل شو.

واقعا عمل کردن و حمله به ترس و تلفیقش با صحبتای استاد در فایل قبلی پیرامون ندای درون معجزه میکنه.

باشد که همه ما جزء رستگاران باشیم.

استاد یه نکته ای روهم میخاستم بگم و اونم اینکه شما در قسمت 9 مصاحبه گفتید که مثلا طرف میره سر یه کارپاره وقتی که بتونه هزینه فوتبال بازی کردنشو دربیاره که عشقشه چون باور نداره که میتونه از همون فوتبال پول بدست بیاره.خب خیلی وقتا واقعا طرف باید اینکاروبکنه چون از همون ب بسم الله که پول بهش نمیدن تا بازی کنه.حداقل باید دو سه سال روند تکاملشو طی کنه چه از نظر بدنی یا تکنیک و درک توپ و غیره تا به پول برسه.یا مثلا برای نقاشیم همینطور.

میخام بگم نه که طرف باور نداشته باشه که میشه از فوتبال یانقاشی پول دراورد بلکه مجبوره یه چندسالی اینجوری بره جلو تا به پول برسه تو عشق اصلیش.