مصاحبه با استاد | فرهنگ ناب «لا اِکْراهَ فِی الدّین»

🎆شصت و هفتمین برگ از سفرنامه من

  به نام یگانه عشق الهی؛

چقدرر این موضوع بحث نکردن با دیگران مهم و حائز اهمیت هست! من خودم گاهی اوقات بحث میکردم، اما بلااستثناء هردفعه بعد از بحث کردن احساس به شدت بدی پیدا می‌کردم. وقتی فکر کردم، دیدم بحث کردن نه تنها سودی نمیرسونه به کسی بلکه احساس خودم رو به شدتت بد میکنه تا جایی که چندساعت طول میکشه تا احساسم رو بهتر کنم!! از طرفی، اومدم و برای خودم منطقی کردم این موضوع رو که اولویت اول من بعد از روبرو شدن با تضاد و احساس بدی که درنتیجه بحث کردن بود، احساس آرامش و شادی هست. وقتی جهان بر پایه و اساس تنوع افکار و عقاید چیده شده، چرا من بخوام کس دیگه ای رو تغییر بدم و بحث کنم سر دیدگاهش؟! اگر دوست ندارم، اعراض کنم! در هرصورت من نه ضرر میکنم و نه سود از زاویه دید یک فرد دیگه چون هرکس مسئول ۱۰۰درصد زندگی خودش براساس باورها، افکار و فرکانس‌های ارسالی‌اش به جهان هست و نتیجه اون رو در زندگیش میبینه. پس من چرا باید نگران یا ناراحت باشم که بقیه چه نوع طرز تفکری دارن؟ من بیام روی خودم و باورهام بیشتر کار کنم و خالص تر بشم و نتیجه بگیرم.

دلیل دیگه‌ای که برای خودم آوردم یک مثال رایج هست، خیلی اوقات ما درگیر بحث میشیم تا به زعم خودمون وقت بزاریم برای طرف مقابل، همدردی کنیم و راهکار بدیم بهش و.. خلاصه که تأثیرگذار باشیم. اما چند نفر از افرادی که ما این همه وقت گذاشتیم براشون واقعا بنیادی تغییر کردن؟؟ هیچ کدوم! هیچ کدوم!!! شاید صحبت های ما به شکل یک مسکن بوده باشه بیشتر تا اینکه بخواد دلیلی بر تغییر و بهتر شدن باشه و این یک آلارم بود برای من، یک زنگ هشدار. اینکه چرا بیام عملا انرژی و زمان با ارزش خودم رو تلف کنم و اسم کمک کردن و تأثیرگذاری رو روش بزارم؟ که در آخر هم، اون فرد دوباره به روال قبلی خودش برگرده!؟ پس بیام دخالتی نداشته باشم در مسائل دیگران و باور کنم که انها هم خدایی دارند که بهشون نزدیکه و هرموقع که درخواست کنند، خداوند آنها رو هدایت میکنه حتی صدها برابر بهتر از من…

وقتی به یکی دیگه از ریشه های اینکه چرا انقدر دوست داریم بحث کنیم فکر کردم، دیدم که همش به این خاطر هست که به بقیه ثابت کنیم که من درست میگم، من بلدم، من میدونم ولی این تویی که اشتباه فکر می‌کنی، اشتباه از تو هست و… یه جورایی مثل اینه که خودت رو سر تر از بقیه بدونی و بخوای این موضوع رو بکوبی تو سر همه که من همه چی می‌دونم و آگاهی های من در هر زمینه‌ای از تو بیشتره! چرا باید انقدر دیگران برامون مهم باشن که بخوایم اصلا باهاشون بحث کنیم و خودمون رو بهشون ثابت کنیم؟ اگر قرار بر ثابت کردن خودمون به کسی هست، اون فرد فقط وفقط خودمون هستیم. فقط باید به خودمون ثابت کنیم. من واقعا لذت میبرم از افرادی که هیچوقت با کسی در هیچ موردی بحث نمیکنن و با اینکه باورهای قدرتمندکننده خودشون رو دارند، به نظر بقیه افراد احترام گذاشته و اگر خوششون نیومد به راحتی اعراض می‌کنند و به راحتی به روند خودشون برمیگردن! به روندی که ازش نتیجه گرفتن و احساس خوب و آرامش دارند باهاش، بدون هیچ گونه بحثی یا توضیحی. من لذت میبرم از افرادی که با نتیجه هاشون میان حرف می‌زنند و نه اینکه آگاهی هاشون رو به رخ بقیه بکشند فقط برای اینکه بگن ما می‌دونیم و این شما هستید که در مسیر اشتباه هستید و وقتی به نتیجه زندگی شون نگاه میکنی، می بینی که هیچی برای گفتن ندارن..!!

درهرصورت سپاسگزار خداوندم که فقط به لطف اون بود که من هدایت شدم و درحال حاضر نسبت به قبل خیلیی بهتر شدم و البته که هنوز خیلی جا داره برای بهتر شدنم. برام جالبه که هروقت بهش فکر میکنم، نمیدونم چطور انقدر آروم تر شدم نسبت به قبل و در زمان اعراض، کنترل ذهنم رو به دست می‌گیرم و کانون توجه‌ام رو معطوف به خواسته ها و کارهام می‌کنم و هیچ بحثی هم با کسی ندارم. فقط متمرکز میشم روی خودم و لذت بردن از انجام دادن کارهای موردعلاقم و به قولی دور میشم از منبع احساس بد. این بذرهای احترام رو خیلی دوست داشتم در وجودم بکارم و پرورش شون بدم، واقعا خداروشکر میکنم که انقدر بدیهی و طبیعی دارند در وجودم شکل می‌گیرند:)