مصاحبه با استاد | باورهایی برای روان شدن چرخ کسب و کار

سلام به استاد عزیزم

خداوند به تک تک ما نزدیکه،خداوند احده،واحده،در عین کثرتش…مگه میشه مثلا استاد رو خاص آفریده،یا پیامبران رو،که یه باور اشتباه در جامعه هست که میگن مگه ما پیامبریم که اشتباه نکنیم،پیامبران و ائمه عاری از هر اشتباهی بودن،خداوند نگاه ویژه و خاصی بهشون داشته،اره این قسمتش درسته نگاه ویژه داشته،ولی قبلش همه اونا فرمان رو کامل دادن به خداوند و اجازه دادن خداوند هدایت کنه و بگه…مثلا دانشمندان،انیشتین،بیل گیتس وووو… همه خاص بودن…اره خاص از نظر توحیدی بودن،توکل،تسلیم…

این بحث تسلیم بودن کار راحتی نیستااااا،نیست که درصد کمی دارنش…ولی اونا با وجود ترس،نجوا،اجازه دادن هدایت بشن و همه تکاملی بوده،از نتایج قبل نیرو محرکه قوی برای تسلیم شدن بهتر و رهایی بیشتر

خداوندی که تونسته سلامتی بهم بده،پر انرژی،شاد و سلامت باشم،روابط خوبی بده،خودم و بچه هام و همسرم راه دکتر وقرص و پاسگاه‌ و دادگاه رو بلد نیستیم،چیزی که تعداد بالایی در گیرش هستن اینم بخشی از ثروته…خوب کسی که پول زیادی داره و میگه همه ثروتم رو میدم تا سلامت بشم،و کسی که سلامتی داره میگه سلامتیم به درد نمیخوره میدم تا پولدار بشم،ثروتمندنیستن فقط پولدارن…چون ثروت واقعی یه پکیجه که همه چی درش هست،خوب من هوشمندانه باید فکر کنم،همه با هم،روابط معنوی،روابط باآدمها،سلامتی،آرامش و آزادی و انسانیت با وجود ثروت بالا داشتن،ثروت زیاد، همه با هم میشه ثروتمندی،در کنار هم معنی میده…مثل اینه لباس فاخر بپوشی و با دمپایی باشی…مثل اینه دست داشته باشی ولی پا نه…ببینی ولی نشنوی..‌خوب ایراد داره دیگه…ثروت و ثروتمندی یه پکیجه که معنی دار میشه…من هم‌خدا میخوام هم‌خرما،هم آزادی،هم آرامش،سلامتی،روابط عالی،در صلح بودن،ثروت،تفریح ،در همه جنبه های زندگیم…خوب مگه این حق الهی من نیست؟؟هست دیگه.‌..این سفره پر برکت،بی پایان دنیا که هر روز بهتر و بیشتر میشه،برای منه دیگه…من قبول نمیکنم گرانیه،خوب اگر هست این همه مغازههای لوکس،جنسهای گران،شلوغی مغازه ها،تنوع اجناس با کیفیت چیه؟مواد غذایی که هر روز تولید میشه،استفاده میشه،رستوران‌هایی با تنوع غذایی،فروشگاه‌هایی که هر روز براشون کامیون کامیون بار میاد چیه؟این یه باور و بیماری ذهنی واگیر جامعه نیست؟که همه درگیرش شدن،الکی…که نکنه جا بمونم،اگر غر نزنم برچسب بهم میزنن،میگن چیه به کجا وصلی اینقدر سرخوشی؟؟

یا بهم میگن تو افسرده نیستی؟چرا اینقد تنهایی، تو خودتی؟بعد اصلا فکر نمیکنن،حالا که خودشون دورشون مثلا پره،با هر جور آدمی معاشرت میکنن،مدام در حال سرک کشیدن تو کار بقیه و غیبت و قضاوت و…هستن…تازه قرآنم از حفظ هستن

خوشحالم به نظر اونا افسرده ام،چون وقتم کم میاد برای رسیدن به امور خودم،وقتی نمی‌مونه برم مهمونی و ….چه و چه…وقتی میایی تو مسیر درست و به گذشته خودم و پشت سرم نگاه میکنم میبینم چه ظلمی،چه جهالتی…آدمهایی که هنوز در این فکرن بچه دختر بهتره یا پسر؟؟

وقتی فکر میکنم میبینم چقدر راحت گول میخوریم،چقدر راحت وا میدیم به نجواها و عادی میشه غفلت از خودمون و شدیم یه رباط

هر چند اینارو نگفتم که خودم رو تبرئه کنم که من جزو اینا نیستم،هستم،منم یادم میره و ظلم میکنم به خودم،نگفتم که بگم من بالاترم و اشتباه نمیکنم،چرا میکنم،گفتم تا یاد آوری بشه برام،مواظب باشم،تو تله زیبای وعده های خوش رنگ نجواها نیفتم…منم انسانم خطا کار و ناسپاس.‌‌ولی میخوام شرایط رو به نفع خودم تمام کنم…یادت باشه شاکر باشی،شاکر هر آنچه که داری،الان داری،عجله نکنی،قضاوت نکنی،هر کس باید پاسخگوی اعمال خودش باشه…هر کس داره یه لحظه، یه ساعت،یه روز و سالهای خودشو رقم میزنه، بع تو ربطی نداره بقیه چه میکنن،تو سرت،تمرکزت تو کار خودت باشه،هم مسیر جامعه نشی،گول نخوری،نقش قربانی رو تمام و کمال اجرا نکنی،یادت باشه جهان یه سیستمه،یادت باشه احساس خوب =اتفاقات خوبه و بلعکس،یادت باشه خالق زندگی خودتی وقتی مسؤلیت زندگیتو بپذیری،احساس گناه رو بشوری،عوامل بیرونی رو ماثر ندونی و دریه کلام شرک نورزی…یادت باشه…تا احساست بد شد شروع کنی سپاسگزاری و تمرین بودن در لحظه و ناظر باشی که صدای ذهنم همیشه هست ولی مواظب باشم با منطقهای جامعه،تجربه های خودم،اطرافیانم منطقی نشه برام،اره دیدی راست میگن،اینا راست میگن.‌‌…من قربانی شرایط نیستم…خالقم…من سعی میکنم هر روز با تعهدم و ساختن اهرم رنج و لذت یه قدم به تقویت باورهای توحیدیم گام بردارم،از مسیر لذت ببرم و اجازه بدم خداوند هدایتم کنه،یادم بیارم چه هدایتها شدم و خداوند بهم لطف داشته…هدایتم کرده…اینجام و دارم صلاه میکنم، خدایا شکرت برای فرصت نوشتن و یاد آوری که به احساس خوب رسیدم واین سهم من از امروزم بود،خدایا شکرت…