مصاحبه با استاد | عملکردهایی که نشانه اجرای قانون است

با سلام خدمت استاد عزیز و خانم شایسته ی زیبا

روز 130

««با پس انداز کسی ثروتمند نمیشه،فقط تغییر باورها»»

دوباره ذهنه مهربون و مسئولیت پذیرم ،شروع کرده بود ک با منطق و حساب کتاب بگه،ندا اگه امروز باشگاتو داری اگه امروز ماشینت لول اپ شده،اگه امروز تحربه های بهتر داری،بخاطر همون پس اندازاته،افرین ک طلا میخریدی،دیدی سر باشگاه چقد دستتو گرفت…

واقعا ی لحظه بخودم اومدم دیدم بابا اخه ذهن….

تا کجا اخه…

به قول تو همون پس انداز،مگه چقدر بود؟؟؟؟

اون همه پول اومد توی زندگیم،کدوم تیکه طلایی ک پس انداز کرده بودم اندازه ی ورودیای مالیم بود؟؟

من الان از سر ریزه پولام،اونم به صورت هدایتی و نشونه ها هدایت میشم به خرید طلا

اما ذهنم این رفتارو داشت میزد به اعتباره خودش و یکم چاشنیه کمه بدو بیشترش کن ،عقبی !قاطیش میکرد

چقد این فایل جامع و کامله استاد

همون سر فصلایی ک برای هرکدوم ی دوره تهییه شده،برای من کافیه ک مچ ذهنمو بگیرم

همین الان ی شاگرد جدید اومد سر کلاس بدون هیچ تبلیغو پستو استوری و …(اینم نشونه)

««همه ادمها شخصیتای‌مختلف دارن،ما هستیم ک شخصیتای مورد دلخواهمون از انسانهارو برانگیخته میکنیم»»

از وقتی فهمیدم هر رفتاری هر حرفی هر …از جهان میبینم حاصل افکارو فرکانسای خودمه،هم اعتباره بازخورده خوبه ادمهارو به خودم میدم،هم بد رفتاریشونو

من با برادر بزرگم خیلی رابطه ی خوبی نداشتم،از وقتی فهمیدم همه چیز خودمم،کم کم شروع کردم باورامو نسبت به برادرم عوض کنم

دیدم خب من با توجه ب تحربه های قبلی،همیشه قضاوت دارم نسبت ب ایشون

و با توجه ب این قضاوتها،دچار خشم میشم

و در نهایت حس بد،و نتیجه ،مواحه شدن با یک حرف یا رفتاری ک اون فکرو باوره منو تایید کنه

کم کم شروع کردم به کار کردن

یک شبه این اتفاق نیفتاد،ولی به جایی رسیدم که الان ما باهم عالی هستیم

تقریبا 15 ساله که از نظر عاطفی بهم سرد بودیم

مهمون میومدن،خیلی راغب نبودم که میزبان باشم و به هر بهونه ای تلاش میکردم خونه نباشم یا ساعت ها بعد از رفتنشون ،کله وجودم پر از حرص و خشم میشد

از رفتارها و حرفاشون،ی جورایی دل شکسته بودم

اما از وقتی کم کم متوجه شدم که قضاوتا رو بزارم کنار،چون قضاوتا از گذشته میاد،از تجربه ها میاد،تلاش کردم ایشونو همون لحظه ک میبنم زندگی کنم،رفتار کنم،فارق از هرچیزی ک بینمون بوده،به جرات میگم که سخت بوده و هست،و هنوز جای کار دارم ،ولی بهترین مسافرتا باهم داشتیم در این چندماه اخیر،خیلی شبا تنها اومده خونمون و باهم گفتیمو خندیدیم و مامان بابام چقد خوشحال بودن بابتش،و انسانهای ک در مداره این حالمون نبودن،نیومدن

مرور گذشته ،هبچ وقت باعث بهبوده هیچی در زندگی نمیشه مگر حس بد و حال بد و خشم

««تو‌ خود پای در را بنه و هیچ مپرس —- خود راه بگوید چن باید کرد»»

عاشق این نگاهو باورم

قدمو بردار،قدمه بعدی گفته میشه

توی مسیر اتفاق میفته

بخاطر همین باوره ک الان توی باشگاهه خودم دارم تایپ میکنم

««وقتی توی مدار درست قرار میگیری،جهان خودش میبره جای بهتر»»

این جمله و باورو همش باید مرور کنم و دچار روزمرگی نشم که فرمون بیفته دسته ذهنم خب ندا حالا چیکار کنیم برای مهاجرت!

مثل هزارتا نتیجم ک از کار رو باورم حاصل شده و من هیچ تقلایی نداشتم ،نباید اجازه بدم این نتایج برای من بی اعتبار بشن و ازشون در جهت قوی شدنه باورهای جدیدم استفاده کنم (طلاق،باشگاه،ماشین،رابطه ی خوب،نداشتن بدهی…) پس خواسته های دیگ از جمله مهاجرت ربطی به تقلای من نداره،به باورای من مربوطه

استاد ممنونم ازتون