مصاحبه با استاد | پاداش های جهان به «استمرار در مسیر درست»

سلام به خانواده صمیمی عباسمنش

…و امید آخرین چیزیست که در انسان میمیرد.

خدا رو سپاس میگم به خاطر اینکه هیچ وقت و در هیچ شرایطی ،البته به لطف خودش امیدم رو از دست ندادم.حتی تو بدترین شرایط همیشه و همیشه به خودم میگفتم حتما یه راهی هست…

یا راهی خواهیم یافت ،یا راهی خواهیم ساخت….

الان که به لطف استاد با سیستم الهی آشنا شدم و اینکه این سیستم چطور کارمیکنه و چطور به فرکانسهای ذهنی ما پاسخ میده،دیگه هر چیز نامناسبی که تو زندگی برام پیش میاد به خودم میگم کجای افکارم و کجای باورهای ذهنیم نامناسب بوده که این نتیجه رو داده؟دیگه به مسائل نامناسب مثل یه چالش نگاه میکنم که قراره من رو آگاهتر کنه و تکاملم رو بیشترکنه .حس میکنم با پیدا کردن یک باور نامناسب ،یک پله بالاتر رفتم ..حتی امیدم هم بیشتر میشه چون تونستم بیشتر باورهای نامناسبم رو کشف کنم ودر حهت رفعش تلاش میکنم.

حرکت برای رفع ایرادهای ذهنیم رو به آشپزی کردن تشبیه میکنم .وقتی آدم دوست داره درست کردن یه غذایی رو تجربه کنه ،وقتی بار اول اونو درست میکنه و امتحان میکنه یا افراد خانواده میل میکنن و ایراداتی میگیرن ،آدم نا امید نمیشه که بگه دیگه این غذا رو درست نمیکنم بلکه بار دیگه که میخاد درستش کنه سعی میکنه به شکل بهتری عمل کنه و با هر بار درست کردن اون غذا مهارتش بیشتر میشه و با برطرف کردن ایراداتش میتونه بهترین اون غذا رو تهیه کنه.من که اینطوریم ..یعنی حتی یه موقع هایی وقت میزارم و در مورد اون غذا فکر میکنم که ببینم چه ادویه هایی طعمش رو بهتر میکنه یا مثلا دفعه دیگه چطوری سرو کنم دلچسبتره…

با نظرم در مورد نتایج رفتاری و اتفاقات زندگی هم این طرز فکر جواب میده .همونطور که درست کردن غذای با چاشنی عشق اون رو خوشمزه تر میکنه ،افکار مثبت و حال خوب داشتن هم اتفاقات زندگی رو دلنشین میکنه.

خدایا ازت ممنونم که بهم امید دادی ،امید به بهتر شدن همه چیز….شکرت