مصاحبه با استاد | مفهوم «ایمان + عمل صالح» در مسیر هدف

به نام خدای مهربانم که هر آنچه دارم از آن اوست

سلام به استاد عزیزم و استاد شایسته عزیز

سلام به دوستان همفرکانسم در این سایت الهی

خدای من این فایل رو من بی نهایت دوست دارم،این فایلی بوده که بارها باهاش گریه کردم و اشک ریختم اما وجودم پر از لذت بود،پر از آرامش و احساس خوب،استاد بین همه ی فایلهای مصاحبه من جلسه شانزده بدجور به پوست و استخونم نشست،با تموم وجودم درکش کرده بودم،وقتی اسم فایلهای مصاحبه میاد این جلسه توی ذهن من بولد میشه چون من با این جلسه خیلی حرکت ها کردم ایمان نشون دادم و خداوند بهم پاسخ میداد،سه سال وقتی این فایل رو گوش میدادم بارها و بارها،یه حسی درونم بود که حرکت کنم،حالا هر حرکتی منم دوست داشتم مثه استاد ایمانمو نشون بدم،پا شدم از کارم چمدونمو بستم،بدون اینکه از تهران چیزی بدونم،تنها بلند شدم رفتم تهران به امید پیشرفت،شب توو اتوبوس کنار یه دختر خانمی نشستم،نجواهای شیطان بود،پدرم و مادرم خبر نداشتن که دارم کجا میرم،گفته بودم اهواز میرم،توی ذهنم پر از نجوا بود که حالا صبح که میرسی تهران میخوای با این چمدون کجا بری،اما درونم یه حس آرامشی بود،برای اینکه نجواها رو کنترل کنم،این فایل رو با هنذفری بارها تووی راه گوش دادم،هی رفته رفته ذهنم خاموش تر و حس آرامشم بیشتر و بیشتر شد،با تماس های تلفنی اون دختر خانم متوجه شدم که بچه ی روستای اطراف شهر منه که اونم مثه من حسابداره،و داره تهران کار میکنه،حسم بهم گفت باهاش سر صحبت رو باز کنم،ازش راجب کار سوال کردم و صادقانه براش تعریف کردم که من دارم به امید کار میام تهران،هیچ جا و هیچکس رو ندارم،فقط یه دایی دارم که اونم توی یه رستوران داره کار میکنه،که جا خوابشم توی همون رستورانه،اون دختر خانم وقتی براش تعریف کردم،گفت بخدا وقتی نشستم کنارت چنان انرژی مثبتی ازت دریافت کردم که دوست داشتم فقط باهات صحبت کنم،با هم دوست شدیم،صبح که رسیدیم،به من گفت اگه جا اوکی نکردی بهم زنگ بزن،خلاصه من رفتم با مترو میدون آزادی اولین بار به ظاهر تنها اما خدارو همراهم داشتم چون حسم خیلی خوب بود،رفتم یه شرکت برای مراقبت از سالمند،گفته بودم اول میرم چنین جایی برای کار وقتی تهران رو شناختم میرم برای کار حسابداری،ثبت نام کردم اما نشد که همون روز برم سرکار،رفتم خونه اون دختر خانم،چقدر با من برخوردش خوب بود،از قضا با داداشش زندگی می‌کرد اما داداشش قرار شده بود که چندروز بعد بیاد اینم کاره اوستا کریم بود که من اونجا راحت باشم،دیگه دو سه روز من صبح ها میرفتم دنبال کار،چمدونم راحت خونه ی اون دختر خانم تا عصر که همزمان با هم برمیگشتیم خونه،روز سوم بهم زنگ زدن یه کاری هست چیتگر تووی یه برج برای یه خانم مسن که سالمه فقط می‌خواد کسی پیشش باشه داروهاشو بهش بده با دخترش زندگی میکنه،میری،گفتم آره،خدای من رفتم چیتگر رو دیدم احساس کردم رفتم ایالت فلوریدا چقدر حسم خوب بود،رفتم توو برج،سرپرست پایین تماس گرفت با خونواده که خانمی اومده با شما کار داره،دختر اون خانم هم گفت بیاد بالا،خدای من،من این صحنه ها رو تووی فیلم ها دیده بودم حالا داشتم خودم تجربه ش میکردم،خلاصه من رفتم اونجا و مادر خانوم یه پرستار داشت اما اصلا ازش راضی نبودن،من رفتم اونجا عاشق این خونواده شدم،عاشق اینهمه ثروت،و مهمتر از همه انگار اومده بودم امریکا همش برج،و اون دختر مادر خانوم هم عاشق من شد اما گفتن که پرستار داره،من برگشتم خونه دوستم بهش گفتم پرستار داشت،گفتم خدایا یعنی چی،تو گفتی برو،این همون جایی که میخوای پس چرا نشد،حسم گفت صبور باش بهت زنگ میزنند،خلاصه من برگشتم داشتم از زیبایی ها و خوبی های این خونواده که توووی نیم ساعت دیدمشون برای دوستم تعریف میکردم،حتی لباسمم عوض نکرده بودم،که از شرکت بهم زنگ زدن خونواده از شما خیلی خوششون اومده برو اونجا،با وسایلت برو که شب اونجا بمونی دیگه،گفتم اونکه پرستار داشت،گفت ازش راضی نبودن،اخراجش کردن شما برو،خدایا این اولین تجربه م بود،پدرومادرم نمی‌دونند من کجام،تووی یه دنیای عجیبی تووی ذهنم بودم اما آرامش داشتم،رفتم اونجا یازده فروردین،دو روز بعدش سیزده بدر بود،همون روز دقیقا دختر اون مادر خانم به قدری از من خوشش اومد که منو با خودش برد خرید،خدایا اینو کجای دلم بزارم،همینجا نشستیم توو ماشین موزیک رو پلی کرد،صدای استاد عباسمنش پیچید توو ماشین همینطور ماتم برده بود،گفتم شما هم استاد رو گوش میدی،گفت مگه میشناسیش گفتم بابا من فقط با آگاهی های استاد که ایمانمو نشون دادم و الان اینجام،چقدر خدارو شکر میکردم دیگه مطمئن بودم اینجا همونجایی که باید باشم،دو روز بعد رفتیم تووی یکی از باغ های شهریار سیزده بدر الله اکبر،همه دکتر،مهندس،بعضی هاشون از خارج اومده بودن،گفتم خدایا کی میگفت من وسط این جمع باشم،من پرستار مادر خانم بودم اما اون آدم‌ها اینقدر خوب بودن که به حد همون دکترها با من با احترام رفتار میکردن،چقدر حالم بینظیر بود،هر روز و هر شب تووی پنجره بیرون رو نگاه میکردم،ویو دریاچه چیگتر،اون برج ها،بخدا انگار رفته بودم برج استاد تووی تمپا فلوریدا،بعد چه خانواده ایی،چقدر با من با احترام رفتار میکردن،میدونستند من کارم این نیست،من حسابدارم،پسر بزرگش حسابدار یه کارخانه بزرگ تووی کرج بود فکر میکنم الان یادم رفته دقیق یادم نیست،خیلی منو راهنمایی کرد بهش گفتم برا کار حسابداری اومدم،من حسابدارم،با اینکه میدونستند من پرستار نیستم چقدر خوب با من رفتار میکردن،میتونستند به شرکت بگن که این خانم سابقه نداره،اما چی میشه که دل‌ها نرم میشند و منو میپذیرن،جز اینه که خدا دلشون رو نرم کرده بود برای من،وقتی بعد از سه ماه از پیششون اومدم چقدر برای من گریه کردن،و منم برای مادر جان،خلاصه چی بشه من بیام تهران،بعد اون دختر خانم که دوستم شد،داداش باهاش نیاد،منو ببره خونه،یه جای امن،بعد من برم جایی کار کنم که انگار رفتم تمپا فلوریدا،بعد دختر اون مادر خانم استاد عباسمنش گوش بده و کلی اتفاقات عالی دیگه…با این فایل چه خاطراتی برام زنده شد،وقتی ایمانمو نشون دادم خدا چه درهایی برام باز کرد…اگه بازم ایمانمو نشون بدم خدا درهای بیشتری به روم باز میکنه،خدایا شکرت

خدایا شکرت که روزی رسان من تو هستی نه هیچکس دیگه

خدایا شکرت که هر آنچه دارم از تو دارم

خدایا شکرت که خودت به تنهایی برام کافی هستی

خدایا شکرت که داری با نشونه هات بهم میگی که میبرم درسته فقط باید ادامه بدم

خدایا شکرت برای همه چیز،همه چیز

دوستون دارم