مصاحبه با استاد | مفهوم «ایمان + عمل صالح» در مسیر هدف

🍩هفتاد و یکمین برگ از سفرنامه من

  به نام یگانه هستی بخش وجود؛

ایمانی که منجر به عمل نشود، حرف مفت است!

چندوقتی هست به این موضوع رسیدم که زمانی رو که ما صرف تمرکز کردن و بودن در فضای کار موردعلاقه مون صرف میکنیم، انقدر غرق لذت بردن درش میشیم که ساعت و روزها حتی می‌تونن از دست مون در برن. این عشق و علاقه باعث میشن ما ساعت های بیشتری در اون زمینه فعالیت کنیم، بعضا انقدر غرق لذت بردن ازش هستیم که شب ها نمی‌خوابیم و فقط کمی بیشتر بیدار می‌مونیم تا اون احساس خوب در ما ماندگار تر بشه و خیلی کارهای دیگه… که همین کارها در چشم افرادی که از بیرون درحال تماشای ما هستند، زجر کشیدن هست! فقط چون علاقه اونها متفاوته، فکر می‌کنند ما این وضعیت رو به خودمون تحمیل می‌کنیم و چقدرر زمان و انرژی میزاریم تا پیشرفت کنیم و به یه موفقیت برسیم!! درصورتی که این طرز فکر و دیدگاه کسی هست که علایق خودش رو دنبال نمیکنه و چون خودش داره خیلی انرژی میزاره در کاری که دوستش نداره فکر میکنه بقیه هم همینطور هستند.

اما حقیقت عمیق تر از این نگاه های سطحی هست! کی میتونه درحال انجام دادن عشق و علاقش باشه و لذت نبره؟ کی میتونه درحال انجام دادن عشقش باشه و نخواد بیشتر بدونه و مطالعه کنه در اون حوزه و زمینه؟ نخواد درمورد راهکار ها و ایده های بهتر فکر کنه و بیشتر در فضای موردعلاقش باشه؟ همچین افرادی دارن عشق میکنن نه زندگی! انقدر غرق لذت بردن و احساس خوب هستند که دیگه نمی‌فهمند چقدر زمان و انرژی گذاشتند! در یک جمله، اونها اصلا برای پرداختن بها زجری نمی‌کشند! بلکه با لذت بهای مسیرشون رو می‌پردازند و کِیف می‌کنند. و اون افرادی که باورهای قدرتمندکننده تری دارند مثل استاد، طرز نگاهی که به این بها دارند این هست “که اتفاقا این همون چیزی هست که من لازم دارم تا منو به خواسته‌م برسونه.”

ما تا زمانی که قدم درجهت خواسته هامون برنداریم، نمی‌تونیم ادعایی داشته باشیم که ایمان داریم. چون وقتی ایمان باشه، یک توکلی هست به چیزی که دیگران نمی‌تونند ببینند اما شما می‌تونید! وقتی ایمان باشه، یعنی شما وعده‌ای که خداوند بهتون داده در این مسیر رو باور کردید و قدم برمی‌دارید. وقتی ایمان باشه، یعنی خدایا من نمیدونم من نمیدونم ولی تو میدونی پس هدایتم کن. وقتی ایمان باشه، یعنی آماده‌ای به اندازه‌ای که تونستی باورش کنی عمل هم بکنی که به اندازه این عملی که در پی ایمان و باورهات آمده، به همان اندازه نعمت دریافت میکنی و نتیجه‌اش رو می‌بینی. وقتی ایمان باشه، یعنی باااور داری که خداوند پاسخ می‌دهد و به خداوند اعتماد داری. وقتی ایمان باشه، ترس ها و نجواها هم میان اما اما اما شجاعت و جسارت هست که درون تو بیدار میشه. وقتی ایمان باشه، دیگه چیزی مثل استعداد مهم نیست!

استعداد مهم نیست

استعداد مهم نیست

استعداد مهم نیست

بلکه این ایمان تو هست که غرش میکنه و نتایج رو از همه جا در زندگیت بهمن‌وار پدیدار میکنه.

بها… فکر می‌کنم همین ایمان استوار ما در مسیر، بهایی هست که باید بپردازیم. این احساس خوب و حال خوش هست که بهای مسیر ما میشن. البته ایمانی که عمل بیاورد…! در روزهایی که ظاهر شرایط خوبه، خیلی راحته که ایمان داشته باشی و احساست رو خوب نگه داری، لذت ببری، سپاسگزار باشی. اما چالش دقیقا از زمانی آغاز میشه که شرایط به ظاهر ناجالب میشه و اون موقع هست که باید ببینی چند مرده حلاجی! ببینی انقدر روی خودت و باورهات کار کردی چطور میتونی تو این موقعیت، ازشون به نفع خودت استفاده کنی و جلو بری. اون زمان هست که ایمان و عمل بولد، و بهایی برای پرداخت در این مسیر میشن. وقتی بیشتر فکر کردم به اینکه چطور میشه که یک فرد توانایی حفظ ایمان درش بیشتر میشه؟ چه راهی رو باید بره که حاضر باشه بها رو با احساس کمی بهتری بپردازه، کاملا پاش بایسته و ظرف درونش رو گسترش بده؟ فهمیدم فقط باید در مسیر علایقش حرکت کنه… اگر خیلییی سخت و غیرقابل تحمل باشه این پرداخت بها براش، پس حتما یه جای کار میلنگه!!

*یا باورهاش به اندازه کافی قدرتمندکننده و هم‌جهت با خواسته هاش نیستند.

*یا اصلا اون خواسته، خواسته حقیقی و واقعی خودش نیست!

وقتی به الگوهای موفق نگاه میکنم، یکی از وجه اشتراک هاشون رو در این موضوع می‌بینم. استقامت ورزیدن، ایمان و باور داشتن به خودشون و خواسته ها‌شون. این همون چیزی هست که اونها رو تا اینجا رسونده، این ایمان و عمل در شرایط به ظاهر ناجالب بوده که بهای رسیدن به خواسته شون شده. با وجود تمام ترس هاشون، این باور و توکل بوده که اونها رو به جلو حرکت داده فقط چون در مسیر درست بودند؛ چون خواسته واقعی شون بوده و حاضر بودند هر بهایی رو براش بپردازند. اونها خیلی خوب قانون بها رو درک کردند و در زمان روبرویی با این شرایط، تونستند ازش استفاده کنند و به اندازه ایمان و بهایی که پرداختند نتایج شون هم کاملا واضح و مشخص هست چون،،،

بهشت را به بها دهند و نه به بهانه؛

بواسطه آنچه که از قبل فرستادند،

بواسطه آنچه که به آن عمل کردند.