مصاحبه با استاد | مدیریت 2 خرابکار ذهنی با نامهای «ترس» و «طمع» - صفحه 90

و در نهایت کامنت سوم..

یادمه شهری که یکی دو سال رفته بودم واسه کار و زندگی میکردم یعنی همونجایی که با تنها عشق زندگیم آشنا شده بودم، پیش یه بابایی کار میکردم توی صنف خودم که تخصصم کامپیوتر هست، و این بابا یه بار خواست شیطتنت کنه و از من که دنبال کار رفته بودم اون شهر و باهاش آشنا شده بودم و مدتی بود مشغول شده بودم تو فروشگاهش و فروشنده بودم، فکر کرد مثلا میتونه از من به عنوان حامی یا حالا بگیم طعمه استفاده کنه و من چون کم حرفم و مخصوصا واسه غریبه ها نمیام داستان زندگیمو سفره دلمو به قولی پهن کنم، ازم چیزی نمیدونست و تعریف نکرده بودم واسش که چه تجربه هایی داشتم و خلاصه، یه روز منو برد یه جایی که گویا یه کافه خیلی باکلاس و شیک و بزرگ توی اون شهر هست و توی طبقه وسط یه پاساژ بزرگ هست و خیلی جای دنجیه و جاییه که توش معمولا فکر میکنم مراسمای شیک و مجلسا و مناسبت های مختلف برگزار میکنن، آقا ما رفتیم اونجا (حالا ببینید بازم چقدر زیبا اون پیام ها و الهامات خداوند به آدم داده میشه) و به محض اصلا اینکه همون اول هنوز حرکت نکرده به سمت اونجا و بهم فقط زنگ زد و گفت بیا فلان جا، اون نشانه ها و الهامات خداوند کارشو داشت انجام میداد و من قلبم اصلا میفهمه حتی قبل از یک خطر و تهدید و جای نامناسب رو، ولی من رفتم یعنی نمیدونستم دقیق خب چیکارم داره اما گوش به زنگ بودم، و خلاصه وقتی رسیدیم اوجا و رفتیم تو کافه، دیدم بهه! بعله ملت نشستن گروه گروه سر میزهای باکلاس و یه میز بزرگ و طویل هم بود یه طرف اون سالن که کلی آدم نشسته بود دور تا دورش ، و تو کل بافی فضای اون سالن و کافه هم خانم ها و آقایونی نشسته بودند دور هم دور میز های دایره شکل و محیط آرام و جالبی هم بود، و همه داشتن آرام باهم حرف میزدن و پچ پچ میکردن، من که از همون به محض اینکه درو باز کردیم و وارد این سالن شدیم میدونستم و فهمیده بودم که اینم همون داستانای همیشگیه! : ) آقا هیچ نگفتم! اجازه دادم تا خوب پیش برن و ببینم فرقش با اون تجربیات گذشته ای که داشتم و الگوهای آشغال دیگه چیه! حرف زدند، و حرف زدند و حرف زدند و هر از گاهیم هی اون بندگان خدا اون کسی که پیشش کار میکردم نگاهی و لبخندی هم بهم میزد با رفیقاش و منم لبخند میزدم و اصلا آرام و انگار نه انگارکه چیزی میدونم.. : ) (که تو دلم داشتم میخندیدم و میگفتم این بندگان خدا..) تا اینکه وراجی های اون بابا کت و شلواریه و باقی دلبندان تمام شد و دعوت کردند بریم بشینیم مثل بقیه دختر و پسرها سر اون میزای گرد دور همدیگه، وقتی که داشتن وارد یه مبحثای بیشتری میشدن و در مورد سود و آی ال کنی اینطوری میشه و بل کنی اونطوری میشه و چی و فلان.. منم که دیگه حوصلم سر رفته بود و فقط از اولش داشتم تو دلم میخندیدم و بازی میکردم سر به سر این بندگان خدا گذاشته بودم، شروع کردم به حرف زدن! و در کسری از ثانیه چنان طوفانی به راه انداختم و زلزله انداختم به اونجا که همه ملت که اندازه بگم یه جشن عروسی آدم بود اونجا از دختر و پسر و پیر و جوون، بیشتر جوون بودن همه، خلاصه یه آن اینقدر بردمشون زیر سوال و تمام آگاهی و سخنان گرانبهای اون گنده هاشون رو کوبوندم با منطق و دلیل و مدرک تو مغزشون که همه ملت برگشته بودن سمتم انگشت به دهن مونده بودن فقط همینطور نگام میکردن و متعجب و هیچکس دیگه جیکش در نیومد و ساکت مونده بودن منو نگاه میکردن، یادمه اون رئیس روئساشون که پرزنت میکردن ملتو و خیلی یعنی دیگه باکلاس بودن و حرفه ای و سخنور! داشتن باهام در مورد سود و اینکه چه دلیل و منطقی دارم که ایراد گرفتم به سیستم و اینکه چه کاری و چه درآمدی رو بهتر سراغ دارم و اینا، ورداشتم بهش گفتم همین الان میخوای چندتا کار واست بریزم وسط که میشه ازش میلیاردها میلیارد ثروت ساخت ولی هیچ از این سیستمای مزخرف شماها و امثال شماها هم نیست، خیلی با تناژ مناسب و با طمانینه حرف میزدم و گفتم پرورش سسسگ و کروکودیل! : ))، میخوای چقدر سود داشته باشی! همین الان این ایده رو اجرا کنی سودش ماهیانه و سالیانه از کل این مزخرفاتی که گفتی بیشتره باره و بارها! دقیقا از این عبارات استفاده میکردم. بعدشم یکی زدم رو میز و اون برگه های چرت و پرت و توضیحاتشون رو لول کردم پرت کردن وسطشون و بلند شدم رفتم و همه بلند شدن زود و ولوله شده بود، آقا اون رفیق ما یعنی صاحب کارم در اصل و دوستاش بدو دنبالم قرمز شده بودن و جیکشون در نمیومد، و بعد بهم گفتن لامصب صحنه رو به آتیش کشیدی، اینهمه ملت عضو بودن اینجا و اینقدر اینا کلاس و نمیدونم مدرک چی و فلان دارن و برو و بیایی دارن و این حرفا، یک بار یکیشون جرات نکرده صداشو یکم بالا ببره تو این جمع و این شرکت و صحبتا، پس تو میدونستی و تجربه شو داری و حرف نزدی نامرد، گفتم داداش کجای کاری من خواستم دلت خوش باشه از اول حرفی بهت نزدم، من ده دوازده سال پیش توی مادره کل این سیستما بودم که اینا پشه هم حساب نمیشن جلوش و (حالا نمیشه از یه اصطلاحات خودمونی و پسرونه حرف بزنم..) خودم دریده این کارام و له شدم زیر فشارش، اینا بچه بازیم نیست در مقابل اون هیولای هفت سری که تو پایتخت سالها پیش داشت کار میکرد با یه سیستمی که پیغمبرشم میومد توش ممکن بود گرفتار بشه اینقدر که قوی و با اعتقاد داشتن کار میکردن، ملت حاضر بودن بمیرن جونشونم بدن تو اون راه اینقدر اعتقاد داشتیم که مسیر درستیه و به موفقیت میرسونه آدمو، اینا که چیزی نیست نخودم به حساب نمیاد. جمع کنید کاسه کوزه تونو..

و بعد از اون روز هم دیگه ارتباطم با اینا هم کات شد و از پیشش درومدم و اینقدر التماس کرد بمونم پیشش گفتم نه داداش من خدا واسم کافیه خودش منو میفهمونه و خودش برام موقعیت های بهتر جور میکنه، و خب تسویه کردم و درومدم فرداش و بعدش کار جدید واسم جور شد رفتم تو یکی از توابع شرکت نفت مشغول شدم به مدت یک سال فکر کنم کمی بیشتر از یک سال.

خیلی طولانی شد، اینم از مثال های من و این تمرین که تازه نمیخواستم کامل بگم و خییییییلی چیزارو کات کردم و کوتاه کردم یا نگفتم ولی آخرش ببین تو چند کامنت باید بذارم الان فکر کنم..

استاد جان سه روزه پای نوشتن این تمرینم : ) هی ذخیره کردم و رسیدم به کارام و باز نوشتم و به یاد اوردم، تمرینای فایلای دیگه هم بوده و خیلی خوب شد که گام های پروژه رو نگه داشتین چند روز، خیلی دوست داشتم هم قدم و همگام باشم با پروژه و فایلای جدید، و تمرینای دوره هم دارم خودم.

امیدوارم که تونسته باشم خیلی کامل تجربه و مثال هامو اورده باشم تو این مبحث و مفید بوده باشه.

‌

کلی هم تجربه عالی و اتفاقات عالی و شگفت انگیز واسم رخ داده و برای گفتن دارم که انشاءالله ببینم چطوری و کی و کجا بگمشون و قرارشون بدم رو سایت، بازم هدایت الله مهربان باید باشه انشاءالله

مرسی از توجهتون، سپاسگزارم

پایان

الف) تجربیاتی را به یاد بیاورید که به خاطر عدم درک قانون، در دام ضررهایی با الگوی ترفند پونزی افتادید. منظور از ترفند پونزی، هر ترفندی است که:

• به شما وعده ی یک شبه پیمودن ره صدساله را میدهد؛

• هر ترفندی که اساس آن طمع است نه ارزش آفرینی؛

• هرترفندی که اساس آن احساس بی لیاقتی و ناتوانی درباره خلق شرایط دلخواه در زندگی است.

نشانه اینکه فرد در دام این ترفندها افتاده این است که: برای رسیدن به خواسته ای که از نظر فرکانسی فاصله زیادی با آن دارد و ظرف وجود او آماده دریافت آن نیست، به جای پر کردن این فاصله فرکانسی بوسیله کار کردن روی بهبود شخصیت خود و افزایش ظرف وجود خود، می خواهد این فاصله را با ایده ها و وعده هایی پر کند که به او وعده یک شبه پیمودن ره صدساله را می دهد. وعده استفاده از شانسی که در خانه او را فقط همین الان و همین یک بار زده است. فردی که درگیر این دام باشد، تنها وقتی به هوشیاری می رسد که در این مسیر نه تنها دارایی های قبلی اش را از دست بدهد بلکه برای بازگشت به نقطه صفر، راه پر پیچ و خمی را می پیماید. جهان با این ضربه سنگین به او می گوید که هرگز قادر به دور زدن قانون نیست.

اگر شما هم چنین تجربیاتی دارید، در بخش نظرات بنویسید چه درسهایی از این تجربیات تلخ گرفتید و چگونه از این درسها برای رسیدن به نتایج پایدار استفاده کرده اید؟

حتی در حالت هوشمندانه، چطور از این نوع تجربیاتی که اطرافیان شما داشتند، درس گرفتید؟ یعنی بدون اینکه درگیر این دام شوید، برای خود تصمیمات از پیش تعیین شده ساختید تا در چنین لحظاتی قانون را به یاد بیاورید و در دام این ترفندها نیفتید؟

و سوال اساسی تر این است که: آیا هنوز هم آن درسها را به یاد دارید و آنها را در روند پیشرفت خود لحاظ می کنید؟

ج : بله کاملا و به لطف خدای مهربانم دیگه هیچوقت درگیر و اسیر این دام ها نشدم و یعنی مدارم کلا متفاوت بوده و به پستم نخوردن دیگه این دام ها، یا اگرم حتی سر سوزنی حس کردم پیشنهادی یا مسیری خواسته حتی نزدیک بهم بشه به راحتی فهمیدم و متوجهش شدم و به قول استاد فرار کردم از اونور و یا به راحتی نه گفتم، چون گاهی به شکل مثلا بورس و نمیدونم رمز ارز و راه های دور زدن و رعایت نکردن قانون تکامل اومده سراغم اما من دیگه اون آدم قبلی نبودم و من گول نخوردم و من ظرفم بزرگ تر شده و قوانین یادم اومده به لطف خدا، و روی توانایی ها و مهارت هام و شخصیتم سرمایه گذاری کردم و از اتلاف انرژی جلوگیری کردم و برنامم هم برای ادامه زندگی همینه به لطف الله.

ب) درباره تجربیاتی بنویسید که به خاطر درک قانون تکامل، به جای طمع ورزیدن، به این نوع ایده ها و وعده ها با اطمینان “نه” گفتید چون می دانستید که تنها راه رسیدن به خواسته مد نظر، آماده کردن ظرف وجودتان و مهاجرت به مدار آن خواسته است. به همین دلیل قدمهای محکمی برای رشد شخصیت درونی خود برداشتید. روی بهبود مهارت ها و توانایی های خود در راستای آن خواسته کار کردید، حل مسائل پیش رو را یاد گرفتید و به این شکل شخصیت شما آماده دریافت آن خواسته شد. سپس نه تنها از این مسیر رشد لذت بردید، نه تنها از مسیر هموار به آن خواسته رسیدید بلکه مهم تر از همه، فرمول تحقق خواسته را یاد گرفتید و این توانایی از هر نتیجه ی دیگری برای شما با ارزش تر بوده است.

ج : به لطف خدای مهربان همینطور هست و در مسیر رشد هستم و به این اصول پایبند و در حال طی کردن تکاملم هستم انشاالله و خب واقعا شخصیتم یکی دیگه شده حتی به نسبت همین چند روز پیشم و حتی همین چند ساعت پیشم، و واقعا دارم عالی عمل میکنم و خودم خیلی راضی هستم و خدای خودمم راضی هست قشنگ لمسش کردم اینو و متوجهش شدم و دارم قدمامو محکم استوار و با جدیت و هدایت رب العالمین برمیدارم.

یادآوری هر دو شکل از تجربیات بالا، اهرم رنج و لذت قوی در ذهن می سازد تا بهبود شخصیت درونی خود را با اختلاف، بالاترین اولویت زندگی خود قرار دهد. نتیجه این اهرم، روان شدن چرخ زندگی و نشستن روی شانه های خداوند در مهاجرت به مدارهای بالاتر است.

سلام و عرض ادب خدمت شما استاد بزرگوارم، خانم شایستهِ شایسته، و همه عزیزان حاضر در این سایت الهی

استاد جان همین اول حرفام اول اینو بگم که من یعنی عاشق این تیکه کلام های شما و لحن حرف زدن و مثال هایی که میزنید هستم همیشه، یعنی اصلا حال میکنم با حرف زدن شما، مخصوصا که گاهی واژگانی و اصطلاحاتی بکار میبرید و با یه لبخند یا لحن بخصوصی میگید، که خیلی برام جالبه و دوسش دارم.

عنفوان جوانی.. : )

بله استاد جان، عرض شود که حرف از این تجربه ها و تله ها و ترفندها شد و بنده و خانواده و فامیل بنده ید بیضایی در این عرصه داریم ماشاالله!

تجربه من از این سیستم های پونزی برمیگرده به قبل از سال 95 ، و بعد از اون دیگه بخاطر آشنا شدن با این مسیر الهی و آموزه های شما از ضرر جلوگیری شد به لطف الله مهربان.

عارضم به خدمتتون که بنده خودم به شخصه تا قبل از آشنایی با شما که اواخر سال 94 بود فکر کنم یا اوایل سال 95، اولین تجربه هام رو در این خصوص میگم الان خدمتتون و باقی ماجراهای مارکوپولو وار دیگه ای رو هم میگم..

بعد از خدمت سربازیم چون علاقه وافری به دریا و دریانوردی و کشتی رانی داشتم، دستان خدا هم دست به کار شدن تا من به این خواسته و علاقه تن بدهم و برسم بهش، خیلی هم سریع اتفاق افتاد، من سال 84 خدمت بودم و سال 86 تونستم برم وارد کشتی رانی و ملوانی بشم در بندر خرمشهر – آبادان (اروند) و تا اواخر سال 86 یا 87 بود من مشغول بودم روی کشتی و سفرهای متعددی رو رفته بودم و به شدت هم علاقه داشتم و لذت میبردم. تا اینکه آخرین سفری که رفته بودم دبی و شارجه و برگشته بودم و توی بندر مستقر بودم و معمولا توی خود کشتی میموندم و استراحت میکردم اگر فرصتش نبود و باید دوباره آماده میشدیم برای عزیمت به سفرهای دریایی، که نمیشد برم مرخصی و دیار خودم.. خلاصه منتظر بودم تا تکلیف مشخص بشه و حقوق و انعام و.. رو بهم بدهند و واریز کنن واسم و از طرفی یه جورایی هم دنبال ارتقاء شغلی بودم و دنبال تعویض کشتی و کرو کشتی که برم مدرکمم ارتقاء بدم و روی کشتی های با تناژ بالاتر و بهتر سفر برم.. تا اینکه توی همون دوران استراحتم توسط یکی از اعضای فامیل که همسن خودم بود تقریبا و خیلی باهم بودیم از بچگی و دوست و رفیق و شفیق هم بودیم همیشه، تماسی باهام گرفته شد و بهم پیشنهاد کار در تهرانِ بزرگ! داده شد با یه عنوان شغلی جذاب و دهن پر کن که خب منم بخاطر اینکه دیگه دارم میرم توی خشکی مشغول بشم و به این فامیلمون هم اعتماد کامل داشتم و پسر خیلی خوبی بود و عین خودم بود و عین برادر بودیم باهم حتی شاید بگم بهتر از برادر! خلاصه وعده ها داده شد و منم خوشحااال و شادان و خندان پولامو گرفته بودمو اتفاقا با یکی از رفیقام که خیلی باهم مچ بودیم قبل از عزیمت به تهران، قرار گذاشتیم و مسافرت تفریحی رفتیم به زادگاهم شیراز زیبا و اصفهان مسافرت و کلی لذت بردیم مجردی، و بعدش پام باز شد به تهران و شروع ماجرای منحوسِ گلد کوئست!

اما منه نادان روحمم خبر نداشت که چه آشی برام پخته شده! خلاصه رفتم تهران تنهایی من روزی پامو تهران نذاشته بودم، و اتفاقا این فامیل عزیزمون هم حی و حاضر اومده بود دنبالم، به به! چقدر هم خوب و چقدر هم عزت و احترام و چقدر خوشحال بودم که بابا دمتم گرررم اینقدر تو بامرام و بامعرفتی و هم خوشحالم کردی با پیشنهادت و کار جور کردن واسم و هم دیدارت و هم اینکه زحمت کشیدی اومدی پیشوازم..

خلاصه ما رفتیم، اتفاقا برامم خب اینقدر جالب بود تهران، مخصوصا که همیشه فقط از اون بالا بالاهاش شنیده بودم و تعریفشو از اینو اون و فک و فامیل و دوست و آشنا شنیده بودم که بالاشهر تهرانه که خیلی باحاله و اصن یه چیز خفنیه و از این حرفا، آقا ما کلی مسیر هی میرفتیم من کفم بریده بود که اَاَاَ پسر چقدر بالا بالاها داریم میریم هنوز نرسیدیم و اصن هی داشتم تو دلم قند آب میکردم که پسر عجب موقعیتیه که ببین چقدر داریم میریم اون بالا بالاهای تهران! رفتیم و رفتیم تا رسیدیم به مقصد، که خونه های توپ و اعیونی مناطق درجه یک و توپ تهران مثل بام تهران و سعادت آباد و فرحزاد و .. ، مستقر شدیم وقتی رسیدیم دیدم در یه خونه ایستادیم و من فکر میکردم قراره بریم اول سره کار یه شرکت که منو معرفی کنه و ببینمش محیط کار رو، اما دیدم در یه خونه ایستادیم، پرسیدم اینجا کجاس پس چرا در خونه ایستادیم؟ گفت بریم وسایلتو بذار اینجا و یه استراحتی بکن و بعدش کارو معرفی میکنم بهت نگران نباش.. آقا ما رفتیم داخل هیچکس هم خونه نبود و کیف و کوله رو گذاشتم زمین دیدم فامیلمون گفت دستشویی و آبی چیزی میخوای استفاده کن تا بهت بگم چیکار کنی، بعدشم دیدم هدایتم کرد به سمت در یه اتاق که وقتی در باز شد دیدم دو نفر نشسته اند پشت یه میز وسط اتاق رو صندلی هاشون نشستن و حتی جای نشستن من رو هم بهم میگفتن و با اشاره دست میگفتن کجا کدوم ور بشین اصلا، و اون فامیلمون هم دقیقا باید حتما مینشست روبروی من (اینا جزو آداب و اصولشون بود)، حالا اونی که دست راست من مینشست پرزنتور بود (یعنی کسی که پرزنت میکرد و به قولی محصول معرفی میکرد) و فامیلی که روبروی من بود در مرحله آموزش دیدن برای پرزنتر شدن بود، و نفر سمت چپ میز هم معمولا یه بالاسری یا فرد بالارتبه و با تجربه تر از اون بقیه بود..

خلاصه اینکه من هم خب هیچی نمیدونستم روحمم اصلا خبر نداشت که اینا کی هستن و چیه قضیه اصلا و اینجا کجاست اصلا، و اونا یهویی بدون هیچ صحبت اضافه ای و خیلی شیک و مجلسی و رسمی شروع میکرد از نفر سمت راستی که عرض کردم، شروع به پرزنت کردن منه نادان میکردن و مخ آدم اصلا هنگ بود کاملا! یعنی حسابشو کنید جوری توی فضایی قرارت میدادن که تو ذهنت هزار جا بود و اصلا نمیفهمیدی چی به چیه و این بابا چی داره میگه و خسته و کوفته از راه اومدی و مغزت ارور میده اصلا و بیشتر هم چورت میرفتم موقع فک زدن اون بابا، و فقط الکی سرمو به نشونه تایید تکون میدادم، جالبه که اصلا همین حرکت خودش یکی از اصول کارشون بود یعنی اونی که داشت پرزنت میکرد منه نوعی رو، اون دو تای دیگه هر از چند ثانیه ای باید سرشون رو تکون میدادن به نشانه تایید حرفهای اون بابا (یه رفتار خنده داری)، و خب اینارو دارم میگم که شما یا کسایی که اطلاع ندارن با شیوه و روش این شرکت ها که مخصوصا دیگه این گلد کوئست که اصن غول مرحله آخر همه این صحبتا و شرکتها و این سیستم و این داستانا بوده تو ایران دیگه و حتی هست هنوزم فکر کنم بعد از اینهمه سال! یعنی اصن اژدهای هفت سر و مادر تمام این داستانا تو ایران و حتی خاور میانه همین گلد کوئست بوده، که لرزه بر اندام هر کسی میندازه و ملت به دید یه چی بگم یه غول بی شاخ و دم یه شیطان بزرگ بهش نگاه میکنن! یعنی جایی اسمش میادا عین بید میلرزن ملت، تجربه شو داشتم و دیدم بارها..

حالا اینا در حالیه که این گلد کوئست حتی دفتر اصلی و مرکزی داشته تو ایران تو تهران خیابان میرداماد! که تعطیل شده بود اما هنوز زیر زیرکی و یواشکی دسته ها داشتن کار میکردن تو تهران و کلان شهرها، و اصلا آموزش ها و ویدئوهای انگیزشی مخصوص خود گلد کوئست با دوبلورهای حرفه ای صدا و سیما کار شده بود از صداها و چهره شاخص صدا و سیما برای آموزش و تبلیغ گلد کوئست. و اصلا آدم چی بگه از این حجم از حماقت و ذهن فقیر و دنبال یک شبه پولدار شدن ها و سیستم های دکمه ای! و استاد باور کنید این سیستم ها هیچ کجای دنیا اینطور نیستن که تو ایران فعالیت میکنن! و اصلا جالبیش اینه که ایرانیزه میشن میدونین؟ : ) یعنی ملت ورمیدارن خودشون سیستم آموزشی و اعتقادی و سیستم شخصی خودشون رو پیاده میکنن بر اساس طرز فکر و اعتقادات جمعی مردم ایران، که ببینن چه راه هایی پیدا کنن که تو ایران بهتر جواب بده و مخ ملتو بهتر تیلیت کنن. یعنی همون بخشی از صحبتام که در مورد نفر جدید گرفتن گفتم که چه شیوه ای دارن و چطور نگهش دارن که در نره و از کفشون نپره، و افراد مختلف با دیدگاه و گذشته مختلف چطور مونده بودن تو سیستم و یا اون نماز و دعا خوندن ها و چه و چه، یعنی از اعتقادات و دین و مذهب و هرچی بگید استفاده میشد و میشه تو این سیستمها، یعنی ما روحانی و حتی ارگان های دولتی و انتظامی و نظامی هم به وفور داشتیم تو این دسته ها و خونه ها. اصلا به طیف خاصی از جامعه معطوف نمیشد، شامل همه میشد! و شما ببینید چقدر زیرکانه و خوش رنگ و لعاب خودش رو جا میزنه این روش ها تو ذهن آدما.

جونم براتون بگه که ما هم که از دنیا بیخبر و ساده و دلپاک و به این فامیلمونم که عین برادرم بود اعتماد کامل داشتم، چون شما حسابشو کنید این نکات که میگم اصلا شگرد و ترفند این سیستم ها همشون از یه الگوی رفتاری و اعتقادی معمولا پیروی میکنن و اونم استفاده از دایره ارتباطات گسترده و به اصطلاح خودشون از اینفلوئنسرها استفاده میکنن برای شاخه های هر فرد و این سیستم هرمی شکل، چرا؟ که هم انرژی و زمان کمتری خرج کنن برای به دام انداختن هر نفر جدید و هم اینکه بی چون و چرا و بحثی طرف قبول کنه و یا زیاد مقاومت نداشته باشه! یعنی طرف میاد میبینه اِه یارو فامیل خودشه! یا داداشه خودشه یا همه اون جمع مثلا آشناها و فامیل خودشن، اگه حتی اول شک داشته باشه، با دیدن اونها و حالا یه سری رفتارها و شگردهای دیگه کل اون جماعت و دسته ها و گروه ها و اون سیستم، یه کاری میکنن یه فضایی رو فراهم میکنن که آدم عین کسی که مسخ شده یا هیپنوتیزم شده دهنش بسته شه و نتونه چیزی بگه اصلا!

آقا جلسه تموم شد و بلند شدیم و در این مرحله تویی که اومدی دیدی هیچکس خونه نیست غیر از اون اتاقی که سه نفر توش بودن با تو میشدن چهار نفر، به محض بلند شدن از جلسه و باز شدن در اتاق، یهو میدیدی یه گله آدم اومدن تو صورتت و رو بوسی و تشویق و سلام احوال پرسی و خلاصه تملق و چاپلوسی و سفره غذا بنداز و خلاصه اصن یه وضعی که نگم براتون! که اینارو دارم با ریز جزئیات میگم که بدونین این سیستم چطوری کار میکرد و چقدر فریبکار و حربه های مختلف پیاده میکردن که فقط هر نفر جدید رو واسه اون روز یا یکی دو روز شده یا نهایتا چند ساعت حداقل نگهش دارن و طرف نذاره بره همون اول و مثلا به خودش بیاد بگه اصلا اینا یعنی چی اصلا من کجام این رفتارا یعنی چی؟؟! نمیذاشتن دیگه، ترفندشون همین بود که هر کسی رو نگه میداشتن و به دام مینداختن! یعنی اصول اون جلسه و کل این سیستم مهم ترین قسمتش این بود که اون ساعات اولیه هر کسی که میاد اینا به هیچ عنوان نذارن در بره! دو دستی بچسبن بهش عین سیریش و کاری کنن طرف حالا یا تو رودروایستی قرار بگیره یا هر چیز دیگه ای، فقط اون روز یا اون ساعات اولیه رو جفتک نندازه به قولی و آروم بشه و وایسه اونجا. و خب همین روند که طی شد دیگه میگم اینقدر تحویلت میگرفتن و دورتو میگرفتن و باهات دوست و صمیمی و رفیق میشدن که تو اصلا دلت نخواد دیگه خودت بذاری بری! و یواش یواش عین همون مثالی که استاد میزنن در مورد قورباغه ای که اگر توی دیگ آب که هنوز جوش نیومده بذاری اینقدر تغییرات دما رو احساس نمیکنه که یواش یواش اینقدر میمونه تا میپزه و آروم میمیره، ولی اگه درجا بندازش تو آب جوش یهو میپره بیرون و خودشو نجات میده.. اینطور چیزی حساب کنید..

وایستادمو وایستادم و عین خر(معذرت میخوام) تو باتلاق گیر کرده و تا خرخره رفته بودم تو منجلاب این سیستم، و خرید محصولات بیخودی و فیک یا تور مسافرتی که اکثرا هم برای ملت از این محصول میخریدن یعنی چیزی که دست یافتنی نباشه و نتونی هیچکاری بکنی! فقط عین خر بخاطر اعتمادی که به اون فامیل یا آشنات کردی ورداری از هر طریقی که شده از هر خواهش التماسی که شده از زیر زمین پول جور کنی که بدی به این بالاسریای این بابایی که کشوندت تهران که محصول بخرن، از کجا؟؟ از اونسر دنیا مثلا! از دبی یا کشورای آسیای جنوب شرق و خلاصه بیشتر تو این مناطق یا خاور میانه مثلا، و برای رد گم کنی و خر تر کردن ملت هم برای بعضیا که خیلی مقاومت میکردن یا مثلا یه کوچولو شاخکاشون تیز میشد مثلا یه یکی دو تا سکه بیخود تقلبی و فیک طلا یا نقره هم اون دم دست میذاشتن یا یدونه سکه واقعی مثلا، که هی بزنن تو سر طرف نشونش بدن بگن ببین ها اینه این محصول فلان شخصه این محصول واقعی و فیزیکی که هی شک داری میترسی و فلان، و خلاصه در دهن طرف رو ببندن هرجور شده.

دیگه هیچی دیگه وقتی حسابی باهات رفیق میشدن و چند روز اونجا میموندی و مثلا میرفتی بیرون تهرانو میچرخیدی و خرید میکردی و باهاشون نشست و برخواست داشتی، صمیمی میشدی دیگه، یعنی هیچ جوره شک به دلت راه نمیدادی که این چیه و اصلا چه کاریه و از کجا اومده! هر سوالی هم واست پیش میومد هر دفه به طرق خاصی یه نفر که باتجربه تر از بقیه بود مثلا یا حالا به هر نحوی یه نفر از بچه های اون تیم باهات اخت میگرفت، و خودشو بهت نزدیک میکرد که ببینن لم و چم کارت جحوریه و با کی بهتر ارتباط برقرار میکنی. و به تمام سوالات ذهنت که پیش میومد جواب میدادن، اینا جزو دروسشون بود و آموزش هایی که میدادن به هر نفر که جدید وارد سیستم میشد، ولی واقعا هم به قول شما استاد، که توی صحبتاتون توی بعضی فایلا از روند آموزشی اینجور سیستمها میگید که خوبه و برای عزت نفس و مهارتهای فردی یه سیستم آموزشی خوبیه، آره دقیقا و واقعا همینطوره استاد، بخدا اینقدر سیستم آموزشی باحالی داشتند و اصلا یه جوری میشدی اعتماد به نفست میچسبید سقف! همشم کتابای انگیزشی و موفقیت و کلیپای انگیزشی و این فضاهای مثبت بود از صبح تا شب و تمرین میکردیم هم مهارت های ارتباطی رو قوی تر کنیم و هم آموزش دادن و هم اینکه چطور نفر جدید بیاریم و پول چجوری جور کنیم و خلاصه از این داستانا. و بعد از چند روز من داداش بزرگمو کشوندم تهران، یعنی برای این کار ولی راستش تهه دلم یکم میلرزید و بیشتر به این خاطر دوست داشتم بیاد تهران که اگه احساس کرد مثلا خبریه و چیز نادرستیه و اینا گوش منم بپیچونه و منو برگردونه خونه، و وقتی اومد تهران و همون داستان من پیش اومد عین من وقتی جلسه پرزنت تمام شد، داداشم بدون معطلی بلند شد که بره، ولی خب هم بخاطر من هم بخاطر اون فامیلمون که همیشه اصلا با خانواده های همدیگه در ارتباط بودیم عین یه خانواده بودیم و کلی خاطرات و خوشی ها داشتیم، و همچنین بازم افراد آشنای بیشتر! یعنی میگم شما حسابشو کنید بحث یکی دو نفر آشنا نبودا، هر کسی اونجا بود یعنی چه ما چه غریبه ها، وقتی یه نگاه به خودت مینداختی میدیدی کلللی فامیل و آشنا دور هم جمع شدن اونجا و یه فضای دوستانه و باحال عین یه خونواده جمع شدن که صبح تا شبم انرژی مثبتن و میگن میخندن و حالشون خوبه و فقطم چیزای باحال و رفتار درست و نماز و فضای آرام و دوستانه ای حاکم هست اونجا، ولی چی؟؟ اینا ظاهر قضیه س و همه در منجلاب و تله ای به نام سیستم گلد کوئست گرفتار شدن که اصلا اینقدر ذهن درگیر همین فضای دوستانه و حتی معنوی میشد که اصلا فکر میکرد اینجا مدینه فاضله هست! : ) یعنی شما حسابشو بکن دارم از چه سیستمی و چه فضایی حرف میزنم، یعنی بخشی از زندگی و روند این سیستم این بود که مثلا ارزش گذاری میکردن رفتار و منش بخصوصی رو و آداب و رسومی رو، مثلا خیلیا که میومدن اونجا گرفتار کلی مشکلات مختلف بودن دیگه، مثلا معتاد بود طرف یا سیگاری بود یا چمیدونم مشکلات خانوادگی داشت یا عصبی و تند بود با خانوادش مثلا مشکل داشت یا دست بزن داشته مثلا طرف، بعد میومد اونجا خب از همه جور تیپ آدمی اونجا بود دیگه، و چون به همه وعده های سرخرمن بزرررگ و رویایی و چه و چه داده شده بود و همه هم آشنای همدیگه بودن و ظاهر قضیه نشون میداد همه چی درست و خداییه! همه جور تیریپ آدمی اونجا پیدا میشد، و با آموزش ها و اخلاق و رفتار درست و انرژی جمعی باعث میشد خیلیا به راه راست هدایت بشن و مثلا ترک اعتیاد کنن! داشتیم ها استاد همچین کسایی رو واقعا، طرف بعد سالها ترک سیگار و ترک اعتیاد کرده بود و یا ترک خیلی رفتار های نامناسب و اینها، و خب اگر نفرات جدیدی که میومدن تو سیستم دچار مشکلات مشابه بودند، هم تیریپ خودش که زمانی اونجور بوده مثلا و حالا تو این سیستم به راه راست هدایت شده بود خدایی شده بود مثلا، میومد با اون نفر جدید صحبت میکرد و ارشادش میکرد به قول معروف و از زندگیش و همه چیز براش تعریف میکرد و خلاصه میگم هر کاری میکردن که هر نفر جدید که میاد وارد سیستم میشه و یه کوچولو اعتماد میکنه همون اول، دیگه وایسه تا ابد اونجا! حتی قید زن و بچه و خانواده و همه چیزشو بزنه!!! حسابشو کنید دارم از چه میزان انرژی و سیستم آموزشی حرف میزنم اینقدر قوی و اعتقادی! حالا اینا که به عنوان دسته ها معروف بودند یعنی ماها، به اندازه ارزنی هم نمیشدیم در مقابل اون کله گنده های این سیستم! اونا همه شون خارج بودند اکثرا یعنی اروپا و امریکا و یا ترکیه و امارات بودند و بصورت نجومی پول پارو میکردند، همشم به دلار بود دیگه یعنی هر نفر که وارد سیستم میشد،

تا اعتمادش جلب بشه و راضی بشه که اصلا بمونه تو سیستم، بعد از چند روز اقدام به خرید محصولات شرکت گلد کوئست میکرد که اکثرا هم وکِیشن (تور مسافرتی) میخریدن واسه همه، چون هم پول قلمبه تری میکندن از ملت و هم اینکه یه چیزی بود که نمیشد زیاد دنبالشو گرفت و یا اهمیت داد بهش، یعنی شما حسابشو کنید هر نفر روی باد هوا سرمایه گذاری کرده بود و فقط بر مبنای اعتمادی که کرده بود اونم بیشتر بخاطر فک و فامیل و خانواده خودش ور میداشت این محصولو چشم بسته میخرید و تمام! کلی پول دود میشد میرفت هوا به همین سادگی! : ) و خرید ها، یعنی اون محصولات هم بصورت دلاری و اکسچنج شده به ارز دیجیتال معمولا خریداری میشد، و با اجازتون من و داداشم و فامیلای دیگه مون و حتی داداش بزرگمم ورداشت اون یکی داداشمو اورد،

و ما تماما بالاترین محصول این شرکت رو خرید زده بودیم یعنی یکی از گرونترین محصولات و تورهای مسافرتی که مال نمیدونم یادم نیست دقیق کدوم منطقه کره زمین میشد کانادا بود یا اینور سمت آسیای جنوب شرق. یعنی اینا رتبه بندی و امتیاز بندی شده بود، و اون محصولی که امتیاز 21 ی بود بالاترین محصول بود و من و دو تا از داداشام به همراه بعضی فامیلامون همه 21 امتیازی خرید زده بودیم که شما حسابشو کنید دارم از سال 8887 حرف میزنم! اون موقع صد هزار تومن یه پول عالی و خیلی با ارزش بود!

ادامه در کامنت بعد..