مصاحبه با استاد | اجرای مفهوم «هم فرکانس شدن با خواسته»

به نام خدای هدایتگر

الَّذینَ آمَنوا وَهاجَروا وَجاهَدوا فی سَبیلِ اللَّهِ بِأَموالِهِم وَأَنفُسِهِم أَعظَمُ دَرَجَهً عِندَ اللَّهِ ۚ وَأُولٰئِکَ هُمُ الفائِزونَ

آنها که ایمان آوردند، و هجرت کردند، و با اموال و جانهایشان در راه خدا جهاد نمودند، مقامشان نزد خدا برتر است؛ و آنها پیروز و رستگارند!

سلام به استاد عباس منش عزیز و مریم جان و هم خانواده ای های نازنین،

پشت پنجره نشستم و به حرکت برگ های درخت های نخل که اطراف خونه م رو گرفتند نگاه می کنم. صدای چهچهه پرنده ها رو می شنوم و به کوه های دوردست خیره شدم و به همین چند ماه پیش فکر می کنم که نه کار داشتم و نه خونه ای از خودم داشتم. چی شد که خدا منو هدایت کرد به کاری در یکی از بهترین شهرهای آمریکا، اِرواین، یه شهر کوچک و آروم و تمیز نزدیک اقیانوس آرام، یک ساعت جنوب لس آنجلس…جایی که آرزوشو داشتم زندگی کنم، هوای گرم و معتدل جنوب کالیفرنیا، خونه ی نورگیر با منظره ی پارک و دریاچه و درختای نخل و کوه…

چند روزی خواهرم از کانادا اومده بود پیشم و میگفت خونه ی تو با این منظره ش دقیقاً مثل این میمونه که تو توی رویاهات اینجا رو ساختی و بعد به واقعیت تبدیل شده…و راست میگفت. من وقتی توی سرمای کانادا بودم انقدر در مورد هوای خوب و آفتاب رویاپردازی کردم، انقدر از همون روزهای آفتابی کم کانادا لذت می بردم و با تمام وجود سپاسگزاری می کردم، انقدر توی یک ماه تابستون که هوا خوب میشد خدا رو شکر می کردم به خاطر آفتاب و هوای گرم و ساحل و دریا و عمیقاً احساس خوشبختی می کردم که هدایت شدم به این شرایط.

استاد جان وقتی داشتین توی این فایل از آسانی و راحتی ورودتون به آمریکا میگفتین دقیقاً برام ملموس بود چون برای خودم هم همین اتفاقات پیش اومد وقتی داشتم از تورنتو میومدم فرودگاه لس آنجلس. کلی اسناد و مدارک آماده کرده بودم، از مدارک دانشگاهی و غیر دانشگاهی و ترجمه و هر چی که به ذهنم میرسید…اتفاقی که افتاد این بود که فقط توی فرودگاه تورنتو افسر ازم یک برگه ی اجازه کار خواست که نشونش بدم و بعد سوار هواپیما شدم. با خودم فکر می کردم که حتماً مدارک رو توی فرودگاه لس آنجلس ازم میخوان. وقتی توی لس آنجلس از هواپیما پیاده شدم و از گیت عبور کردم همش دنبال جایی بودم که مدارک را چک کنن، ولی رفتم و رفتم و دیدم ئه رسیدم به در خروجی فرودگاه لس آنجلس و خبری از ایستگاه بازرسی نیست! داشتم شاخ در میاوردم. کلی پرس و جو کردم و بعد متوجه شدم کسانی که از کانادا میان، توی همون فرودگاه مبدا چک میشن و در واقع کل security check من همون افسری بود که برگه ی اجازه کار ازم خواسته بود. اصلاً نمیدونستم با چه زبونی از خدا تشکر کنم که ورودم انقدر راحت انجام شد…

چقدر لذت بخشه وقتی کارا رو به خدا بسپری و ببینی که خدا به بهترین شکل اونا رو برات پیش میبره…

کاشکی بتونیم لحظه به لحظه ی زندگیمون حواسمون باشه که از خدا هدایت بخوایم، بگیم من نمیدونم، تو میدونی، تو پیش ببر، تو بگو چیکار کنم، تو دست منو بگیر ببر به صراط مستقیم…

کاشکی همیشه به خودمون یادآوری کنیم هدایت هایی که از خدا دریافت کردیم، بارهایی که خدا از روی دوشمون برداشت، بلاهایی که رفع کرد،همونطور که خودش توی قرآن به یاد ما میاره:

أَلَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَکَ

وَوَضَعْنَا عَنْکَ وِزْرَکَ

الَّذِی أَنْقَضَ ظَهْرَک

وَرَفَعْنَا لَکَ ذِکْرَکَ

فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا

إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا

فَإِذَا فَرَغْتَ فَانْصَبْ

وَإِلَى رَبِّکَ فَارْغَبْ

عاشقتونم (قلب ها)

سلام به نوید عزیز که همیشه با پاسخ های گرم و زیبایی که برام می نویسی قلبمو روشن میکنی!

چقدر خوبه که توی همچین فضایی هستیم تا بتونیم از تجربیات همدیگه استفاده کنیم، همدیگه رو تحسین کنیم و قانون برامون یادآوری بشه…قانونی که استثنا نداره و همیشه جواب میده، اگر ما ایمان بیاریم.

باز هم ازت ممنونم نویدجان و در پناه خدا بهترین ها رو برات آرزو می کنم :)

سلام به نرجس عزیز!

خیلی ممنونم از پاسخی که برای دیدگاهم نوشتین.

قدرت تجسم واقعاً بی نهایته و اگر همراه با احساس خوب باشه بیشتر از اون چیزی که ما فکرش رو می کنیم میتونه در رسیدن به خواسته هامون نقش داشته باشه. من خودم هنوز خیلی بیشتر باید از اهرم تجسم استفاده کنم. وقتی درگیر روزمرگی هامون میشیم یادمون میره از کجا به کجا رسیدیم و از چه راهی رسیدیم.

باز هم از شما دوست عزیزم ممنونم برای اینکه به دیدگاه من توجه داشتید.

در پناه خدا بهترین ها رو براتون آرزو میکنم :)