مصاحبه با استاد | اجرای مفهوم «هم فرکانس شدن با خواسته»

بسم الله الرحمن الرحیم

الهی و ربی من لی غیرک/ خدای من و فرمانروایم، من غیر از تو چه کسی را دارم

سلام به استاد جان جانانم، این مرد دوست داشتنی و گرانقدر.

سلام به خانم شایسته شیرین و الگوی ناب من در همه موارد.

سلام به همه دوستان عزیزم

الهی شکر برای یک روز دیگه بندگی خدا و شاگردی استاد.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

استاد بیشتر از همه مواردی که در این فایل توضیح دادید، این جمله برام خیلی بولد شد:

یه شب تا صبح فکر کردم، فکر که نکردم…. به بی فکری خودم اعتراف کردم. گفتم خدایا من هیچی نمی دونم، تو بگو من چیکار کنم.

این عبارات رو باید روزی صد بار حداقل نوشت و خوند و تکرار کرد.

من هیچی نمی دونم.

هرچقدر جلوتر میرم بیشتر می فهمم که من هیچی نمی دونم. خداست که اگر دل بهش بسپارم در بهترین زمان منو راهنمایی میکنه به بهترین تصمیم و اقدام.

مگه تا بحال این کار رو نکرده؟

مگه برام کم گذاشته هروقت تسلیمش شدم؟

به خدا قسم که بیش از تصورم بهم بخشیده.

اون زمانی که ابراهیم بخاطر بیماری پندمیک بیکار شده بود من تازه دانشجوی استاد و شاگرد ته کلاس 12 قدم بودم.

یه انرژی و ایمان ضعیفی بصورت یه نهال تازه کاشته شده داشت در من شکل می گرفت.

فایلهای توحیدی استاد و باورهای ثروت ساز رو در کنار 12 قدم گوش می دادم و یه نیرویی در من زمزمه می کرد که:

فقط غصه نخور.

قدر عافیت بدون.

حل میشه نگران نباش.

فقط از خدا بخواه و پیش هیچکس شکایت نکن. حتی توی دلت هم غرغر و ناله نکن.

ایاک نعبد و ایاک نستعین، اهدنا الصراط المستقیم

اگه من اون روزها که خواسته ام گشایش مالی بود بایدها و نبایدها رو رعایت نمی کردم در مدار دریافتش قرار نمی گرفتم.

همونطور که اوایل هنوز بلد نبود. 2 سال طول کشید تا یه چیزایی یاد بگیرم. اما دیگه درسهام رو خوب یاد گرفتم.

باید هر روز شکرگزاری می کردم.

باید هر روز از خدا می خواستم که منو به بهترین و ساده ترین راه حل مسئله راهنمایی کنه.

باید الگوهای موفق پیدا می کردم.

باید با تکیه بر توانایی هام دست به عمل میزدم.

باید بیشتر توکل می کردم و بجای چشم سر بیشتر از چشم دل کمک می گرفتم.

در عوض،

نباید از هیچکسی انتظار کمک می داشتم.

نباید به عوامل بیرونی قدرت می دادم.

نباید احساس بی ارزشی می کردم.

نباید احساس قربانی شدن می کردم.

نباید اونقدر می ترسیدم.

بله دو سال طول کشید تا نشونه ها ظاهر شدن.

درها باز شدن. عزت الهی زندگیم رو نوازش کرد. نعمتهای مادی سرازیر شدن.

سال سوم من تغییر بزرگتری کرده بودم. به همون نسبت جهانم تغییرات بزرگتری کرد.

چون من به نادانی خودم داناتر شده بودم.

و این احساس کوچکی و ناتوانی در برابر عظمت رب همینطور که پشت سر استادم دارم حرکت می کنم هی بیشتر داره تقویت میشه و من هی آسوده تر و دلارامتر میشم.

به همون نسبت نعمتهای زندگیم هم داره بیشتر و بزرگتر میشه. حتی به فاصله کمتری از قبلی داره به سمتم میاد.

^

هرگز از یادم نمیره اون لحظه که شنیدم مادرم پر کشید و رفت.

من موندم و یک ذهن خالی و فقط لفظ معجزه گر خدایا شکرت، خدایا من به هر خیری که از جانب تو به من برسه فقیرم، خدایا برام آسونش کن

این معجزه رو باید قاب کنم و بزنم سردر ذهن نجواگرم که یادم نره خدا چطور اجابت میکنه وقتی که قدر خداییش رو بشناسی. حتی به اندازه چشم برهم زدنی.

اون روزها و لحظه ها من

باید توکل می کردم

باید ورودی هام رو کنترل می کردم.

باید نجواهای ذهنم رو خاموش می کردم.

نباید به سیاق عموم جامعه و عرف و فرهنگ عمل می کردم

تا حدود زیادی موفق شدم اما ادعا نمی کنم عالی بودم.

می دونید همین درصد نسبتاً مناسبی که خودم رو با قانون هماهنگ کردم چقدر برای زندگیم ارزشمند واقع شد؟

چقدر من‌و شکرگزارتر کرد؟

چقدر برام آرامش به ارمغان آورد؟

تا ابد سپاسگزار خداوندم که منو در مسیر دریافت هدایتهاش قرار داد و سپاسگزار استاد نازنینم که قانون رو درک کردن و به من یاد داد.

^

من خواسته ام این بود که دوستانی داشته باشم اهل رشد و خداشناسی. کسانی که وقت تلف نکنن و زندگیشون هدفمند باشه. ذهن ثروتمندی داشته باشند و در تلاش برای پیشرفت همه جانبه زندگیشون باشند. اهل خاله زنک بازی و غیبت و تمسخر نباشند.

خوب باید من خودم اول چنین آدمی می شدم.

باید برای وقتم برنامه ریزی می کردم.

باید ویژگیهای مثبت اخلاقیم رو تقویت می کردم و از رفتارهای ناپسند پرهیز می کردم.

من نباید با افراد غیر هم فرکانس همراه و دمخور می شدم.

نباید ترس از طرد شدن و تنها موندن می داشتم.

نباید رودربایستی می کردم.

ادامه دادم. محکمتر عمل کردم. عوامل و افراد مزاحم روند بهبود شخصیتم رو کم کم حذف کردم.

به قرآن و سایت و فایلها و دوره های استاد بیشتر پناه آوردم.

تمرکز کردم.

و چی شد؟ خدا خودش منو شخصا در آغوشش گرفت و برد با دوستانی از سایت نزدیکتر کرد که نماد رشد و ایمان و توحید هستند.

خدا اول از همه برای من بهترین دوست و همدم شد و بعد دوستان زمینی نصیبم کرد که به بزرگی خودش قسم بزرگترین افتخار زندگیم اینه که می تونم باهاشون هم کلام بشم.

^

من با تمام جانم پر بسته و اسیر مرام و معرفت این خدام که وقتی یک قدم به سمتش بر میدارم اون با عشق صدها قدم منو به جلو میبره.

نه گذشته ام رو نگاه میکنه و زمانهایی از اکنونم رو که بهش وصل نیستم.

ان شاالله که بتونم به باید و نبایدها همواره عمل کنم.

باید بنده رب بود و دل سپرد

نباید ترسید و دست بسته نشست.

در پناه لطف الله باشید.