مصاحبه با استاد | فرصت «لذت بردن از مسیر رشد» را از خودت نگیر

سلام به استاد عزیزم و دوستان عزیز

حسم بهم گفت که بیام و نحوه پیدا کردن و رسیدن به کاری رو که عاشقش هستم رو تعریف کنم چون خودم یادمه همیشه این سوال رو داشتم که من به چه چیزی علاقه دارم و خیلی برام مهم بود که توی مسیر علایقم حرکت کنم

خب من از بچگی و حدود 9 سالگی ورزش میکردم و همیشه اونی بودم که زنگ ورزش ها خیلی فعال هست ، بقیه درس هام هم خوب بود ولی نه اینکه بگم یک مدرسه بودم ولی مثلا توی یکی از سال ها من جز 5 دانش آموز برتر مدرسمون در بین بچه های هم سال خودم شدم

از 9 سالگی من بسکتبال میرفتم و تا حدود کلاس دهمم ادامه دادم و بعد ولش کردم و بیشتر به درس چسبیده بودم چون اون موقع توی بسکتبال به نتایج دلخواهم نرسیده بودم و مجبور شدم ولش کنم

خلاصه گذشت و من کنکور دادم و رفتم رشته بیوتکنولوژی چون حس میکردم بهش علاقه دارم ، رفتم دانشگاه و توی بدو ورودم به دانشگاه موفقیت پشت موفقیت کسب میکردم و موفقیت ها هی بزرگ و بزرگ تر میشد ، توی همون دانشگاه فیلد های مختفی از رشتم رو تست کردم حتی یه کانال آمزشی هم توی یوتیوب زدم و خلاصه هر ایده ای که به ذهنم میخورد که حس میکردم بهش علاقه دارم انجامش میدادم از برنامه نویسی و کار توی آزمایشگاه بگیر تا یوتیوب و هر کدوم اینا موفقیت هایی رو برای من در پی داشت که موجب میشد عزت نفسم بالاتر بره و باور کنم من توی هر کاری موفقم میتونم بشم

گذشت تا اینکه یک روز نشستم توی دفترم نوشتم خدایا من یه هدف میخوام یه چیزی که صبحا زودتر بخاطرش بیدار بشم و شبا دیرتر براش بخوابم ، یه چیزی که به زندگی معنا و مفهوم ببخشه و من نمیدونم چیو دوست دارم و خیلی این سوال رو از خودم میپرسیدم ، سفر های تنهایی طولانی میرفتم مثلا از مازندران با ماشین رفتم کیش تنها و چند وقتی اونجا بودم یا از مازندران رفتم تا تبریز و خلاصه مجموعه این اقدامات موجب تقویت عزت نفسی شد که من باور کنم توانمندم که هرکاری رو انجام بدم

یه روز توی کیش داشتم پیاده روی میکردم و با خودم فکر میکردم و گزینه هام رو بیان میکردم برای علاقه مندی هام ، خب یکیش بسکتبال بود ولی همون لحظه که اسمشو میبردم ذهنم میگفت اون که نه بابا اصن به اون فکر نکن بیا توی همین رشته ای که هستی بگو چه فیلدی میخوایی کار کنی ، اما قلبم راضی نمیشد ،خیلی کشمکش جذابی بود از یه طرف میگفت تو الان سال سوم دانشگاهتی و 5 ساله هیچ تمرینی نکردی و هزار تا بهونه دیگه از یه طرفی قلبم میگفتم ولی اگه بشه چی میشه پسر

توی راه برگشت اومدم یه سر اصفهان خونه مامانجونم ، اونجا توی یکی از کامنتا در مورد مستند آرنولد شنیدم و رفتم دیدمش و بعد از اون چنان ایمانی در من شکل گرفت که تصمیم گرفت با تمام مسائلی که ذهنم برام بلد میکردم شروع کنم و اونجا بود که شور و شوق به دلم برگشت و الان از اون روز بیش تر از 4 ماه میگذره ، فارغ از هر نتیجه ای این 4 ماه مفهوم زندگی رو لمس کردم ، حال دلم عالیه ، خیلییی شور و شوق دارم ، شبا دیرتر میخوابم صبحا زودتر بیدار میشم ، ساعت 5 صبح بلد میشدم با عشق میرفتم باشگاه تمرین میکردم و توی راه تمرینم آدمایی رو میدیدم که دارن میرن سر کار و وقتی توی چهره هاشون نگاه میکردم هیچ خبری از ذوق نبود انگار که ذوق و شوق سال هاست که وسایلش رو جمع کرده از اونجا رفته ، تنها دلیلی که اونا میومدن سرکار این بود که ماه آینده هم بتونن یک ماه به سال های زندگیشون اضافه کنن ولی این چیزی نبود که من از زندگی میخواستم از نظر من یک روز زندگی با کیفیت از صد سال زندگی که تنها تفاوت دیروزش با امروز تفاوت عدد روی تقویمه بهتره

فارغ از هر نتیجه ای من الان میتونم بگم اگه همین الان بمیرم واقعا خوب زندگی کردم ، میتونم بگم حسرت خاصی ندارم و سعی کردم که تمام تلاش خودمو بکنم

به نظر من تنها راه پیدا کردن علاقه اینه که تک تک چیزایی رو که حس میکنیم حتی یک درصد دوستشون داریم رو بریم تست کنیم و بعد میفهمیم که آیا دوستشون داریم یا نه و اصن خودمون رو بیشتر میشناسیم ، مثلا من موقعی که برنامه نویسی میکردم یا روی یوتیوب کار میکردم فهمیدم که من آدمی نیستم که بتونم پشت میز از صبح تا شب بشینم و من آدم خیلی فیزیکی و اکتیوی هستم که دوست داره فعالیت بدنی داشته باشه و کم کم این قطعات مثل پازل کنار هم شکل گرفت و این شد که من فهمیدم که علاقم چیه و البته جسارت پییگیری کردنش رو هم تا اینجا داشتم و این جسارت هم حاصل نتایجی هست که از کارای قبلی گرفتم

عاشقتونم

خداروصدهزار مرتبه شکر بابت این مسیر زیبا

استاد ممنونم بابت آموزش های عالیتون