مصاحبه با استاد | کلیدهایی برای خودشناسی و رشد ظرف درونی

به نام خدای بسیار مهرباااان و بسیار بخشنده

سلام استاد عزیزم و مریم نازنینم

چقدر خوشحالم که با پروژه گام به گام مهاجرت به مدارهای بالا رو با عشق برامون آماده میکنین و بسیار با تدبیر و آگاهی و

به موقع به سوالاتی که در ذهنم نقش بستن ،کمک میکنین

درمورد نقاط ضعف و قوت که استاد فرمودن بهتره روی نقاط قوت بیشتر کارکنین و در کنارش نقاط ضعفی که پاشنه آشیل

شماست و نمی ذاره که حتی نقاط قوت خودتو ببینی و به حساب بیاری ،جدی تر کار کنی و اینکه آگاه باشی که این نقاط

ضعف همیشه همراهت هستن و آگاهانه باهاشون در تمام جنبه های زندگیت ،(توجه کنیم بهشون تا به بیراه نریم)

من برای نقاط قوتی که در کارم داشتم ،بسیار بسیار اهمیت میدادم و بیشترین بار رو روی این بخش از کارم گذاشته بودم

ولی یک موضوعی که در کار من هست اینه که تو نقاط ضعف ات باید پوشش داده بشه تا نقاط قوت ات زیر سوال نره

مثلا :من در نقاشی سایه های خیلی خوبی روی پوست مدل ،می زنم ،یکدست و روشنی و تیرگی ها با تبحر بالا اجرا میشه ولی یک نقطه

ضعفی که باید بگم این بود که من نمی تونستم با انگشت زغال رو روی مقوا محو کنم و اینکه انگشتم زغال رو تاچ کنه ،حالت

چندش آوری و یا کثیفی و کثیف شدن انگشتهام برام عذاب آور بود و مدام با دستمال مرطوب پاک میکردم و بعد باید دستم

خشک میشد و یا اگر امکان شستن داشتم می شستم و دوباره بعد خشک کردن دستم ،شروع به کار یکردم این خودش یک

نقطه ضعف بزرگ بود که در وسط کار باید به تمیز کردن انگشتان دستم مشغول میشدم و یک توقف بود برام

یک روز باخودم تصمیم گرفتم طرحی رو کار کنم که با محو کردن زغال ویا پاستل مشکی یک نیم رخ به سبک خاص بزنم و

خودمو برای رفع ، این نقطه ضعف مشغول کردم 8 ساعت زمان برد ، یک تابلو A3رو با روش محو کردن توسط انگشتهام

،انجام بدم وقتی که کارم تموم شد ،یک چهره بسیار زیبا به خاطر بافت بسیار خاص و جذابی که با انگشتهام طرح سایه رو

روی صورت مدل حک کرده بودم که خودم خیلی لذت بردم و به این نقطه ضعف ام غلبه کردم و بعد از اون تمرین تونستم

پاستل کار کنم چون اصلا نقاشی های پاستل رو با انگشت باید کارکرد .

و درمورد غرور که فرمودین من هم غرور زیادی دارم و داشتم جوری که خدا رو هم بندگی نمی کردم ،استاد همش میگفتم

مگه خدا نگفته تو اشرف مخلوقاتی ،پس وقتی من خودم خدا هستم و خدا بهم عقل داده تا تدبیر کنم و بیندیشم ،پس من

میدونم کدوم کار خوبه و نتیجه میده اونو انجام میدم ،و استاد عزیزم این یکی از بزرگترین پاشنه های آشیل من هست آخه

یکی باید بگه تو،که ، اصلا هیچ چیزی برای تو نیست حتی اون دم و بازدم هم به دست تو نیست به اختیار تو نیست ویا

اصلاتوچیکاره هستی جز اینه که باید بندگی خدا رو کنی و نتیجه هم دست تو نیست ،دست خداست فقط تو وظایف ات رو

درست انجام بده نتیجه خودش میاد.

استاد من دیوانه وار با غرورم زندگیمو هدر دادم و خیلی برام مهم بود که خودم و فقط خودم باید کاری انجام بدم و خدا منو

آفریده و عقل داده که من خودم راه خودمو پیدا کنم و پیش برم حالا هوامو حتما داره توی مسیر بلایی سرم نیاد خودش مراقب من هست .

یه تنه باید بجنگم و برم جلو ،روزگار بی رحم باید حواسمو جمع کنم ،اینا همه از روی ترس از خدا که خدا دیگه باتو کاری نداره فقط تورو آفریده و فقط

برای امتحان کردن و ببینه تو چه انسانی هستی باید خودتو جمع و جور کنی و بهش ثابت کنی که دختر خوب و انسان خوبی هستی ولی هر روز

بیشتر غرق میشدم از بی توکلی به خدا و هرروز این بند رو سفت تر به پام می بستم و خودمو اسیر زندگی به اختیار خودم کرده بودم و هر روز بی چاه

تر میشدم و می گفتم کجای کار من اشتباه هست ،به اصطلاح خودم ،سال که داشت تموم میشد شروع میکردم به معدل گیری از خودم و کارهام ،ولی

هر سال اوضاع بدتر میشد و حالم بدتر از سال قبل میشد .

خداروهزاران بار شکر میکنم که درمسیر خودشناسی قرار گرفتم البته اینم گرفتن دستم ،توسط خدا بود یک روز خسته بودم از این مسابقه و کم آوردن

در برابر روزگار لعنتی ،این همیشه ورد زبونم بود ای روزگار لعنتی ،توبامن چیکار میکنی مگه من چه گناهی کردم درحق تو که بامن اینجوری میکنی

اوضاع اصلا بر وفق مرادم نبود تازه حالت عادی که مردم زندگی میکردن رو هم نداشتم ،یک روز خدارو صدا زدم و گفتم خسته شدم از زندگی ناجوری

که دارم می خوام یک زندگی سالم داشته باشم ،خدا صدام رو زود شنید و دقیقا توی چند روز با نام شما آشنا شدم و پی گیر شدم و متوجه شدم که

شماخودتو و زندگیتو نجات دادی و ساختی و منم خوشحال شروع کردم و با مفاهیم و حرفهایی آشنا شدم که اصلا هیچ کس یک جمله از حرفهای

شما رو به من نگفته بود و وقتی شبها می خوابیدم و به حرفهای شما فکر میکردم یه نور امیدی در دلم روشن میشد و صبح که ازخواب بیدار میشدم

می گفتم اینم حرفهای توقصه هاست ولی نتایج شما که دروغ نبود چشم هام می دید ولی ذهنم قبول نمی کرد.

خیلی خیلی کار داشتم ،ذهنم پر بود از نشدن ها ،نیست ها،نمیشه ها،زورگویی ها،تجربه زیر خط فقر بودن ها،دعواهای پدرومادرم سر پول و هزینه های زندگی ،خودم هم همینا رو زندگی می کردم با خود دروغی که ساخته بودم و یک سیه بزرگ که منو داشت قورت میداد و خود واقعی من ضعیف در گوشه قلبم هراز گاهی یک عصیانی می کرد و دوباره خاموش اش میکردم و ……،

الان بعد 5 سال و اندی خیلی بهترم و خیلی خودم و خدارو بهتر شناختم

سپاس از وجودتون استاد ،پایدار باشید