مصاحبه با استاد | منظور از"سیستمی بودن رفتار خداوند"، چیست؟

گام بیستم از پروژه مهاجرت از مدار فعلی به مدار بالاتر-منظور از”سیستمی بودن رفتار خداوند”، چیست؟

به نام خداوند زمین و آسمان ها

سلام استاد عزیز و مریم جان

سلام به همه ی دوستان هم پروژه ای

خدارو صد هزار مرتبه شکر میکنم که توفیق داشتم امروز هم سر این کلاس و پروژه حاضر باشم و با عمق جانم بشنوم این آگاهی های ناب رو

تصمیم دارم بعد از نوشتن کامنتم دوباره برگردم و از اول این فایل رو گوش کنم.

واقعا در یک بار شنیدنش ظرف وجودم گنجایش دریافت همه ی نکات و آگاهی هاش رو نداشت.

به رسم تعهدم به خودم درکم و دریافتم از این جلسه رو با کسب اجازه از صاحب قلم مینویسم .

سوال اول-ورود خداوند به شکل اتفاقات خوب در زندگی ما چقدر درسته؟

————–

قبل از اینکه به نحوه ی ورود خداوند در زندگی مون بپردازیم اول بیایم تعریف درستی از اتفاقات زندگی داشته باشیم.

اینکه ما یه اتفاقی رو خوب یا بد میدونیم برچسبی که ما به اون اتفاق میزنیم .

چون ممکنه یه اتفاق به ظاهر بدی برای ما بیفته که در نهایت بفهمیم به نفع ما بوده و برعکس یه اتفاقی بیفته که اولش فکر کنیم برامون خوب بوده ولی بعدش به ضرر ما تموم بشه.

پس بیایم در هر اتفاقی در زندگیمون تلاش کنیم با کنترل کانون توجه خودمون به اون اتفاق طوری نگاه کنیم که احساسمون خوب باشه و تلاش کنیم درسش رو بگیریم و ازش رد شیم و بدونیم حتما در دل اون اتفاق برای ما رشدی وجود داشته.

با تعریف و درک درست از قوانین حاکم بر جهان ، ما این رو میدونیم که همه ی اتفاقات زندگی ما داره با باورها و فرکانس های ارسالی خود ما در زندگی مون رخ میده و خداوند در زندگی ما دخالتی نداره .

خداوند سیستمی رو وضع کرده که آنچه ما با افکار و باورهای خودمون به سمتش ارسال میکنیم رو دریافت میکنه و اونا رو تبدیل میکنه به شرایط ، تجربیات، آدماهای زندگیمون و به سمت ما برمیگردونه.

پس کسی که افکار غالبش ترس و نگرانی باشه طبق کارکرد این سیستم اتفاقاتی رو در زندگیش خلق میکنه که مدام این حسش تقویت میشه

و کسی که افکار غالبش خوشحالی و شادی باشه اتفاقاتی رو به زندگی خودش دعوت میکنه که از همین جنس احساس رو بیشتر و بیشتر تجربه کنه.

این کارکرد سیستمه و خداوند احساساتی نمیشه که دل بخواهی بیاد تو زندگی آدما براشون تصمیماتی رو بگیره.

آنچه داره در زندگیمون اتفاق می افته رو ما داریم با کانون توجه و باورهای خودمون رقم میزنیم.

سوال دوم-روش ساختن باورهای توحیدی ؟

————–

همه ی ما فارق از هر دین و مذهبی که داریم به صورت درونی و قلبی خداوند رو باور و ایمان داریم و این رو میدونیم که یه نیروی بالاتر از من هست که میتونه در هر شرایطی به من کمک کنه.

برای ساختن باورهای توحیدی در درون خودمون قدم اول اینه که تمرین کنیم روی آدما و حرفاشون حسابی باز نکنیم

و همیشه نگاهمون به خداوند باشه طبق آیه ی قرآن که تنها تو را میپرستیم و تنها از تو یاری می جوییم.

بعد اگر فردی در زندگی ما در مسیرمون قرار گرفت که به ما خیری رسوند و خدمتی ارائه داد ، اون رو از سمت خداوند بدونیم و با قدردانی از اون فرد برای کاری که برای ما انجام داده تشکر اصلی رو از خداوندی داشته باشیم که حضور اون فرد رو دستی از دستان خودش قرار داده تا به درخواست ما رسیدگی کنه و پاسخ بده.

باید این باور رو در خودمون به وجود بیاریم که اگر اون فرد نبود حتما خداوند از طریق دیگه ای و از بی نهایت دستی که داره میتونست خواسته ی من رو اجابت کنه

و این بهمون کمک میکنه که روی توانایی و قدرت یک فرد خاص حساب نکنیم.

ما دستان خداوند رو باز میگذاریم که در موضوعات مختلف از طریق بی نهایت روشی که خودش علمش رو داره و بلدشه در زندگی ما ورود پیدا کنه و راه حل ها رو برامون بیاره.

حساب باز کردن روی قدرت یه فرد خاص بدون شک طبق قانون خداوند باعث شکست و زمین خوردن ما میشه.

هر قدرتی که ما به غیر خدا در زندگیمون میدیم مساوی با شرکه و به نسبتی که انسان شرک داره به همون نسبت از مسیر رسیدن به خوشبختی دور میشه.

سوال سوم-در آیه ی وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادی عَنِّی فَإِنِّی قَریبٌ، منظور از اجابت کردن خداوند توسط بندگانش چیست؟

————–

بیایم این باور رو در خودمون ایجاد کنیم که رابطه ی خداوند با ما یه رابطه ی دو طرفه ست و طبق نگاه سیستمی به خداوند رابطه ایه که ورودی های این سیستم رو از ما میگیره (افکار و باور ها و فرکانس های ما ) و یه خروجی تحویلمون میده (اون باورها و افکار ما رو تبدیل به نتایج زندگی ما میکنه و به سمتمون برمیگردونه.)

هرچقدر بتونیم این باور رو در خودمون بیشتر تقویت کنیم اونوقت میدونیم که خداوند احساساتی نمیشه و طبق احساسش به درخواست های ما واکنش نشون نمیده.

این باور غلطه که ما خداوند رو در اتفاقات زندگیمون تصمیم گیرنده میدونیم طوری که فکر میکنیم به هرکی دلش بخواد میبخشه و از هرکی دلش بخواد میگیره.

این کج فهمی از عدم توجه به معنی درست ریشه ی کلمات یشاء و یرید در قرآن میاد .

هرجا صحبت از یشاء شده معنیش مشیت و سنت خداونده که اشاره به همون قوانین و سیستمی بودن خداوند داره .

خداوند از طریق سیستمی که وضع کرده به فرکانس های ارسالی ما پاسخ میده و به این طریق درخواست های ما رو اجابت میکنه.

خداوند همه چیزه در بعد زمان

خداوند همه چیزه در بعد مکان

خداوند همه چیزه در بعد اشیاء

هرچقدر بتونیم به این روش و با این دیدگاه خداوند رو بهتر درک کنیم نگاهمون به سیستمی بودن خداوند هم رفته رفته اصلاح میشه.

شرط اجابت شدن خواسته در این سیستم اینه که بهش ایمان قلبی داشته باشیم.

ایمان قلبی داشتن یعنی ارسال فرکانس های درست و مطابق با خواسته هامون.

این تنظیم ارسال فرکانس با کار کردن روی باورهامون و بهبود اونها اتفاق می افته و خوبی این سیستم اینه که در هر لحظه اگر ورودی های جدید در قالب فرکانس ها و باورهای جدید ما از سمتمون دریافت کنه بلافاصله خروجی هاش هم تغییر میکنه و شرایط و اتفاقات زندگی ما هم به همون نسبت تغییر میکنن.

این سیستم در لحظه پاسخ میده.

برای تقویت این باور سیستمی بودن خداوند باید به تعریفی که خدا از خودش در این آیه داشته و گفته به بندگان من بگو من نزدیکم توجه داشته باشیم .

نزدیک بودن خداوند به نظر من یعنی کارکرد بدون واسطه ی این سیستم رو درک کردن.

یعنی تو فرکانس و باورهات رو نمیدی دست یکی دیگه که ببره به عنوان ورودی بریزه تو این دستگاه.

خودت این سیستم در اختیارته و میتونی در هرلحظه ازش استفاده کنی .

وقتی خداوند در قرآن گفته خیر و شر انسان رو بهش الهام میکنیم هم منطقی برای کارکرد این سیستمه که ما بدون واسطه خروجی های این سیستم رو دریافت میکنیم.

یعنی به شرط داشتن ایمان به خداوند پاسخ ها رو در قلبمون میشنویم که این هم خروجی سیستمه.

پس بیایم واسطه ها رو کنار بگذاریم و بدونیم این سیستم درون ما تعبیه شده و هرلحظه در دسترس مستقیم ماست.

ما با حضور ذهن داشتن به کارکرد این سیستم و نزدیک دونستن خداوند به خودمون دیگه عصیان نمیکنیم.

در زمان های خوشی غرق در غرور نمیشیم و و در گرفتاری ها هم ناامید نیستیم.

چون میدونیم این سیستم در هرلحظه در اختیار منه تا نتایج رو با افکار و فرکانس ارسالیم تغییر بده.

پس میفهمم اون خوشی که دارم همیشگی نیست و با برداشتن تعهدم از ارسال فرکانس های درست همون لحظه تغییر میکنه و برعکس در گرفتاری ها هم کنترل ذهنم میتونه نتایج رو به نفع من تغییر بده.

خداوند در این آیه گفته به بندگانم بگو من نزدیکم.

شرطی که ما رو وارد صف بندگی خداوند میکنه و از بقیه ی آدما جدامون میکنه ، ایمان و تسلیم خودش بودنه .

و بندگی کردن ما رو بیمه میکنه از اینکه در معرض وسوسه های شیطان قرار بگیریم.

چون خداوند هم به شیطان گفته تو بر بندگان من تسلطی نداری .

بندگی کردن یه مسیره که دو سرش شیطان و خداوند قرار دارن.

یعنی هرچی ما با ایمان به سمت خداوند نزدیک بشیم به همون نسبت از معرض خطرهای وسوسه های شیطان هم داریم خودمون رو دور میکنیم.

خیلی ممنونم از توجهتون به کامنت من دوستان

امیدوارم در مسیر توحید و بندگی خداوند همگی سربلند باشیم :)