مصاحبه با استاد | اگر به سمت کمال حرکت نکنی، به سمت زوال کشیده می شوی

سلام و درود فراوان به استاد عزیزم و مریم جان عزیز و تمامی دوستان گرامی .

« اگر به سمت کمال حرکت نکنی به سمت زوال کشیده می‌شوی ».

در اینکه هیچ وقت به کمال نمی‌رسیم شکی نیست و اگر انسان کمالگرایی بودیم روی خودمون کار کردیم تا دست از کمالگرایی برداریم چون زمانی که تو بخوای به خاطر چیزی که نمی‌تونه وجود داشته باشه دست و پا بزنی و به خاطرش تلاش کنی هیچ وقت بش نمیرسی و در نتیجه‌ ی این نرسیدنها کم کم یاس و ناامیدی در وجودت حاصل میشه که تمام لذتها رو از تو می‌گیره و تمام تمرکزت رو روی ناخواسته‌ها و ضعفهات میزاره . و به جای احساس رضایت از خودت ، نارضایتی و افسردگی سراغت میاد و این یعنی بودن در مسیر غلط .

اما چیزی که مشهوده اینه که ما همیشه برای بهتر شدن تلاش می‌کنیم و از نظر من ، آدمهایی مثل ما که همیشه دنبال تغییراتی برای بهتر شدن هستن قابل احترام و با ارزش هستن. این افراد می‌تونن سمت کمال برن نه به منزله ی بی‌نقص شدن ، از این جهت که در مسیر درستی که انتهاش کمال هستش قدم برمی‌دارن.

اینکه چقدر در این مسیر به موفقیت میرسن و اون حس رضایت را از خودشون به دست میارن بستگی به میزان تلاش و به میزان ایمانی که پیدا می‌کنیم داره .

دقیقاً همینطوره کسانی که برای بهتر شدنشون هیچ تلاش و اقدامی نمی‌کنن و با خودخواهی تمام قرار می‌کنن که ما همینیم که هستیم و خیلی جاها ناخودآگاه با نواقص و ضعفهای درونیشون انس گرفتن از نظر من آدمهای واقعاً سست عنصر و کاملاً بی‌ایمانی هستن و به هیچ وجه از نشست و برخاست با چنین آدمهایی حتی اگه از نزدیکانم باشن نه تنها لذت نمی‌برم بلکه دوری هم می‌کنم.

استاد عزیز در مورد خلا‌های درونیمون صحبت کردن که ارتباط مهمی با همین طرز نگاه و این طرز تفکر داره.

گروهی هستن که خلا‌هاشونو پیدا می‌کنن و دنبال راه حلهای مناسبی برای رفعشون میگردن و گروهی هستن که به جای رفع و پر کردن این خلع‌ها همچنان دنبال مقصر می‌گردن. اگه به دسته ی دوم آدمها نگاه کنی می‌بینی که حتی بعد از گذشت سالیان سال همچنان همون شخصیت رو دارن ، دریغ از اینکه حتی یه ذره فرقی کرده باشن که خدا رو شکر ما دیگه جزع این دسته افراد نیستیم .

اگه بخوام از خودم و کمبودها و خلا‌های دوران کودکی و دوران نوجوونی و جوونی بگم اینه که من بچه ی اول یه خانواده پرجمعیت بودم . 6 تا خواهر و برادر دیگه پشت سر من به دنیا اومدن . مادرم زن خوبی بود اما انقدی که سرش شلوغ بود هیچ وقت رفتار خاصی ازش ندیدم که به نظرم حس مادری بیاد . پدرمم فرد فوق العاده بی‌احساس .

یادمه اون دوران ما از خانواده ی متوسطی بودیم نه ثروتمند بودیم و نه از خانواده‌های ضعیف . ولی از اونجایی که یکی از ویژگی‌های بارز پدرم خساست بود ما همیشه طوری زندگی می‌کردیم که انگار از خانواده ی ضعیفی هستیم و باز از اونجایی که مردسالاری تو خونه ی پدریم حکم فرما بود ، مادرم نقش خاصی نداشت .

و باز از اونجایی که من فرزند اول خانواده بودم تو همه ی زمینه‌ها و تو همه ی موضوعات قربانی بودم .

اگه یه رفتار خوبیم یاد می‌گرفتن بعد از سخت‌گیری و اذیت کردنهای من یاد می‌گرفتن. که برای نفرهای بعدی بهتر بود.

حتی دوران نوجوانی و دوران جوانی قبل از ازدواجم همین سخت‌گیری‌ها ادامه داشت. پدرم به شدت به درس خوندن و رفتارهای من تعصب داشت و بی‌اندازه بهم سخت می‌گرفت. دریغ از اینکه یه جایی خودش کمکم کنه . پدر و مادر تحصیل کرده‌ای نداشتم که بخوان تو درس خوندن کمکم کنن به همین جهت همیشه تنها و به اندازه ی فهم خودم پیش می‌رفتم.

کلاً دوران خیلی سختی را گذروندم حتی انتخاب همسرم فقط به این دلیل بود که چن تا قربون صدقه ازش دیده بودم و فکر کردم این نهایت محبت و مردونگی یه آدمه .

و این بهترین گزینه ست که باهاش تشکیل خانواده بدم و از خونه ای که هیچ‌ کس احساس خاصی بهم نداره نجات پیدا کنم.

ظاهرا اولش خیلی خوب بود خیلی حالم به نسبت قبل تغییر کرده بود اما یواش یواش متوجه شدم تو چ دامی افتادم و چ اشتباهی کردم . خوب یا بد عاقلانه یا ناعاقلانه ، آگاهانه یا ناآگاهانه با همین مرد ،سالها را سپری کردیم تا رسیدیم به اینجا.

30 سال از اون دوران می‌گذره البته که هنوز هر چند با توجه به تلاشی که برای رفع نیازها و خواسته‌هام کردم خلا‌هایی تو وجودم هست . نمی‌دونم چطور بگم تو این سالها نگرشم نسبت به آدمای اطرافم بخصوص کسانی که باهاشون خیلی در ارتباط بودم مثل پدر و مادر و همسرم تغییر دادم. دیگه نمیگم این خلا رو دارم به خاطر اینکه اینجا پدرم کم کاری کرده یا فلان جا خلا دارم به خاطر اینکه همسرم هیچ وقت اونی نبوده که می‌خواستم .

هرجا، یاد هر خاطره‌ای که میفتم با توجه به آگاهی‌هایی که کسب کردم متوجه میشم که خودم عامل خیلی از کمبودها و خلاهام بودم . نمیگم همش چون خیلی جاها هیچ نقشی نداشتم ولی خب خیلی جاهام نقش داشتم ولی بلد نبودم نقشم رو درست ایفا کنم به همین جهت هر کسی هر کوتاهی در حقم کرده رو می‌بخشم .

استادعزیزم یاد داده که تو گذشته نمونم و غبطه و آه و افسوس گذشته رو نخورم حتی اگه فک میکنم یه جاهایی خودم مقصر بودم خودمم سرزنش نکنم .

بنابراین درسهایی که از اون دوران و حتی از سالهای قبل گرفتم رو به عنوان تجربه نگاه می‌کنم . تجربه‌هایی که خودم نسبت به بچه‌های خودم و دیگران تکرارشون نکنم . حتی بابت همسرم به هیچ وجه نگاه قبلی رو ندارم سعی می‌کنم با توجه به ویژگی‌های مثبتش منفی‌هاشو به یاد نیارم حتی به منفی‌هایی که الان داره توجهی نکنم چون استاد عزیزم گفتن ، توجه کردن به منفیها و نقاط ضعف دیگران ، راه حل مسئله نیست و راه گریز و فرار از دردها و رنجهای شما نیست .

پس با شهامت میگم همه رو بخشیدم حتی خودمم بخشیدم . پدرم الانم می‌تونه یه زندگی خیلی خوبی داشته باشه ولی به خاطر خساستش دست به مال و ثروتش نمیزنه و برادرای من به خاطر این موضوع خیلی اذیت میشن به خصوص برادر آخری که مجرد مونده ، دلش می‌خواد تشکیل خانواده بده و پدرم با وجود داشتن سرمایه هیچ حمایتی ازش نمی‌کنه . خیلی وقتا می‌بینم حتی حس می‌کنم دور از جون پدرم ، بچه‌ها در مورد مال و اموال پدرم برای خودشون صحبت میکنن . یعنی چشم دوختن به مال و ثروت پدرم و فکر می‌کنن فقط از این طریق می‌تونن به آسایش مالی برسن .البته برادرام بیشتر از این جهت اذیت میشن که چرا حداقل خودش با مادرم درست زندگی نمیکنه و لذتهایی که میتونن داشته باشن رو ندارن ؟!

ولی من چنین باوری ندارم از اونجایی که من از استادم خیلی چیزای قشنگتری یاد گرفتم به فراوونی و فزونی نعمتهای خداوند خیلی اعتقاد دارم و اینکه خودم به تنهایی می‌تونم بدون چشم دوختن به مال و ثروت کسی ، به ثروت و آسایش برسم. خدا رو شکر احساس و باورهایی که برادرام دارن رو ، من ندارم .‌شاید باورتون نشه هر وقت پدرمو می‌بینم اشک تو چشام جم میشه حتی تو خلوت و تنهایی خودم ، خیلی وقتها یادش می‌کنم و دلم براش می‌سوزه . کاری از دستم بر نمیاد نمی‌تونم تغییرش بدم ، کاریم نمیتونم براش بکنم . هیچ وقت ندیدم حرف کسی روش تاثیرگذار باشه . دلم از این بابت براش می‌سوزه که حتی خودشم اون طور که باید از زندگیش لذت نبرده . واقعاً در عجبم کسانی که سنشون بالا میره و خودشون پیری و کهولت رو حس می‌کنن چطور هنوز وابسته به مالشون هستن؟! تنها چیزی که می‌تونم از این جریانات درس بگیرم اینه که هیچ وقت به مال دنیا وابسته نباشم و سعی کنم در لحظه با هر امکانی که وجود داره حال خودمو خوب نگه دارم و از آنچه که دارم لذت ببرم. نه اینکه منتظر بشینم اتفاقی بیفته بعد حالم خوب شه. و نه اینکه اگه چیزی دارم ازش استفاده نکنم که مبادا از دست نره .

خدا رو شکر خیلی از خصلتهای بد گذشتمو از بین بردم . افکار و باورهای غلط گذشته را دیگه با خودم یدک نمی کشم . این افکار نه تنها اجازه ی لذت بردن از زندگی را نمیده بلکه به نظرم آدما رو خیلی حقیر و بدبخت نشون میده بنابراین اگه بابت هر چیزی ، خلایی تو وجودمون هست باید دنبال راه حلهای مناسبی برای رفعش بگردیم . هیچکس جز خودمون نمی‌تونه به خودمون کمک کنه . ما خالق هر اتفاقی می‌تونیم باشیم ما قدرت و توانایی خلق هر چیزی رو داریم . اگر در مسیر درست باشیم باید نتایج خوبی حاصل کنیم اگه می‌بینیم اوضاع به هر نحوی اون طور که ما می‌خواهیم نمی‌چرخه باید در درون خودمون راه حل رو جستجو کنیم و ببینیم کجاها به خاطر چ چیزهایی مقاومت داریم ؟ و کجاها پامونو روی ترمز گذاشتیم؟ که اجازه ی تغییرات خوب و قشنگ رو به خودمون نمیدیم !!!

چن روزه به لحاظ جسمی حالم یه کم مساعد نبود . وقتایی که حال جسمیم بد میشه نمی‌دونم چرا خیلی زود به فکر مرگ میفتم ؟!!! البته فکر کردن به مرگ و آشتی کردن با مرگ یکی از پاشنه آشیلام هستش . که خیلی سعی می‌کنم روش کار کنم و نگاهمو تغییر بدم به همین جهت تا یه ذره حالم جسمیم بد میشه ، مردن سراغم میاد و میترسم بمیرم . خیلی وقتا فکر کردن به مرگ بهم کمک کرده تا پذیرش خیلی تضادها و پذیر بودن تو خیلی از موقعیتها رو داشته باشم بدون اینکه ذهنمو آشفته کنم اما گاهی اوقات فکر کردن بهش، خیلی اذیتم می‌کنه چون اصلاً دوست ندارم زود بمیرم . اتفاقا دوست دارم عمر خیلی طولانی و پر عزتی داشته باشم. هنوز به لحاظ معنوی و اخلاقی خواسته‌های زیادی دارم . خیلی دلم میخواد با تقویت ایمانم به خدای بزرگ ، تمام خلاهای درونیمو از بین ببرم. دلم میخواد تمام روح و جسم و تمام وجودم در تمام لحظات خدایی باشه چون فهمیدم که اون آرامشی که هممون دنبالش هستیم فقط از این طریق بدست میاد . دلم میخواد خیلی از سالهای عمرم رو با همین حال بگذرونم به خاطر همینم دوست دارم زیاد عمر کنم چون می‌دونم هنوز نیاز به تغییر خیلی زیادی دارم پس فرصت میخوام . هرچند که خدا شاهد و ناظره که هر روز تمام تلاشمو می‌کنم .

اینکه چقدر موفق هستم ، نمی‌دونم ؟!!!

می‌دونم که دیدن نتایج نشون دهنده ی موفقیتهای منه . پس باید با جرات و شهامت بگم هنوز خیلی نیاز به تغییر دارم

از خدا میخوام که همیشه و همه جا منو همراهی و یاری کنه و منو به اون جایگاهی که دلم میخواد برسونه .

از خدا برای پدرم و امثال پدرم که به هیچ صراطی مستقیم نیستن هدایت و عاقبت بخیری خداوند رو میطلبم .دلم میخواد پدرم عمری طولانی و پر عزتی داشته باشه .دلم میخواد از هدایت شدگان خداوند باشه و همیشه سلامت باشه و از زندگیش لذت و بهره ی کافی ببره .

دلم میخواد خودمو و تمامی مردمان جهانم ، هم در هر جا و هر مکانی همیشه و در هر لحظه با هدایت خداوند پیش بریم تا ایمان و باورمون نسبت به خدای قدرتمند و مهربونمون هر روز و هر روز بیشتر از قبل بشه .

به قول استاد عزیز ما کسیو قضاوت نمی‌کنیم شاید ما هم تو جایگاه خیلیا باشیم به همون روش و همون سبک غلط پیش بریم .

بنابراین خدا رو سپاس میگیم که در راستای تغییر دادن اشتباهتمون قدم برمی‌داریم .

از استاد بی‌نظیرم بی‌نهایت سپاسگزارم که تو این مسیر راهنما و راهگشای افکار و باورهای غلط و اشتباه منه .

استاد جونم یه کم بیشتر در مورد مرگ صحبت کنید تا افکار و باور های غلطمون از بین برن و ترسها و نگرانی هامون نسبت به این موضوع چ بابت مرگ خودمون چ بابت مرگ عزیزانمون از بین بره و نگاه قشنگی به رفتن داشته باشیم .

استاد جونم از صمیم قلبم دوستت دارم .

مرسی که هستی.

الهی که باشی همیشه.