مصاحبه با استاد | باورهای قدرتمند کننده برای درمان وابستگی

سلام مامان جانِ مقتدر.

درود به تو و نگاهت نسبت به استقلال و مستقل بودن فرزند.

من از همین کوچولوییِ حافظ دارم روی خودم کار میکنم، سریع خواسته هاشو اجابت نکنم.

یعنی اسباب بازی هاشو ندم دستش.

صبر کنم خودش تلاش کنه.

حرکت کنه، برداره، بازی کنه.

تو خونه وقتی دوتایی هستیم، ساعت هایی هست که تو اتاقش هستیم، اون با اسباب بازی های خودش مشغوله، منم موبایلم دستمه و مشغولم.

گاهی هم میاد از سر و کول من بالا میره، صحبت میکنه، منم کیف میکنم صورت و سلامتیشو میبینم.

الهی شکرت.

وقتی کامنتت رو میخوندم برام یاداوری شد:

ما هر جایی بریم خودمون و باورهامونو با خودمون میبریم.

فرق نمیکنه کجا باشیم، باورهامون چسبیده بهمون.

و چقدر بهت افتخار میکنم که برای بهبود خودت تلاش میکنی.

ممنونم که شفاف و رک و صریح مینویسی.

اینکه از حمله ی نجواهات نوشتی، بهم یاداوری کرد سمانه خانم این مدت زیادی سخت گرفتی و میگیری گاهی به ذهنت و افکارت و نجواهات…

حقیقتش اینه که قبل از کامنتت داشتم کامنت پاکیزه جان رو میخوندم که با خودش به زیبایی هر چه تمام صحبت میکرد و به خودش احترام میذاشت و عشق میداد.

در حقیقت از طریق ایمیلم و پاسخ ناعمه جان براش، هدایت شدم به کامنت سرشار از عشقش نسبت به خودش.

در حقیقت یهو به خودم اومدم، سمانه

این مدت مهربون نبودی با خودت.

دایم فکرت یه طوری بود و هست که انگار کم هستی و ناکافی و ناتوان.

در صورتیکه اینطوری نیست.

سمانه جان قول میدم فکر کنم به این راهنمایی و هدایت الله و باهات یه گپ عشقولانه رو استارت بزنم.

نفیسه جان یکی از جذابیت های کامنتهات برام قسمتهاییه که از مدرسه فرزند نازنینت مینویسی، از پروژه هاش، معلمش، اینکه برای مشارکت میری مدرسه و معلم کمک میکنی.

یادمه یه بار رفته بودی با دستگاه کپی تو مدرسه کپی بگیری و اولش بلد نبودی.

بعد یاد گرفتی.

اعتماد به نفس و عزت نفس و احساس لیاقتی که خودت اگاهانه برای خودت میسازی، ستودنی و تحسین برانگیزه.

یه چیزی بگم؟

توی عکست حجاب داری.

من با اینکه خودم اعتقادات مذهبیم تا حدودی باقی مونده، حس میکردم هر کسی بره خارج از کشور، قسمت حجابش عوض میشه.

اما برام جالب و زیباست که شما تو امریکا هستی و خودتی.

عکست با حجابه یعنی خودت حجاب رو اونجا انتخاب کردی که بمونه.

تو کامنتهات از باورهای مذهبیت هم میخونم.

فکر میکنم اینکه خارج از کشور با همه ی ازادی هاش، ادم بتونه و بخواد همونطوری که خودش قبول داره زندگی کنه، شجاعت و جسارت میخواد.

البته داخل و خارج فرق نداره.

اینکه هر زمانی، هر مکانی، هر شرایطی ادم بتونه و بخواد همونطوری که خودش قبول داره زندگی کنه، شجاعت و جسارت میخواد.

مرسی که از تحلیل هات نسبت به باورهای کمبود و … مینویسی.

الهام بخش هست.

ماچ به روی ماهت.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت

سلام و عشق فراوان من به خانم سلیمی جانِ نازنینم.

متقابلا منم از شما سپاس گزارم برای نقطه ی آبی زیبایی که بهم هدیه دادین.

با خوندن پاسختون خوشحال شدم.

از اونجا که من از هر کامنت درسها و یاداوری های خودمو برمی دارم، جا داره این درس رو که از این کامنتتون برای خودم برداشتم بولد کنم.

این قسمت که نوشتین

شکر می کنم که هر روز قدمی برای بهبودم برمیدارم

برای من یه کلید محسوب میشه.

چون دارم تلاش میکنم برای بهبود.

ولی هیچوقت فکرشو نکردم بابت خودِ این تلاش روزانه و مستمر برای بهبودهام هم باید تشکر کنم.

مرسی که انقدر مهربانانه پاسخ مینویسین برامون.

هم برای من، هم برای همه ی مخاطبینتون.

تحسینتون میکنم برای انرژیِ مثبتِ کلام و لحنتون تو کامنت ها.

ممنونم از محبتتون نسبت به خودم و مامانم و حافظ جونم.

تنتون سلامت باشه و دلتون خوش و لبتون خندون کنار عزیزانتون.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت