مصاحبه با استاد | چگونه در دوراهی های زندگی، راه درست را انتخاب کنیم؟

بسم الله الرحمان الرحیم

معمولی بودن و بزرگ فکر نکردن

خودم را رها می کنم و می سپارم به جریان دائمی هدایت تا بهتر و بهتر تر هدایت شوم. همان گونه که امروز هدایت شدم. هدایت شدم به دانلود و گوش دادن فایل 36 مصاحبه با استاد؛ دقیقا استاد درباره موضوعی صحبت کردن که نیاز این روزهای من و شرایط زنده گی من است. هدایت شدم به خوندن راهنمایی هایی جلسه ششم دوره عالی راهنمایی عملی دستیابی به رویا ها و آرزوها و گوش دادن به این فایل و فکر کردن به این که باید بزرگ فکر کنیم؛ هدایت شدم به خواندن کامنت دوست عزیزم هوشیار فرهادی که پنج ماه قبل نوشته بوده و حالا نیاز من و نیاز این روزهایم بوده است. خدای من! چقدر این همزمانی هایت دقیق و بی عیب و ایراد هست. چقدر همه چیزت درست و سرجایش هست. وقتی می خواهی انسانی را، کسی را و فردی را و نیازمندی را هدایت کنی؛ خیلی خیلی راحت و آسان نشانه ها را برایش نشان میدهی و او را به مسیرش و مواردی که باید بداند که مشکل کاریش این جاست و این ها را بردارد و روی این ها کار کند، هدایتش می نمایی. و این، بر ایمانم می افزاید که خودت هدایتمان می کنی.

من به معمولی بودن قناعت کرده ام. امان از دست این باورهای نادرست، شرک آلود و خرافاتی مذهبی که به من گفته اند و من هم ناآگاهانه باورشان کرده ام و قبول شان کرده ام. به من گفته اند معمولی باش! سعی کن کسی ترا نشناسد، زنده گی ساده ایی داشته باش! قناعت کن! زیاد دنبال بزرگی ها نباش! و… چرا نباشم. چرا نخواهم بزرگ باشم. چرا معمولی باشم. چرا؟ چرا؟ و باز هم چرا؟ چرا نخواهم خودم را بشناسم؟ چرا نروم جهانی نشوم؟ چرا به یک جا وابسته می شوم؟ چرا خودم را ازقید و بند های نامریی که جامعه و دیگران مرا به آن ها بسته اند رها نمی کنم؟ مگر از عالم های بالا نیامده ام؟

مگر من این نیستم که مولانا وار فریاد بزنم و به ملکوت بگویم که”

هر نفس آواز عشق میرسد از چپ و راست ما به فلک می رویم عزم تماشا که راست

ما به فلک بوده ایم یار ملک بوده ایم باز همان جا رویم جمله آن شهر ماست

خود ز فلک برتریم وز ملک افزونتریم زین دو چرا نگذریم منزل ما کبریاست

گوهر پاک از کجا عالم خاک از کجا بر چه فرود آمدیت بار کنید این چه جاست

و…

بله! گفته اند که باید معمولی باشی، ساده باشی، قناعت کن و زیاد خودت را بروز نده و… چرا خودم را تا به حال نشناخته ام. ترمزم این است که به معمولی بودن قناعت کرده ام و این هم ریشه در باور های نادرست مذهبی ام دارد. توانایی هایم را تا به حال باور نکرده ام.

این فایل دقیقا روزی به دستم رسید و روزی به آن هدایت شدم که نمی دانم چه کاری کنم. کمی شرایط برای من سخت شده است. ساختمانی که درآن هستم گازش را قطع کرده اند. آن هم دقیقا در همان لحظه ای گاز را قطع اش کردند که خانمم تصمیم گرفته بود که از خانه پدرم حرکت کند و بیاید، در این جایی که من هستم بماند و در همین جا هم زنده گی کنیم. این اتفاق برایم درست ها داشت و دارد.

درسی که من میگیرم این است که باید تغییر کنم. باید اجازه ندهم یک محیط امن دست و پایم را ببندد و مرا نگذارد که رشد کنم. باید به کم قانع نباشم، باید حرکت رو به جلو را ترجیح دهم نسبت به اینکه جایی بمانم و دلخوش باشم به حقوق اندکی که نجواهای ذهنی می گویند بیرون نرو و اگر بیرون رفتی دیگه تمومه. ولی باید بگویم درست است که این جا هیچ کاری نمی کنم و طرف به من حقوق میدهد و اگر من این شهامت و این جرئت را به خرج دهم و حرکت کنم و مرزهای جدیدی را درنوردم، حتما جهان برایم پاداش های بزرگی میدهد. چون من با حرکت کردن است که ایمانم را می توانم نشان دهم نه در سکون و ایستایی.

بزرگ فکر کنم. رویایی من رسیدنم به بانک جهانی است. رویایی من مهاجرت است. رویایم رسیدن به استقلال مالی است و این ها در حرکت کردن و قدم برداشتن برایم اتفاق می افتند نه در حالت سکون و ماندن در یک جایی خاص.

این فایل باردیگر به من گوشزد کرد که نباید جایی بمانی و حرکت نکنی. باید حرکت کنم، باید رشد کنم و باید در درونم توانایی های خودم را پیدا کنم و خودم، خودم را از درون با همین حرکت کردن هایم و با همین در جا نزدن هایم رشد دهم و با همه وجودم و با همه توانم، روی خدایم حساب کنم و از خدایم بخواهم که مرا بازهم هدایتم کند. معطل نکنم، نشانه ها دارند با من حرف می زنند، از این نشانه ها درس بگیرم. بدانم که این نشانه ها هدایت های الهی هستند برای من، نگویم خدایا! باز هم یک نشانه دیگر، بازهم یکی دیگر؛ نه! نشانم داده و متوجه ام ساخته که، مکانی که درآن هستی آرام آرام به محیطی امن برایت تبدیل شده و همان اثر قورباغه ئی دارد برایت و متوجه باش که گول این روند را که آرام آرام دارد ترا از از مسیرت دور میکند و می جسپاند به جایی خاص و ترا ترسو بار می آورد، را نخوری و هوشیار باشی که شیطان هم سعی دارد ترا بترساند. پس حرکت کن! محیط ات را عوض کن.

درست است نمی دانی در بیرون چه اتفاقی قرار است بیفتد ولی این را میدانی که باید این جایی که هستی را باید تغییر بدهی. تو این وظیفه ات را با احساس خوب و با توکل بر خدایت انجام بده، همان خدایی که با نشون دادن نشانه ها به تو می گوید که مسیری که میروی ترا به خواسته هایت نمی رساند، اون کارش را بهتر از تو انجام میدهد. تو طرف خودت را درست کن، تو قدم بردار و بقیه را به او بسپار.

مطمئن باش در آن بیرون اتفاقات و فرصت های خوبی در انتظارت هست. فقط کافی است همین هایی که او گفته و تو نوشته شان کرده ای، همین ها را عملی شان کنی. نیازی نیست خودت را زیاد به سختی بیاندازی، تو قدم اول را بردار، شهامتت را در عمل نشون بده و این مکانت را تغییر بده، با این باور، همان گونه که این جا را برایت آورد، صد در صد مطمئن باش اگر در عمل ایمانت را به خودت، خدایت و هستی نشون دادی، باور کن که ترا به جای بهتر و خوب تری هدایتت می کند. با این الگو که یک بار برایت اتفاق افتاده بازهم می افتد. با این باورها حرکت کن و قدم بر دار.

این دل نوشته را آویزه گوشت کن مسیری که یک رویای بزرگ را محقق می‌کند‌، آنقدرها طولانی‌تر از مسیر یک رویای کوچک نیست.

باور کن هدایت می شوی و او ترا هدایتت می کند. همان گونه که تا حالا هدایتت کرده است و این روند برای تو و برای همه ادامه دارد. فقط ایمان مهم است، عمل کردن هایم مهم است، حرکت کردنم مهم است و این که نترسم و شجاع باشم و از این که وارد محیط جدیدی می شوم، به خودم ببالم و از یاد گرفتن ها لذت ببرم.

و من سپاس گذارم از خدای هدایتگرم، خدایی که در لحظاتی که با ذهن منطقی ام فکر می کنم که همه چیز خراب است، در همان لحظات با یک فایلی، با یک حسی، با یک ندایی، با چیزی مرا دوباره به سوی خودش، به سوی زنده گی ام و مسیر زنده گی ام می آورد و دستم را می گیرد و راه را نشانم میدهد.

همین دیروز بود که احساس کردم که ته خطم؛ با خودم حرف میزدم، گریه می کردم، گفتم و فریاد زدم که خدایا! دستم را بگیر! و امروز دستم را گرفت و بازهم هدایتم کرد.

واقعا از این خدا سپاس گذارم، از استادم، از خانم شایسته عزیز، از کامنت دوستم هوشیارفرهادی عزیز و از همه دوستانم ممنونم. از راهنمایی های خانم شایسته عزیز هم سپاس گذارم.

در پناه خدای مهربان شاد باشید و موفق.