مصاحبه با استاد | اگر تمرکز نصف شود، نتیجه نصف نمی شود بلکه تقریبا صفر می شود

بنام رب رزّاقم

سلام بهار جاااان

وای چققققدر من نوشته‌های شما رو دوست دارم و اون لحن ادبی زیبات رو و صدای قشنگتو که به همراه خوندن کامنتات، تو سرم طنین‌انداز میشه.

عاشق آرامشتم ، عاشق این دیدگاههای قشنگت به زندگی .

چقدر درک بالایی داشتی در اون دوران زندگیت ؛ تحسین کردن کارآفرینها، ژورنال کردن اتفاقات روزانه به سبک ستاره قطبی.

خوشحالم که با انسانهای فرهیخته‌ای چون شما آشنا شدم.

کامنتای شما آدمو میبره تو رؤیاهای قشنگش، یعنی من هر وقت نوشته‌هاتونو میخونم انگار از زمین کنده میشمو میرم به یه دنیای دیگه،

دنیایی پر از حس خالص رهایی و آرامش. فقط میتونم به پرواز فکر کنم، آره به پرواز شاید واژه‌ی درست همین باشه؛ شما تو عکس زیبای پروفایلتونم دو تا بال دارین مثل فرشته‌ها… برای اولین بار که عکستونو دیدم چقدر جالب بود برام .

خلاصه که همیشه برای من نماد یه خانوم مستقل و یه ثروتمند خودساخته بودین. تحسینتون میکنم بابت آزادی زمانی و مکانی و بخصوص آزادی مالی، بابت استقلال شخصیتی و اقدامات شجاعانه‌تون .

با قلبی باز براتون نوشتم ، امیدوارم هر لحظه حال دلتون خوش باشه، قلبتون سرشار از شادی و شعف و زندگیتون سرشار از ثروت و نعمت

من هم در گذشته، خیلی مینوشتم اما همیشه ناخواسته‌ها رو ندانسته و ناآگاهانه. حدودا پارسال وقتی سررسیدی از ده سال پیش پیدا کردم با کمال تعجب دیدم فقط از ناخواسته‌ها و ناراحتیام نوشتم. همشونو پاره کردم و ریختم دور.

باورم نمیشد من چقدر تغییر کرده بودم که دیدن اون سبک نوشتن اذیتم میکرد. خدا رو شکر که الان چندین و چند دفتر و سررسید دارم و همه بعلاوه‌ی نُت‌های گوشیم پره از شکرگزاری و اتفاقات هیجان‌انگیز روزها و هفته‌هام.