مصاحبه با استاد | رابطه درونی با خداوند، با "تفکر" ایجاد می شود نه با تقلید

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین/الرحمن الرحیم/مالک یوم الدین/ایاک نعبد و ایاک نستعین/اهدنا الصراط المستقیم/صراط الذین انعمت علیهم/غیر المغضوب علیهم و لا الضالین

به نام خدا. خدایی که نه می میرد، نه فراموش می کند و نه می خوابد.

خدایی که خالق هر چیزیست.

خدایی که از درون سینه ها آگاه است.

خدایی که بر احوال هر بنده ای شنوا و بیناست.

خدایی که دستگیر و شفا دهنده است.

خدایی که همواره از رگ گردن به مخلوقش نزدیک تر است، خواه مخلوق بنده او باشد یا بنده نفس سرکش خویش. خواه به دست شیطان چشم طمع بدوزد یا به خزانه ثروت و رحمت الله.

خدایی که هدایتگر خیر و شر به بندگان است.

خدایی که همواره بخشنده و مهربان است.

خدایی که می شنود و اجابت می کند به محض اینکه بنده درخواست می کند.

خدایی که برای هرکس به قدر و شکل تصورش درمی آید ولی هیچ بصیرتی او را آنگونه که هست نمی شناسد.

«««««««««««««««««««««»»»»»»»»»»»»»»»»»»»خدای نازنینم سلام، از تو سپاسگزارم که منو دعوت کردی به این بزم. با تک تک سلولهای بدنم ازت ممنونم و خودت اینو می دونی.

خدایا بذار اول بگم من در عمق وجودم از سالهای قبل، از بچگیم هدایتی رو از جانب تو حس می کردم که داره منو از ناملایمات و ناهنجاریهای زندگی که بعضی آدمها رو درگیرش می دیدم حفظ میکنه.

من می دونستم که خیلی حواست به من هست و باهات حرف میزدم. گهگاهی همزمان که نمازم رو با واژگان عربی می خوندم توی ذهنم با طمأنینه فارسیش رو مرور می کردم، و عجب لذتی می بردم!

من می دونستم تو همیشه منو دوست داری حتی وقتی اشتباه می کنم، حتی وقتی می دونم کار درست چیه ولی جلوی شیطان کم میارم و راه خطا میرم.

من بخشندگیت رو حس کرده بودم.

اما به یاد میارم اون شبها و روزهایی رو که خییییلی بیشتر از قبل قلبم رو بهت گره زده بود و اسمتو صدا میزدم.

منی که فرزند مادری بودم که از بچگیم منو با قرآن و نماز و دعا آشنا کرده بود.

منی که از 9 سالگی هرسال 30 روز ماه رمضون روزه گرفته بودم.

منی که سالی دو سه بار قرآنت رو ختم می کردم.

منی که یه وعده نمازم از دست ننی رفت، حتی وقتی توی مدرسه نمازخونه نداشتیم پارچه پهن می کردم تو سالن مدرسه و نمازمو میخوندم.

این من بودم که تو رو نشناخته بودم.

ولی این درست نشناختن تو باعث نشد بهم سخت بگیری. تو همیشه به من لطف بی انتها داشتی. تو نادانی منو به حساب نیاوردی و عبادتهای کورکورانه منو دوست داشتی.

من ته دلم می دونستم که تو فراتر از احکام هستی و عبادت کردنت حس و حال معنوی و ملکوتی داره. ولی بجز اندک لحظاتی درکش نکرده بودم.

خدایا ازت ممنونم که یک دلشکستگی عاطفی منو به تو نزدیکتر و باهات آشناتر کرد.

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی/گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش

بله من نامحرم بودم ولی یواش یواش آمادگی پیدا کردم که پیغامت رو دریافت کنم.

منِ شاگرد که آماده شدم استاد از راه رسید.

استاد بود و من ندیده بودمش.

همون زمانهایی که اهواز سمینار داشت و من به سادگی امکان دیدنشون از نزدیک رو داشتم ولی از مرحله پرت بودم.

یا وقتی تهران بودن و باز هم امکان حضور در کلاسشون فراهم بود ولی من همچنان در مدار شناخت نبودم.

اصلا در دایره دریافت هیچ پیغام سروشی نبودم.

تا اینکه روز آمادگی من هم رسید.

از دیوار نادانیها عبور کردم و کم کم نور آگاهی شدیدتر شد.

جهانم روشنتر شد. استادم رو بیشتر باور کردم. حرفهاش دونه دونه چراغهای قلبم رو روشن کرد.

با همون خدایی آشنام کرد که زیر لایه های سنگین احکام سفت و سخت رساله های مراجع تقلید جا مونده بود.

همونی که هنوز در اعماق قلبم دلم می خواست باور کنم براش مهم نیست چند تار موی منو مردی ببینه یا نبینه.

سالهاست که دارم با علمی که از استادم دریافت می کنم نشانه ها رو دنبال می کنم و راه های سعادت رو پیدا می کنم.

من دنباله رو فردی شدم که به من یاد داده دیگه کور نباشم بلکه خودم چشم و گوشم رو باز کنم، خودم فکر کنم، قوه تشخیص حق از باطل، قدرت تشخیص اصل از فرع رو در خودم بیدار کنم و خودم به روش خودم خدام رو صدا بزنم.

من سالهاست به روش تمام عمر گذشته ام عبادت نمی کنم اما بیشتر و عمیقتر با خدا در ارتباطم.

این سالها که با نور قلب تسلیم شده ام دنبال عشق الله در دل هر ذره از کائنات گشتم زندگیم نور علی نور شده.

خشنودی خدا رو به مراتب بیشتر حس می کنم. گوارایی نعمتهاش رو به وضوح مزه مزه می کنم.

این خدا منو رااااضی کرده.

این خدا خدایی نیست که ناراحت بشه، خشم و غضب کنه و انتقام بگیره، چون من تلاش می کنم در مشیت انتقامش قرار نگیرم. اون اراده به عذاب من نداره چون من اراده به نافرمانیش ندارم.

رابطه من باهاش اینجوری شده که حتی اگر ندانسته راه کفرش رو هم رفته باشم به محض آگاه شدن برمی گردم و توبه می کنم. سریع خودم رو می بخشم و به خودش پناه میارم.

پس چطور چنین خدای ارحم الراحمینی منو عذاب کنه؟

من که جرأت ندارم یک کلام روی حرفش حرفی بزنم. چون در مقابل عظمتش من عددی نیستم. اگر فروتن نباشم احمقم. آخه منِ 55 کیلویی در مقابل عظمت کیهان کی هستم که بخوام در محضر این خدا طغیان کنم؟

اونم خدایی که 40 سال برام خدایی کرده، نه در شأن بندگی ضعیف من، بلکه در شأن خدایی خودش.

حالا که شاگرد این استاد شدم، که به گواهی قلب سلیم خودش، به شهادت صداقت کلامش که از چشماش پیداست و به گواهی تمام نشانه هایی از برکت و نعمت و ثروت که در زندگی مستندش دارم می بینم،

همه این نعمتها رو از عمل به آموزه های قرآن اون خدا به راحتی و با عشق بدست آورده،

چرا من راهش رو ادامه ندم؟ چرا به خودم ظلم کنم و عمرم رو هدر بدم؟

اینهمه استعداد و شگفتی خداوند در وجود من قرار داده، اصلا رسم ادب و سپاسگزاری اینه که ازشون بهره ببرم و باهاشون به رشد خودم و گسترش جهان کمک کنم.

این خدا که بی نیازه از من ولی من خییییلی بیشتر از این حرفها به گردن خودم حق دارم.

من موظفم بنده فرمانبردار و سر به زیر چنین خدایی باشم.

تا ابد…

از منتی که خدا بر من داره همین بس که منو به مدار دریافت نعمتهاش از طریق استاد عباسمنش عزیزم هدایت کرد. با یکی از بهترین و صادقترین بندگانش که من دیگه هیچ شکی به گفته ها و رفتارش ندارم.

به اندازه تمام عمرم ازتون سپاسگزارم استاد.

خدا شما رو برای ما حفظ کنه.