مصاحبه با استاد | رابطه درونی با خداوند، با "تفکر" ایجاد می شود نه با تقلید

به نام خداوند بخشنده ی مهربان

سلام به استادعزیزم وسلام به مریم بانوی مهربانم

وسلام به تک تک دوستانم

روز سی و نهم، روزشمار تحول زندگی من!

یه تجربه دارم در مورد نوع عبادتم، من از بچگی نماز میخوندم حالا نه مداوم ولی مامانم مدام میگفت: شما سادات هستید، اولاد پیغمبر هستید، باید حتما نماز بخونید، خب به طبع ما هم اوایل به اجبار وبعدها رو عادت و ترس نماز میخوندیم، اما از یه تایمی مثلا 13و14 سالگی من شروع کردم قرآن و مفاتیح و نهج البلاغه رو خوندن، ودر مورد دین ومذهبم کنجکاوی کردن…

ونتیجه این تحقیق این شد که بعد چندین سال، متوجه شدم من به این سبک وبه این نوع عبادت کردن وابسته هستم، وگرنه میدونستم که خیلی از اطرافیانم ودوستانم نماز نمی خونند ولی خیلی حالشون بهتره، خیلی رفتارهاشون بهتره ونتایج زندگیشون هم بهتره…

ولی خب امان از وابستگی و عادت…

گذشت وگذشت تا زمانیکه همسرم به رحمت خدا رفت و من وپسرم تو شرایط خوبی نبودیم، شرایطمون از بد به سمت بدتر رفته بود، یه تایمی بود می نشستم قرآن رو به صورت نیتی و استخاره ای باز میکردم، و چندین بار پشت سر هم صفحه ی، سوره ال عمران آیه 38 وتا 45 برام برام باز میشد…

داستان اینکه ذکریا وقتی رفت پیش حضرت مریم، دید که خوراکیهای پاکیزه ای در کنار مریم هست، ازش پرسید اینها از کجا اومده؟ حضرت مریم گفت: اینها از طرف خدای من هست، خدا به هرکی با ایمان باشه از پیش خودش برکت وروزی فراوان بهش میده،ذکریا پیش خودش گفت: که خب اگه خدا به مریم همچین روزی داده پس به من هم می تونه بده، خلاصه رفت در حال عبادت به خدا گفت خدایا من پیر شدم همسرم هم نازاست، وبچه ای ندارم، توکه انقدر بزرگی وبخشنده به من فرزندی عطاء کن…

وبه این ترتیب خداوند به ذکریا هم فرزندی بخشید….

اینهارو گفتم، که بگم وقتی چندبار پشت هم این سوره واین آیه ها برام به عنوان سخن خداوند اومد، انگار کسی توی قلبم بهم گفت: تو هم مثل حضرت مریم هستی برای خدا،مریم از خودمراقبان بود و پاکدامن و خدا رو عبادت میکرد، تو هم مثل ذکریا هستی برای خدا، ذکریا فقط از خدا خواست وبهش امید داشت،خدا هرکسی رو که با عشق به سمتش بره و بهش توکل کنه حمایت وهدایت میکنه و از پیش خودش بهش روزی های بی حدوحساب میده…

ویه چیز جالب دیگه که از این سوره درک کردم این بود که اون زمان ، نماز به این سبک واین روش که الان هست نبوده، بلکه تا قبل حضرت محمد، پیامبران و کساییکه خدارو باور داشتند فقط وفقط عبادتش میکردن، در جایی خلوت میکردند و با خدا راز ونیاز میکردن همین!!!

تازه این فرصت عبادت موقعه ای برای کسی پیش میاد که فارغ از همه چیز وهمه کس به معبود ومعشوقش پناه ببره تا باهم عشقبازی کنند، نه اینکه از روی ترس باشه و وظیفه و عادت…

کسی که خودمراقب هست و صادق و پاک ودرستکار، خداوند بهش وعده بهشت داده و وعده پاداش…

وگرنه کسیکه نظر به غیر خدا داره، امید به غیر خدا می بنده، و یه جورایی مشرک هست، صبح تا شبم بشنه پای عبادت چی داره که بگه؟ جز اینکه التماس کنان از خداش بخواد یه کاری کن فلانی کارمو راه بندازه، فلانی پولمو بهم بده، فلانی برام کار جور کنه، فلان رئیس بانک بهم وام بده، فلانی منو استخدام کنه….

باز شد شرک که؟؟؟

از قدرت مطلق که تمام جهان رو داره اداره میکنه میخوای کاری کنه بنده های دیگه اش کارتو راه بندازن؟!!!

خداهم میگه اوکی پس حالا که میخوای دیگران کارتو راه بندازن و هزار تا خدا داری منم تورو واگذار میکنم به همونا…برو ببینم چی بدست میاری؟!!!

اما اونکه خداشو شناخته، توی عبادتهاش، که میشه توجه به نعمتها و دیدن مثبتها و سپاسگزاری برای داشته ها، اینارو به خدا میگه، خدای خوبم خدای قشنگم ازت ممنونم که بهم فرصت دادی تورو بشناسم، سپاسگزارت هستم که به من ……نعمت هارو دادی..

ابنجاست که رابطه دو طرفه هست وبر پایه عشق ومحبت، خداهم میگه قدردان هستی؟ فقط از من خواستی؟ پس اینم بیشتر وبیشتر…

تو را افزودم…

این درک برام تازگی داشت، باور کردنش برام یه کم سخت بود که روش عبادتم رو تغییر بدم، اما اینکارو کردم، و به خدا گفتم، منم مثل مریم وذکریا…

منم سعی میکنم فقط تورا بپرستم امیدم فقط به تو باشه بهت توکل کنم به یادت باشم توهم منو بچمو در پناه امنت حفظ کن و روزی مارو بده، از اون زمان واز اون سالها تا همین الان که این دیدگاهو می نویسم به جرات قسم میخورم، که جوری خداوند روزی مارو داده وازمون مراقبت کرده که کار کردن من و به این در و اوندر زدن وتلاش فیزیکی من، حتی اگه ده سال هم کار میکردم نمی تونسته اون امکانات واین امکانات رو برامون فراهم کنه….

تا همین دوسال پیش هم کم وبیش نماز میخوندم، از روی عادت ونیاز، ولی از وقتیکه خودم وخدای خودم رو بهتر شناختم تازه متوجه شدم به قول شما استاد عزیزم صلاه یعنی توجه کردن، وقتی من انقدر در طول شبانه روز در حال راز ونیاز و خوش وبش با خدا هستم وقتی انقدر باهاش صمیمی هستم که هر جا وتو هرشرایطی دارم باهاش حرف میزنم، دیگه چه نیازی به یه سبکی از عبادت دارم که از من میخواد در تایم خاصی در طول شبانه روز با خدا راز ونیاز کنم؟؟!!!!

نه من اون روش رو نمیخواستم، من میخواستم توجه به خداوند جاری وساری باشه توی تمام لحظه هام و واقعا این اتفاق برام افتاده، چه تو شادی چه غم، چه شب وچه روز، چه وقت وبی وقت، توهر موقعییتی دارم باهاش حرف میزنم، اونم نه مثل گذشته ارتباطی یکطرفه، واز روی گله وشکایت والتماس و اشک وآه، بلکه ارتباطی برپایه عشق و محبت و کاملا دو طرفه، من سوال میپرسم بهم جواب میده به روشهای خودش وچون من عاشقم و منتظر جواب معشوق ، سراپاگوشم و چشم …وهوشیار…

وچون خدا هم میگه من عاشقم وبنده ی من، معشوق تویی، من ناز کنان، خرامان خرامان ، هر لحظه به سمت درگاهش در راهم….

چون نازمو خریداره، چون انقدر دوستم داره که تمام جهان رو مسخر من کرده…

تنها از من یه چیز میخواد، سپاسگزار بودن…یکتاپرست بودن…

همین…

استاد عزیزم، به قول شما این باورها چیزی نیست که کسی به آدم بده،بلکه هرکسی خودش باید توی مسیر تجربه های زندگیش، دنبال اصل و ریشه ی خودش بگرده و پیداش کنه و باهاش به امنیت وآرامش برسه…..

الان فعلا درک من از عبادت ، اینه…

باورمن در مورد ارتباط با خداوند اینه…

انشالله که هر روز و هر روز به شناخت ودرک بهتری از ارتباط با خداوند برسم…