مصاحبه با استاد | رابطه متقابل بین «تقوا» و «ثروت پایدار»

به نام الله که فرمانروایی جز او نیست

سلام به استاد جان، خانم شایسته جان و همه عزیزانِ جان

استاد متشکرم. با تمام قلبم دارم میگم و امیدوارم انرژیش بهتون برسه.

قصد داشتم دیگه راجع به مسأله فوت ناگهانی مادرم چیزی ننویسم ولی با این فایل نتونستم. باید بگم. باید نعمت خدا رو همیشه فریاد بزنم. باید همواره شکرگزارش باشم.

سوال اول از شما درباره این بود که چطور در شرایط سخت ایمانتون رو حفظ کردید و به هم نریختید.

بسیار مشتاقم یک بار دیگه اینجا جار بزنم منم یک انسانم و سرشار از عواطف انسانی. اصلا اگر آدم احساساتی هم نباشی حداقل مادرت رو که با تمام وجودت دوست داری. اون هم مادری کاملا سالم و سرحال و لبریز از شور زندگی و امید.

کسی که به اذعان همه حداقل 10 سال از سنش جوانتر به نظر می رسید.

این اتفاق قابلیت این رو داشت که منو نابود کنه. باردار بودم و منتظر اومدن مادرم به خونه ام که برای یکی دو هفته اول زایمانم کمکم کنه.

ولی….

چی شد که بر خلاف انتظارم از خودم تونستم از همون 5-6 دقیقه اول شنیدن این خبر آرامش رو به خودم برگردونم؟ شکرگزار وجودش باشم بجای اینکه ناسپاس رفتنش بشم؟

فقط خود خود خدا.

حس کردم توی اون لحظات خدا داره با ضمیر مفرد با من حرف میزنه. انگار که شخص خودش اومده منو بغل کرده و قلبمو توی دستاش گرفته. داره تنفسمو کنترل میکنه. ذهنمو خاموش کرده و دسترسی به خاطراتم رو موقتا قفل کرده.

این از کجا اومد؟ شما قطعا می دونید.

از سابقه کار کردن روی خودم.

از عمل به آموزه های شما و باور کردن حرفتون.

استاد اینجا دیگه نه شکسته نفسی می کنم و نه می ترسم که مغرور و خودپسند به نظر برسم. دارم عین واقعیت رو میگم.

من مورد لطف خاص خدا قرار گرفتم چون از قبل سالها و سالها تمرین توکل در شرایط سخت رو انجام داده بودم. چون همیشه با خودم تکرار کرده بودم من هرجای دنیا باشم حتی اگر تنهای تنها باشم خدا تنها رفیق و فریادرس منه.

من از قبل در ذهنم کاشته بودم و اون روز برداشتش کردم.

خودم می دونم که ریشه هام رو ساخته بودم.

یادمه وقتی بیماری سخت پدرم بروز کرد و دکترها حرفهای ناامیدکننده بهمون میزدن من تو دلم گفتم حتی اگر همه این مراحل سخت از سر پدرم بگذره و نتیجه نده و از دنیا بره من باز هم شکر می کنم که اینهمه سال پدر داشتم.

خوب به لطف خدا بر خلاف نظر و تجربه پزشکان حال پدرم رو به بهبود رفت و درمانش خیلی ساده از اونی که در نظر داشتند جواب داد.

اما این دیدگاه دو سال بعدش در عمل خودش رو ثابت کرد. و من متوجه شدم چقدر همه اتفاقات زندگی می تونن به راحتی رفع بشن و ما با محدودیتها و عادتهای نادرست ذهنیمون بزرگشون می کنیم.

اصلا چطور میشه که من در شرایطی قرار بگیرم که در هفته اول فوت مادرم اصلا اهواز نباشم و اون شلوغیها و عزاداریها رو نبینم؟

همزمانی تولد فرزندم با رفتن مادرم بود که باعث شد من حتی اگر بخوام هم نتونم برم مراسم مادرم.

جهان برای من پلنی رو چید که مشغول تولد نورادم بشم و کمتر غصه بخورم. توی خونه خودم کرج بمونم و نرم مراسم عزا.

نعمتی وارد زندگیم بشه و تمرکزم رو ببره سمت فراوانی نعمت بجای از دست دادن نعمت.

تولد بیاد جای مرگ رو بگیره.

زیبا نیست؟

انصافا این زیباترین همزمانی بود که در زندگیم رخ داده بود.

باورهای توحیدی که از شما استاد عزیزم در عمق ذهن من کاشته شده بود باعث رخ دادن این معجزه در زمان مناسبش شد.

اصل مهم سپاسگزاری

و ایمان به زنده بودن روح، اینکه ما ارواح مجردی هستیم که تنها اومدیم و تنها به سوی خدا برمی گردیم،

احساس خوب=اتفاقات خوب

و ایمان به قدرت خدا در کنترل احساسات هنگام بحران روحی

اینا باورهایی بود که تا حد مناسبی ساخته شده بود و در زمان درست در جای درستش عمل کرد.

الهی شکر

##############################

مبحث دوم باور فراوانی بود که قطعا همچنان نیاز به تقویت داره.

یکی از باورهای کمبودی که دارم که خودش باعث عجله و احساس ترس و حتی مقایسه کردن خودم با دیگران میشه باور به کمبود وقت هست.

همش میگم سنم داره بالا میره و وقت برای انجام کارهایی که مدنظرمه کم و کمتر میشه.

می ترسم عمرم تموم شه و هنوز هیچ کاری نکرده باشم. مخفی بود ولی خیلی قوی داشت ذهنمو از درون می خورد. هنوزم البته هست.

باید باور کنم همیشه وقت هست و عمر من میتونه انقدر پربرکت باشه که در زمان مناسبی به خواسته هام برسم

اگر باورها و ریشه هامو قوی بسازم خیلی زودتر از اونچه خیلیها رسیدند من می تونم به ثمر بشینم و نتیجه بسازم.

من منحصر به فردم و قرار نیست شبیه دیگران نتیجه بگیرم.

من دنبال رضایت خودم از زندگیم هستم نه اینکه هرآنچه دیگران داشتند رو برای خودم بخوام. من منم و اونچه که من رو بی نیاز و رازی میکنه از خدا میخوام.

این باورها رو دارم هر روز تکرار می کنم و در کنارش بابت داشته هام هر روز و هر ساعت در حال سپاسگزاری ام.

چه با کامنت نوشتن، چه در دفتر نوشتن، چه به زبون آوردن و چه حتی فکر کردن و لبخند زدن.

با دوست داشتن هر چیزی دارم فرکانس رضایت از اون چیز رو به جهان می فرستم.

اما اگر چیزی رو ناکافی و نامناسب بدونم اون مقدار به درد بخورش رو هم نادیده گرفتم و ناسپاسی کردم. پس سعی می کنم همیشه سپاسگزار نیمه پر لیوان و اون مقدار موجود از نعمت هام باشم تا خدا بیشتر و بهترش رو بهم بده.

الهی شکر…

باز هم یک تمرین دیگه بصورت بچه بغل !!!

خانم شایسته عزیزم خیلی خیلی خیلی زیاااااد دوستتون دارم و از لطفتون متشکرم.

در پناه لطف الله شاد و درخشان باشید.