مصاحبه با استاد | کلید لذت بردن از مسیر «تحقق خواسته ها»

سلام من یونسم متولد مرداد 1377

میخوام در مورد بیدار شدن روحم براتون بنویسم.

این من قبلی آدمی بود که همیشه تو روابط خودش دچار مشکل بود، ضربه هایه بد روحی زیادی روی دوشش سنگینی میکرد، آدم فوق العاده احساسی و حساسی بود که روی دیگران حساب زیادی باز میکرد و اعتماد میکرد و انتظار داشت در قبال کاری که انجام میده، آنها هم جبران کنند.

ولی همیشه این حس یکطرف داشت و روز به روز تنها تر زخمی تر و به ناچار مجبور به ادامه زندگی بود.

از طرفی شرایط مالی در حد پایینی داشتم و همیشه یک ریال پول برام باقی نمیموند.

من درگیر افسردگی، اعتیاد به الکل، سیگار و خیلی چیز هایه دیگه شده بودم

هیچ امیدی به آینده خودم توی ایران و جوانانی که مجبور به نفس کشیدن اجباری بودند تویه یک پادگان نظامی و خیلی از باور های بد در مورد همه چیز برایم روز به روز خلق میشد.

هر روز حادثه برام پیش می‌آمد، اتفاقات بد زندگیمو پوشانده بود انگار خداوند مرا رها کرده و دیگر مرا دوست ندارد.

من آدمی مرده بودم که فقط زندگی میکرد و فقط باید میخورد و میخابید و کار میکرد تا زندگیش به پایان برسد.

یک روز تو اوج نا امیدی به مدت چند روز همه چیز رو رها کردم و صدا هایی که تو ذهنم فقط داشت منو تخریب میکرد رو تونستم خاموش کنم و بیخیال شده بودم بدون هیچ حسی نه خوب نه بد

نه به فکر آینده بودم، نه به فکر گذشته

انگار همه چیز فراموش شده بود، خط صافی بودمم که هیچ فرکانس و سیگنالی نه دریافت میکرد نه ارسال میکرد.

بعد از 26 سال آرامشی عجیب وجودم را فرا گرفته بود.

انگار خداوند دستانش زا باز کرده و منو سفت بغل کرده و مانند مادری مهربان میگوید تو دیگر جایت امن است.

به مرور زمان بعد از گذشت یک هفته شروع کردم اون حس خوب رو تقویت کردن و از صمیم قلب میخاستم که از این جنس انرژی توی زندگیم بیشتر بشه و مشتاق این موضوع شدم.

روز به روز با حس اینکه خداوند دستانم را سفت گرفته و با این باور که مانند مادری مهربان هر لحظه در حال قدم برداشتن با من است توانستم تمام وابستگی های وجودم را با داشتن این چنین انرژی ای که همه چیز هست در خود بکشم.

من فقط و فقط یک نیاز داشتم، عشق به خداوند

عشقی که هر روز در عمق آن میرفتم با هم پیاده ساعت های زیادی پیاده روی میکردیم با هم میرفتیم کافه، با هم صحبت میکردیم به مانند مجنونی که لیلی خود را پیدا کرده با این تفاوت که لیلی همیشه حضور داشت، همیشه بهترین راه را نشانم میداد من صد متر جلو تر را میدیم ولی او میلیارد ها متر جلوتر را میدید و فرمان زندگی من را در دست گرفته بود.

من با داشتن او شده بودم قدرتمند ترین انسان روی زمین و این باور شکل گرفته بود که هر چه او بخواهد در مسیر رشد من است، من اینقدر به او ایمان داشتم که جرعت کردم چیز هایی از او بخواهم که تا حالا بهش فکر نکرده بودم من با او بهترین چیز ها رو از زندگی میخاستم ثروت، سلامتی، عمر بیشتر و خیلی چیز های خوب دیگه یواش یواش زندگیم شروع به تغییر کرد من هر نوع شرکی که به او وارد کرده بودم را در خودم کشتم انگار روحی بودم که تازه متولد شده بود تمام مسیر را او میدید و داشت برایم جاده را از وجود هر مانعی پاک میکرد، خدایا شکرت

من شخصیت جدیدی پیدا کردم، دیگ از هیچ چیز ناراحت نبودم و غر نمیزدم همه چیز به احساس سپاسگذاری تبدیل شده بود من به خاطر تن سالمی که بهم داده بود از صمیم قلب احساس سپاسگذاری داشتم، توی هر چیزی امضاء خداوند را میتوانستم پیدا کنم انگار کلید گنجی بزرگ را پیدا کرده بودم.

دیگه از هیچ شخصی ترسی نداشتم چون با او هیچ کس نمی‌توانست بهم ضربه بزند و سواستفاده کند، دشمنانی که داشتم جلو چشمانم مجازات میکرد، بهم توانایی های بسیاری داد که نقاب و انرژی افراد را میتوانستم دریافت کنم.

با او همه چیز داشتم.

او همه چیز بود و من نیز الان همه چیز بودم.