معرفی دوره احساس لیاقت | قسمت 1

به نام خدایی که برای بنده اش کافیست

استاد عباسمنش و خانم شایسته عزیز سلام

در مورد ضربه هایی که احساس عدم لیاقت به من زده هرچقدر بگم و به یاد بیارم مطمعنم باز هم مواردی هست برای گفتن

یادم میاد سه سال پیش وارد شغل ارایشگری شده بودم شغلی که با اشتیاق بخاطر تضاد هایی که اون زمان داشتم بهش وارد شده بودم ، شاید پیشرفت و سرعت یادگیری من با توجه به زمانی که میزاشتم خوب به نظر میومد اما من میدونستم این تمام پتانسیل من نیست ، میدونستم باید خیلی سریع تر و راحت تر پیشرفت کنم ، به وضوح میفهمیدم که وقتی کسی مشتری من میشد که فکر میکردم از اون خوشتیپ تر هستم با اعتماد بنفس بیشتری روی موهاش کار میکردم و نتیجه هم بهتر میشد اما در مقایل وقتی کسی مشتری من بود که فکر میکردم از من سر تره با استرس کار میکردم و نتیجه هم بینقص نمیشد بماند که بعضی از اشنا هارو چون فکر میکردم چندین و چند پله از من بالا تر هستن اصلا قبول نکردم

به عقب برگردیم زمانی که هنوز مدرسه میرفتم کلاس دهم زنگ ورزش روزی که زندگی من رو از نظر مهارت های فوتبالی میشه به قبل و بعد از اون تقسیم کرد

همیشه عاشق فوتبال بودم و همیشه ناراحت بودم که چرا هیچ مهارت فوتبالی ندارم

اون روز ما امتحان داشتیم و چون بیشتر بچه ها میخاستن درس بخونن کسی زنگ ورزش از کلاس بیرون نیومده بود

غیر از چند نفر که درس نمیخوندن و همشون هم رفیق های من بودن به علاوه خودم که هیچوقت حوصله درس خوندن نداشتم اون ها داشتن فوتبال بازی میکردن اما من نرفته بودم و شر کلاس مشغول حرف زدن با یکی دو نفر دیگه که اون ها هم نه درس میخوندن نه رفته بودن فوتبال بودم

اومدم توی حیاط که برم آبخوری یکی از بچه ها گفت بیا بازی کن یار نداریم و منم گفتم حوصله ندارم خلاصه اون ها اسرار کردن منم رفتم همینحور دیمی بازی کردم و هیچ اهمیتی نداشت برام که چطور بازی میکنم چون خودشون اسرار کرده بودن و عجبا که خیلی هم خوب بازی کردم و اصلا از اونجا بود که مشکلم رو فهمیدم و به مرور بهتر و بهتر و بهتر شدم یادمه تابستونش رفتم توی یه تیم که چمن کامل بازی میکردیم و منی که به گفته خودم یک خیار توی زمین فوتبال از من مفید تر بود تا حد تست های باشگاه استقلال هم رفتم بماند که هیچوقت تست ندادم چون با خودم میگفتم اون ها دیگه فقط بازیکن های قد بلند و کم سن و سال رو انتخاب میکنن برای سرمایه گذاری بلند مدت و بعد تا دیدم مهدی قاعدی که دقیقا هم قد و قواره و هم جسه من بود لباس استقلال رو پوشید

یادمه کلاس نهم بودم و که برای اولین بار از یه دختری خوشم اومد شیش هفت ماه هر روز جلوی مدرسه اش میدیدمش اما هیچوقت هیچوقت بهش نگفتم ، الان که حدود 7 8 سال از اون روز ها میگذره خوشحالم که هیچوقت رابطه ای با ایشون نداشتم ولی اون موقع بار سنگینی اون حس رو هس میکردم که چرا من نباید بتونم باهاش صحبت کنم

یه بار رفته بودم یه کبابی که بعنوان شاگرد اونجا کار کنم یک نفر که توی کار چاپ بود اونجا بود و گفت چه کار هایی بلدی منم گفتم فلان و فلان و طراحی گرافیک هم گفتم گفت پس اینجا چیکار میکنی برو فلان چاپخونه بگو فلانی منو فرستاده طراح لازم دارن

من هیچوقت نرفتم چون خودم رو لایق کار با گرافیست هایی لیسانس دارن نمیدونستم درحالی که من 17 سالم بود و فکر میکردم اونها حتما خیلی از من سر تر هستن ، چند وقت بعدش یه چاپخانه دیگه مشغول به همون کار. شدم چون مالک های چاپخانه یه جورایی اشنا بودن احساس عدم لیاقت نداشتم ولی همچنان فکر میکردم طراح دیگه چون لیسانس گرافیک داره حتما خیلی چیز های دیگه بلده که بعد از مدتی دیدم زهی خیال باطل این بنده خدا نه تئوری نه عملی چیز چندانی بلد نیست و همون منی که میترسیدم برم توی چاپخونه کار کنم بزرگ ترین کار تبلیغاتی شهرستان خومون رو انجام دادم توی کم تر از سه ماه ، هر دو طراح من و اون طراح دیگه طرح دادیم و کارفرما طرح من رو انتخاب کرد بیست هزار برگه ازش چاپ کرد و توی شهر ما که کوچیک هم هست پخش کرد یادم میاد وقتی راه میرفتم اونقدر از اون برگه روی زمین بود که دو تا خیابان اصلی قرمز شده بود :»

به قول استاد این ها extream ترین مواردی بود که توی تاریخچه 22 ساله خودم از احساس عدم لیاقت ضربه خودم