معرفی دوره احساس لیاقت | قسمت 1

خیلی ممنونم استاد که این فایل باعث شد که بهتر در مورد خود کنکاش کنیم

و بهتر وارد شخصیت خودمان شویم

هر جوری که به تمام گذشته خود نگاه می‌کنم می‌بینم که یکی از مراحلی که

احساس عدم لیاقت داشته‌ام

مربوط می‌شود به نداشتن پدر

چون من در بارداری ماه ششم در شکم مادرم بودم ، پدرم به رحمت خدا می‌روند

و زمانی که متولد می‌شوم

از آن زمانی که خودم را می‌شناسم

همیشه این نداشتن پدر یک احساس عدم لیاقت در تمام جنبه‌های زندگی برای من بوده است و هنوز هم هست

ولی حس میکنم کمتر شده

و حس می کنم خیلی خیلی بهتر خواهد شد

چون می خواهم و می خواهم و می خواهم

وقتی که چیزی را دوست داشتم

و دیگران آن را داشتند

به صورت 100 باور می‌کردم که من نباید آن را داشته باشم ، چون پدر ندارم

به صورت 100 باور داشتم که من نباید آن آتاری را داشته باشم

من نباید آن دوچرخه را داشته باشم

من نباید آن کفش‌ها را داشته باشم

من نباید آن خودکار زیبا را داشته باشم

من نباید آن کاپشنِ زیبا را داشته باشم

من نباید آن وسیله یِ زیبا داشته باشم

حتی بعد از برهه ای در سن 17 سالگی مادرم یک کاپشن بسیار زیبا و دوست داشتنی برایم خرید و آن قدر آن را برای خودم بزرگ می دیدم و غیر قابل باور ، که بعد از یک هفته جایی فوتبال بازی می کردیم

و آن را در اوردم و بعد از پایان بازی کاپشن نبود که نبود و پیدا نشد

یعنی احساس عدم خود ارزش بینی نه تنها

به سمتِ نعمت‌هایی که می‌خواهی ،

رهنمون نمی‌شوی

بلکه باعث می‌شود نعمت‌های زیبایی که اکنون در دست داری را هم آرام آرام از دست بدهید

مخصوصاً در بحث ثروت من همه چیز را به نبود پدر ربط می‌دادم

و احساس لیاقت خود را در واقع به بودن یا نبودن پدر ربط داده بودم

و هنوز هم غلظتش الان هم در درونم زیاد است

از جمع‌ها فراری بودم

و می‌گفتم باید پدر در کنارم باشد

و من هم مانند یک شیر در بیشه در کنار او باشم

وقتی مهمان به خانه مان می‌آمد ، فراری بودم چون می‌گفتم باید پدر در کنارم باشد تا من نیز خودنمایی کنم

اگرچه مادرم زحمات زیادی می‌کشید

اما من آن خلا و کمبودی که در زندگیم به وجود می‌آمد ، به اینکه پدر در زندگی ندارم ربط می‌دادم

و جالب آنجا بود که با افزایش سن و سالم این احساس عدم لیاقت و نبود پدر هم ملوس‌تر می‌شد

خیلی از مواقع چه در کلاس درس

چه در جمع‌ها من حاضر بودم که بمیرم و آنجا حضور نداشته باشم

و احساس می‌کنم به یک طریقی تمام ناکامی‌های خود را خودم نمی‌دانستم

بلکه ناکامی‌های خود را نبود پدر می‌دانستم هرجا که می‌دیدم دیگران از من از هر نظری بهتر هستند ، آن بهتر بودن را عزت نفس و احساس لیاقت آن‌ها نمی‌دیدم

بلکه به اینکه آنها نیرویی چون پدر دارند

و چون من پدر در کنارم نیست

باید پشت سر آنها باشم

و همیشه یک سر و گردن پایین تر از آنها

به این دلیل ، احساس لیاقت خود را یک عامل بیرونی می‌دانستم

به این دلیل بود که اعتبارم و وجودم را وجود یک عامل بیرونی می‌دانستم

الان مدت کوتاهی است که روی خودکار می‌کنم از وقتی که با سایت استاد آشنا شدم

و واقعاً و واقعاً از دیدن فایل‌های رایگان استاد یاد گرفتم که پایه ، شناژ بندی ما ، پی و اساس ما ، ریشه یِ ما ، آجر به آجرِ وجودِ ما ، بذرِ وجودِ ما ، عزت نفس و احساس لیاقت است

یعنی اگر روی این قضیه من کار نکنم

هر چقدر هم که ثروت داشته باشم

باز هم خلا دارم

هر چقدر که روابطم با دیگران قوی باشد

باز خلأ دارم

هر چقدر که در زمینه‌های مختلف موفق باشم باز خلا دارم

من به خیلی‌ها در زندگی ام باج دادم

چون اهرم برنده بودن خود را پدر داشتن می‌دانستم و آن اهرم را نداشتم

خیلی‌ها در زندگیم از من سوء استفاده کردند چون اهرمی که قرار بود از من محافظت بکند پدر بود که من آن را نداشتم

خیلی جاها باید می‌پرسیدم ، که نپرسیدم

چون اهرمی که باید به من آموزش می‌داد

پدر بود که نداشتم

خیلی از جاها باید نگاه می‌کردم ، که نگاه نکردم ، چون اهرمی که به من آن نگاه کردن را باید آموزش می‌داد ، را پدر می‌دانستم

خیلی جاها باید بلند می‌شدم

می‌نشستم

نشست و برخاست می‌کردم

ولی نکردم

چون اهرمی که باید تمام این عادت‌ها را در من نهادینه می‌کرد ، را پدر می‌دانستم

خیلی مسیرها را باید می‌رفتم

اما ترس داشتم

چون احساس می‌کردم باید پدر باشد

و دست مرا بگیرد تا من یاد بگیرم

از وقتی که وارد سایت شدم خیلی بهتر شدم

و واقعاً طبق صحبت‌هایی که استاد کردن

در تمام فایل‌ها

من برداشت کردم که باید یاد بگیرم که احساس لیاقت ، تنها جنسش یک احساس است

نه به پدر ربط دارد

نه به مادر

نه به خواهر

نه به برادر

نه به ثروت

نه به پول

نه به دارایی

نه به ویلا

نه به آپارتمان

نه به جا و مکان

یک احساس است

من فکر می‌کنم حتی اگر بهترین پدر در کنارم بود ، باز هم خلا داشتم

چه چیزهایی می‌توانستم بخرم

اما عامل نخریدن آن را مربوط به نداشتن پدر می‌دانستم

چه چیزهایی می‌توانستم بپوشم

اما عامل نپوشیدن آن را مربوط به ندانستن پدر می‌دانستم

چه چیزهایی می‌توانستم بخورم

چه چیزهایی می‌توانستم فرا بگیرم

چه چیزهایی می‌توانستم کسب کنم

اما عامل بستن آن همه دریچه

عامل مسدود کردنشان ، این بود که حامی و احساس لیاقت خود را وجود یک شخص دیگر می‌دانستم

و اکنون فرا گرفتم

با قلبم فرا گرفتم که احساس لیاقت ما نباید یک عامل بیرونی باشد

احساس می‌کنم ما اگر و وابسته به یک چیز بیرونی باشیم ، آن چیز بیرونی آرام آرام و بدون اینکه خود متوجه شویم و بصورت مرموزی ، یک منبعی برای احساس لیاقت ما می‌شود و آن منبع چون کنترل کامل بر آن نداریم بعدا ممکن است فروریزد

در صورتی که دارم از صحبت های اُستاد درک می کنم که :

احساس لیاقت تنها و تنها باید به جنس فرکانس‌های ما

به جنس ارتعاشات ما

به جنس افکار ما

به چگونگیِ دیدگاهِ ما مربوط است

اُمید است که در بهترین موقعیت ممکنه ابتدا محصول عزت نفس استاد را و سپس محصور احساس لیاقت را خریداری کنم و متحول شوم.

چون می‌دانم ادامه دادن این روند ، یعنی گول دادن خود

با توجه به اینکه الگوهایی را پیدا کرده‌ام که با نبود پدر و حتی مادر به چه موفقیت‌ها و بزرگی‌هایی رسیدند

و حتی می‌دانم که یکی از راه‌هایی که می‌توانم احساس لیاقت را در خود بهتر کنم

پیدا کردن همین الگوها

دیدن همین الگواست

انگار این پاشنه یِ آشیلِ من در تمام اعصار بوده است

انگار یک غده شده برایم

انگار یک مانع است برایم که پشت این مانع یک بهشت نهفته است و باید از روی این مانع ، گذر کنم

هر چند که خیلی بهتر از دیروزم شده ام

چکار کنم که این پاشنه یِ آشیل ، از این به بعد ، چاشنیِ قدرتم شود ؟

عاشقانه و با شور و اشتیاق تمام میدانم که جواب سوالاتم در محصول عزت نفس و احساس لیاقت استاد نهفته است.

اُمید است که همه ما با کمک این فرمانده بزرگ ، استاد عباس منش ، بتوانیم غُبارهای احساس عدم لیاقت را از روی خود بشوییم

و مهم اینکه تداوم داشته باشیم

و مهم اینکه همانطوری که منتظریم شام ها و ناهارها و صبحانه ها را پی در پی سپری کنیم

و برای تمام این وعده ها برنامه بچینیم ،

برنامه ریز خوبی برای دائم کار کردن در مسیرِ عزت نفس و احساس لیاقت و خود ارزشمندی باشیم

تداوم در نوشتن

تداوم در تمرین کردن

تداوم در به یاد آوردن

اُمید است که در هر شغل و جا و مکانی که هستیم ، بخشی از طول روز ، تنها در لاکِ خود باشیم

فارق از اینکه چه اتفاقاتی در حوالیِ مان رَقَم می خورد

امید است این کار کردن را عشق ورزیدن بدانیم

پر رنگ تر از هر ناهار و شام و صبحانه بدانیم

چون میدونم

هیچکی نجاتم نمیده

هیچکی دستم نمیگیره

خدایم

رهبرم

نجات بخشم

حامی ام

همه کس و کارم

همین احساسِ لیاقت است

که واقعا به مانند یک خدا ، به مانند یک رهبر در درونمان نقش بسته است

احساس می کنم ، احساس لیاقت

یک طرحِ ، که خیلی آشناست

مدتها پیش اجرا کردیم آن را

الان وقت می خواهیم که اون طرح رو دوباره پیاده کنیم