معرفی دوره احساس لیاقت | قسمت 1

به نام پروردگار کل کیهان

پروردگارم بینهایت سپاسگزارم برای آشنا کردن من با بزرگترین استاد دنیا

سلام خدمت استاد عزیز و بزرگوارم و بینهایت سپاسگزارم بابت توجه به هدایتها و ایجاد این محصول عظیم

سلام خدمت خانم شایسته ی عزیز و تشکر فراوان بابت زحماتتون برای این سایت بزرگ

سلام خدمت تمامی دوستان عزیزم در این سایت و خدارا بابت بودن در کنار چنین افراد بزرگ و صادقی که با کامنتهای عالیشون خیییییلی به من کمک کردند و میکنند بینهایت سپاسگزارم .

سوالی که باید جواب بدم.

در چه مقاطعی از زندگیتون ، احساس عدم لیاقت باعث شده که درست پیشرفت نکنی و جلوی پیشرفت شما را گرفته؟

پاسخ : تمااااام مقاطع زندگیم . از کودکی تا کنون که 43 سال سن دارم . اعترافش بینهایت دردآوره و عدم موفقیت تا این سن درد بسسسیاربسسسسیار زیادی داره ، ولی اینکه بلاخره بعد از سالها که دنبال دلیل عدم موفقیتهام میگشتم خداوند اونو از طریق بزرگترین استاد دنیا بهم نشون داد ، شیرینه .

احساس عدم لیاقت و کم ارزش دونستن خودم و کارهام و سرزنش کردنهای درونیم که به قول استاد مانند یک نوار پلی شده ای شبانه روز باهامه و شبانه روز تکرار میشه ، عامل تمااام شکستها و عدم موفقیتهامه .

اگه بخوام کامل تر توضیح بدم خیلی طولانی میشه ولی مینویسم یا ارسال می کنم یا نه.

از کودکی و در واقع از وقتی خودمو شناختم در معرض مقایسه های فراوان و ترد شدنها از جانب خانواده بودم . مقایسه شدن با برادرهام. ( من تنها دختر بودم و سه برادر داشتم) سرزنش شدنم به خاطر اینکه چرا انتظار دارم با من هم مثل اونها رفتار کنن. سرزنش شدن به خاطر اینکه چرا بلند میخندم و حتی چرا میخندم و در مقابل ناس و فلق خواندن برای برای برادرهام که خنده هاشون به ناراحتی تبدیل نشه.

مقایسه شدن با دختر های طاهره خانم و مهری خانم . چرا که اونها متفاوت از من عمل میکردند. رفتارهای متفاوتی که همش غم بود برای من و گریه های شبانه ی تنهایی زیر لحاف در حالیکه سه برادرم با هم و در کنار هم به صحبت و خنده بودن و به من میگفتند تو دختری باید جدا باشی و تمام تلاششون برای عصبانی کردن من .

مقایسه معلمها در مدارس

غبطه خوردن به همکلاسی ای که خیلی مورد توجه قرار می گرفت به خاطر اینکه مادرش معلم مدرسه ما بود و این باور را در من ایجاد میکرد که تاثیر خانواده در خوشبختی و لیاقت بسیار زیاده . من دختر زیبا و باهوش و درسخوانی بودم . عااااشق درس بودم . شاگرد اول کلاس بودم . ولی همچنان جوانه ی بی لیاقتی در وجودم داشت ریشه میدواند و رشد میکرد . چون متاسفانه حرف و نظر خانواده من چیز دیگری بود برای من. دوران جنگ بود . ترس و اضطرابهای جنگ و رفتارهای نامناسب خانواده و احساس تنهایی شدید و توقعات شدید خانواده و مخصوصا مادرم از من به صرف اینکه دختر هستم . به سختی درس میخواندم و در زمانهای محدود و بعد از انجام کارهایی که باید انجام میدادم ( یاد سیندرلا افتادم خخخخخخخ ) . شاید باورتون نشه ولی عین حقیقته . مهمترین چیز برایم موفقیت تحصیلی بود ولی به دلیل شرایط ذکر شده و سخت شدن درسها و افزایش حجم آنها آرام آرام در درسهلیم افت کردم و این خییییلی سخت بود برای من. در این مرحله احساس عدم لیاقت وعدم توانایی شدیدی تمام وجودم را گرفته بود . مخصوصا که با دختر مهری خانم که خانوادش موفقیت دخترشون براشون خییلی مهم بود و تمام زمانهاشو براش خالی کرده بودند که درس بخونه و حتی با وجود کوچکی خانه شان یکی از اتاقهایی که از سرو صدا دور بود را در اختارش قرار داده بودند و محیط را ساکت نگه میداشتند تا به تمرکز او لطمه ای وارد نشه ، مقایسه می شدم که اون چقدر دسخونه ولی تو ….مخصوصا توسط مادرم .( ای بابا عاطفه جان چی از جون خودت میخوای ) .( راستی دختر مهری خانم خداراشکر پروفسور بزرگی شده و متخصص قلبه و درجات عالی ای داه)در سن 17 سالگی مجبور به ازدواج با فردی شدم که هیچگونه تمایلی به ازدواج با او نداشتم .اصلا تمایل به ازدواج نداشتم . یادمه شب خواستگاری داشتم توی آشپزخانه ، پشت اپن ریاضی حل میکردم . این ازدواج اجباری ضربه ی بزرگ دیگه ای بود به من. و جالب اینجاس با تمام این مسائل دانشگاه در رشته ی مورد علاقه ام یعنی پرستاری قبول شدم ولی باز مادرم به مادر شوهرم گفت میترسم بره دانشگاه عقایدش تغییر کنه و عاشقش بشن و … بهتره که نره . ( یعنی عاااشقتم مامان عزیزم ) . احساس خودکم بینی ، ااحساس عدم لیاقت مانع از صحبت کردن من و دفاع از خودم میشد. زندگی مشترک به سختی شروع شد و 20 سااااال احساس عدم لیاقت و بی ارزشی به طرق مختلف از زبان خانواده شوهر به صورت مستقیم و غیر مستقیم به من القا شد ( قانونه دیگه . استاد توی همین فایل گفتن وقتی برای خودت ارزش قائل نباشی و احساس لیاقت نداشته باشی جهان هم برات ارزش قائل نیست) . همیشه و همیشه و همیشه به خاطر شهرستانی بودن مادرم و پدرم ، به خاطر اینکه شغلی نداشتم تا خرج پسربی عرضه اشون کنم ، مسخره و سرزنش شدم . یادمه توی فرهنگسرای نزدیک خونمون چرم دوزی یاد گرفتم. ایده هایی میدادم که استادم ازم کپی میکرد و بهم میگفت از این طرحها هروقت داشتی به منم بده ، ولی چنان احساس عدم لیاقت و بی ارزشی داشتم و نگاههای اطرافیان چه مادر خودم چه خانواده ای که عروسشان شده بودم این احساس را مضاعف میکرد که اینقدر خرج کردی اینارا یاد بگیری؟ مردم میرن پول میدن از بازار میخرن و ….. که نتونستم توی این زمینه هم موفق بشم. خیاطی هم به همین منوال .و تمام این عدم موفقیتها ، درخت احساس عدم لیاقت را در وجود من قویتر و بزرگتر میکرد. سالها میگذشت و بسسسیییار بسسسییار از خداوند سپاسگزارم که هدایتم کرد و من دقیقا برعکس خانوادم با دخترام برخورد کردم. پدرشون مثل اونها بود ولی من اجازه نمیدادم . خییلی باهاش صحبت میکردم ولی تاثیر گزار نبود چون من را لایق نمیدونستن و سبک و روش خودشون را میپسندیدن. توهینها ، تحقیرها ، کمبود ها ادامه داشت . تمام سعیم را میکردم که دخترام با عزت نفس بزرگ بشن و همیشه بهشون احساس لیاقت وارزشمندی و بزرگی میدادم ( پس ماله همینه که همیشه میگن مااامااان خداراشکر که از بین تموم مامانا شما مامان مایید . خدایا شکرت . منم خداراشکر میکنم که به من اجازه داد مادر دوتا از بندگانش باشم ) . گذشت تا با استاد آشنا شدم( که احتمالا جریانشو توی داستان هدایت من می نویسم ) از لحاظ ذهنی قدرتمند شدم و تصمیمی که از همون لحظه ی اول که با اجبار بله را گفتم و وانمود کردم که بلد نیستم و میخوام خواندن صیغه بارها تکرار بشه گرفته بودم را عملی کردم . طلاق گرفتم. ( پروردگارم بینهایت سپاسگزارم. استاد عزیزم بابت آموزشهاتون بینهایت سپاسگزارم) چون با قانون خیییلی آشنا نبودم و بهتره بگم اصلا قانون و حرفای استاد را اونطوری که هست درک نکرده بودم خییییلی طول کشید و خیییلی اذیت شدم و توی این مدت قطعا از آموزشها دور بودم نه صددرصد ولی 80 درصد دور بودم . وقتی طلاقم را گرفتم با خودم میگفتم با آموزشهای استاد توی روانشناسیهای ثروت ، موفق میشم و زندگی خوبی برای خودم و دخترام درست می کنم. ولی قافل بودم از خیییلی مسائل . تازه باید از لحاظ روحی و احساسی ریکاوری میشدم تا یکم اثرات تلخیهای جدایی را پشت سر بگذارم. فرصتهام میگذشتند. سنم بالا و بالاتر میرفت . من بودم و دوتا دخترام و یه دنیا حرف و صحبت و…..( استاد میدونن من چی میگم) ولی روی روانشناسی همچنان کار میکردم. سرکار بودم و بعد تصمیم گرفتم برای خودم کار کنم . چندین ماه اول عالی بود . طبق اصول روانشناسی 1 ، 10 درصد از ورودی میرفت برای بخشش ، 10 دزصد پس انداز و مابقی هم برای زندگی خرج میکردم. به جایی رسیدم که میخواستم باغی بخرم برای تفریح و مراقبه برای خودم و دخترام. و اینجا بود که احساس عدم لیاقت کار خودشو کرد. هر پولی که از مشتری میگرفتم کنار گوشم زمزمه میکرد تو چطور میتونی پول داشته باشی و مردم به سختی ازت خرید کنن؟ فکر میکنی لایق این پولها هستی؟ فکر میکنی این پولی که از این مردم بیچاره میگیری حلاله . اینها ندارن و….باورتون نمیشه به جایی رسیده بودم که به بعضی افراد زیر قیمت جنس میدادم. و این احساس بی ارزشی نابودم کرد . مغازمو ازم گرفت و کاری باهام کرده که محتاج دیگران باشم. و دیگه نتونم بلند بشم . هرچی روی باورهای عوامل بیرونی کار میکنم پذیراشون توی وجودم نیستم و همش به خاطر احساس عدم لیاقته. شاید باورتون نشه ولی مثل تو. فیلما تا 2 سال بعد از طلاقم همش مادر شوهرم یه سمت صورتم بود و پسرش یه سمت دیگه ام و همش بهم میگفتن تو بی ارزشی ، تو زن نیستی و زن فقط زنای همکارام و…….( تمام چیزایی که 23 سال بهم گفتن) کلی تلاش کردم تا تونستم یکم کنترل کنم این حالتو. وقتی طلاقم انجام شد 38 سالم بود از 33 سالگی اقدامات اولیه شروع شده بود. و الان 43 سالمه . و چقدر سخته برای فردی که از کودکی میخواسته موفق باشه ، هنوز توی سن 43 سالگی موفق نشده.ولی خداراشکر که دلیلش را متوجه شدم . همیشه با خودم میگفتم چراااا؟؟؟؟؟ چرا نمیشه ؟ مخصوصا از بعد از شکست آخرم. حالا میفهمم و درک میکنم که خودسرزنشیهام و احساس عدم لیاقتهام مانع از موفقیتم میشه.

نمیدونم با این سن و سابقه ی درخشان توی احساس عدم لیاقت ، آیا میتونم این حس را از خودم دور کنم و موفقیت را جذب کنم؟

دوستان عزیزم

حرفای استاد را مثل وحی منزل بدونین . اگه میگن به کسی نگین . نگین من درد گفتنشو سالها کشیدم آخرشم مجبور شدم اظهار پشیمونی کنم از اشنایی با استاد و بگم عجب اشتباهی کردم تا باورکنن و دست از سرم بردارن. وقتی استاد میگن صبر کنین و هیچ اقدام بزرگی انجام ندین تا به موقع اش وقتی که خودتون بزرگتر شدین خودش اتفاق بیفته ، همین کار را بکنین. خوااااهش می کنم به تک تک حرفاشون گوش کنید.

یه مطلب خنده دار بگم براتون و مرخص بشم. وقتی با استاد آشنا شدم و فهمیدم طلاق حقمه ، صبر نکردم. قانون را اصلا درست درک نکرده بودم. اصلا متوجه خییییلی چیزها نبودم . فقط ذوق اینو داشتم که جدا بشم. به خانم فرهادی عزیزم که از همینجا بهشون سلام میکنم و ازشون تشکر می کنم بابت زحماتشون ، زنگ زدم و گفتم چیکار کنم که زودتر جدا بشم . ایشون گفتن فقط نکات مثبت طرف را یادداشت کن براش سپاسگزاری کن. و صبر کن. گفتم میترسم نکات مثبتشو بگم و تازه بیشتر پیش هم بمونیم و جدا نشیم . من اصلا نمیخوام باهاش ادامه بدم .خخخخخخ (واقعا چقدر قانون را نمیفهمیدم.) ایشون خندیدن . گفتن به استاد میگم و خبرشو میدم. فردا که زنگ زدم گفتن استاد خیییلی خندیدن و گفتن ایشون هنوز متوجه قانون نیستن . هنوز قانون را درک نکردن. من ناراحت شدم. ولی حق با استاد بود . من هیچی از قانون نمیدونستم. الانم هیچگونه ادعایی از درک کامل قانون ندارم ولی خییییلی خییییییلی خییییلی بهتر شدم به لطف خدا.

خداراشکر. بیان ناکامیها در مراحل زندگی به دلیل وجود احساس عدم لیاقت یه داستان شد . راستش بیشتر میخواستم خودمو آگاه کنم و دست از توقع بیجا از خودم و خودسرزنشی بردارم. ارسالش میکنم . اگه استاد صلاح دونستن روی سایت قرار بدن.

دوستان عزیزم پیشنهاد می کنم حتما حتما محصول احساس لیاقت را بخرین. کامنتها را هم حتمااا بخونین . این بهترین سرمایه گزاری عمرتون میشه . امروز سه شنبه 11 مهر ، ششمین روزیه که خریدمش . خدارا بینهایت سپاسگزارم.

استاد عزیزم براتون آرزوی خیر بینهایت در دنیا و آخرت دارم.

الحمدلله رب العالمین