معرفی دوره احساس لیاقت | قسمت 1

سلام به استاد عزیز و مریم بانو گل و همه دوستان و خانواده صمیمی عباس منش

به نام خدای نشانه ها خدایی که  هر لحظه به یاد ماست.

استاد عزیز بسیار زیاد سوپرایز شدم ، وقتی منتظر قسمت بعدی سفرنامه ای، ولی یهو دوره بی‌نظیر احساس لیاقت میاد.

خیلی خوشحال شدم این دوره جاش خالی بود میون محصولات ناب و عالی شما‌.

این فایل رو چندین بار گوش دادم خیلی چیزا یادم اومد از گذشته های زندگیم. یادمه توی دوره جلسه 9 عشق و مودت استاد در جواب یه خانمی که پرسیده بود. میدونم ریشه تمام مشکلات من در روابط از دوست‌ نداشتن خودم میاد و همش میگن خودتو دوس داشته باشه آخه چه جوری؟

و جواب بی‌نظیر استاد‌. !!!

کسی که خودشو دوس داره هر جایی نمیره ،هر حرفی رو نمیزنه،هرچیز نامناسبی رو نمیخوره ،هر اهنگی رو نمیشنوه ،هرفیلمی رو نمیبینه ، هر فکر مضخرفی رو نمیکنه .

و چه قدر لذت بردم از این جواب و به خودم گفتم آره چون احساس لیاقت داره و برا خودش ارزش قائله.

اونجا استاد مثال شمش طلا رو زدن که در ذات و در خودی خود بینظیره و اینکه هرچقدر ما بتونیم توی ذهنمون خدا رو درست بسازیم احساس ارزشمندی میکنیم.

و فهمیدم این چند دقیقه رو باید هزاران بار گوش بدم . فایل رو برش بدم و آویزه ی گوشم کنم.

دقیقا همینه، احساس لیاقت و رابطه تنگاتنگش با عزت نفس.

متن مقاله مریم جون برای دوره احساس لیاقت رو خوندم خیلی برام مفهوم تر شد‌.

و فهمیدم ما فارق از اینکه چه دستاورد هایی و نتایجی داریم ارزشمندیم چون انسانیم و به محض تولد این ارزشمندی به ما داده شده‌.

یه جایی از فایل دقیق 9و30دقیق استاد گفتن جاهایی که ما خوب نتیجه گرفتیم مواقعی بوده که احساس ارزشمندی و لیاقت داشتم و مواقعی که نتایج کند بوده در اون موضوع خاص احساس ارزشمندی نداشتیم‌. این جمله منو برد به  شهریورسال 94 که من و همسرم بعد مراسم عروسی رفتیم زیر یک سقف. و دقیق یک سال بعد مهر95 یه ماشین صفر خریدیم و همچنین مدیریت یک مغازه و  دقیق یک سال بعدمهر96 بچه مون دنیا اومد و دقیق یک سال بعد 7مهر97خونه 75متری مون رو خریدیم(همون طور که تجسم کرده بودم با اسانسور و پارکینگ و انباری و 2خواب) . اصلا ماه مهر برای من نماد رشد و شادی شده بود.

ما باعث تعجب همه شدیم‌. اون سال ها با استاد آشنا نبودیم ولی به طور ناخداگاه قانون داشت اجرا می‌شد توی ذهن ما. ورودی ها کنترل شده و تمرکز فقط روی خودمون‌ بود و با کتاب ها و کلیپ ها و دوستان انگیزشی و مثبت و یک استادی که گرایش روانشناسی داشت تغذیه می‌شدیم.

و احساس لیاقت هر دو ما به واسطه اعتماد به نفس مون بالا رفته بود‌.

واقعا چه دوران عالی بود. کم کم  اون منبع تغذیه و محتوای مثبت رفت و تمرکز مون روی منفی ها شد  همچنین اعتماد به نفس مون کم و درنتیجه ما در همین جا استاپ خوردیم.

به قول سعیده رضایی عزیز من توی این 6یا 7ساله هیچ کاری نکردم جز بزرگ کردن 2تا دختر ناز و خوشگل و مقدار بسیار ناچیزی پول ساختم از فروش لوازم آرایشی و دوخت دوز و خیاطی همین، به خاطر باورهای نامناسب و ترس هایی واهی.

مث اینکه مادری خوبه که اولویتش بچه هاش باشن و…..

خداوشکر این باورها کم کم داره میشکنه با صحبت های استاد.

و من خداروهزاران مرتبه شکر میکنم برای لحظه به لحظه زندگی اکنونم. ولی دارم با این حرفا ردپای قانون رو پیدا میکنم.

وقتی به اون سال ها فک میکنم یاد کامنت احسان عزیز میفتم که میگفت هر چیزی رو که حق خودم میدونستم راحت و زود به دستش میاوردم و اون چیزایی که بهش نرسیدم ترمز هایی بود که حق خودم نمی‌دیدم داشتنشو.

من حتی در مورد اینکه خدا بخاد منو هدایت کنه و با من حرف بزنه و بهم الهام کنه احساس لیاقت نمیکردم. تا قبل این 3ماه الانم همین جوره ولی کمتر شده. و من هر روز ازش توی ستاره قطبی هدایت میخام و میبینم که هدایتم میکنه.

خیلی وقتا ما لطف و محبت دیگران رو به خاطر عدم لیاقت پس میزنیم. برای مثال وقتی یک دوست یا همسایه برامون غذا میاره و ما در صدد جبرانیم و فکرمونو مشغول میکنیم که چه چی براش بفرستیم و اون دوست فرکانس مؤذب شدن ما رو دریافت میکنه و دیگه اون کار رو انجام نمیده.

توی یک فایلی که مریم جان و استاد بازی تنیس میکردن، مریم جان گفتن یه وقتایی که خیلی خوب جواب توپ های استاد رو میدم به محض اینکه این فکر از سرم میگذره که شرایط خیلی خوبه و نباید اینقدر خوب پیش بره سریع ورق برمیگرده و استاد توی بازی جلو میفته.

به قول استاد جهان، جهانِ لیاقت هاست و به میزانی که احساس لیاقت میکنی به همه چیز میرسی.

من خودمو میبینم که دارم تمرینات عالی و بینظیر دوره احساس لیاقت رو انجام میدم نمیدونم کی!! ولی خدا واسم جورش میکنه.

مث همه دوره هایی از استاد که روزی آرزو شو داشتم و الان دارمشون.شکر

سلام به صفای عزیزم

واقعا چه اسم زیبایی دارید و چه چهره ی زیباتری دارید من بارها ذوم کردم و عکس پروفایل تون رو نگاه کردم که چه مخلوق زیبایی خداوند افریده بدون هیچ ارایشی در کمال سادگی، اینهمه زیبایی شما.

خیلی خوشحال شدم ازینکه برام نوشتی عزیزم.

علت نوشتن این موضوعی که شما اشاره کردید به خواهرشوهرم که طبقه بالای ما زندگی میکنن برمیگرده و امروز اینو درک کردم و تو کامنتم نوشتم.

از دیروز صب که معرفی دوره احساس لیاقت اومده و تمرکز و توجه مون رو معطوف خودش کرده و طبیعییه که نمودهاشو توی زندگی روزمره ام ببینم.

داستان اینه یک هفته پیش مطلع شدم که خواهر شوهرم سرما خورده و سرکار نمیره و خونه است رفتم عیادتش.

تصمیم گرفتم فردا از غذای خودم براش ببرم و نیتمم فقط برای دل خودم بود یهویی اومد این فکر.

ظهر یه سینی برداشتم و چنتا ظرف داخلش و براش بردم. یک هفته گذشت حالش خوب شد رفت و امد میکرد ولی ظروف منو نمیاورد. تا اینکه امروز اومد گفت دیشب کته برنج پختم که براشمام بیارم که خمیرشد و خراب شد و نشد. اونجا فهمیدم اون میخاد جبران کنه گفتم وای من با این کارم مؤذبش کردم بنده خدا چن روزه تو فکره جبرانه. بلاخره همین شبی کلی نبات و چیزای دیگه گذاشته سینی برام آورد و راحت شد. با خودم گفتم دیگه نباید چیزی براش ببرم چون دارم اذیتش میکنم.

این به حس لیاقت مون برمیگرده منم حتما از این کارا زیاد کردم برا بقیه که الان حضور ذهن ندارم.

و دوست خوبم فک کنم درستش اینه که هر وقت کسی محبتی کرد اونو هدیه ای از جانب خدا بدونیم و راحت باشیم.

و در آینده اگر اگر خودمون دلمون خواست و حسشو داشتیم براش یه چیزی بفرستیم بدون اینکه دغدغه بشه برامون.همین.

ممنونم گلم موفق باشی عزیزم.