معرفی دوره احساس لیاقت | قسمت 1

به نام خدای بخشنده ی مهربان

سلام مجدد به استادعزیزم

وقتی نشستم به موردهای مختلف زندگیم فکر کردم دیدم توخیلی ازجاها ازاحساس لیاقت نسبتا خوبی برخوردارم و خیلی جاها هم هنوز جای کارکردن روی خودم داره،ولی خیلی دوست نداشتم زیاد به گذشته ی دورم مرورکنم چون مسلما گذشته ی همه قبل از فهمیدن قانون پراز احساس بی لیاقتی درتمامی موارد زندگیشون بوده

وخوب وقتی به گذشته ی خودم برمیگردم ویه مروری برخاطرات میکنم احساسم خیلی خوب نیست

اکثررفتارای پدرمادرامون تو کودکی به شکلی بوده که پدرمادرای اونها باهاشون داشتن،وهیچوقت نخواستن فکرکنن که این رفتار نشأت گرفته از چه باوریه که الان دارن به صورت زنجیر وار به نسلهای بعد هم وصلش میکنن

مخصوصاباورکمبودهمراه باعدم لیاقت که دیگه کل زندگیِ دهه پنجاه شصت هفتادیا رو نابودکرد

مثلا کفش یالباسای بزرگترازسایز پا یا تن برای بچهاشون میخریدن تازه بایدهم کلی مراقبت ازشون میکردن تا خواهریابرادر بعدی هم بتونه ازشون استفاده کنه

واین موضوع دقیقا ازگذشتگان پدربزرگهاومادربزرگهای من تا به دوران من ادامه داشت و همیشه فکرمیکردیم بهترینوبا قناعت ترین کار رو انجام میدیم

حالا که بزرگتر شدیم تو همه ی جنبه های زندگیمون بدون اینکه متوجه بشیم همین باورکمبودوعدم احساس لیاقت ریشه دوونده

یچیزیکه پدرمادرای دهه پنحاهی مخالف رفتارای بچه های دهه هشتاد نودی هستن همین موضوعه که وقتی اونها یه چیزی بیشترازنیازشون از ماپدرمادرها درخواست میکنن،فکرمیکنن کاره اشتباهی میکنن و فقط این نصیحت رو به ما دارن که یدونه بچه برای این دوره کافیه،این بچه ها توقعاتشون زیاد از حده شرایط اقتصادیه و ازکجا میخواید پول بیارید نیازاونهارو برطرف کنید

خودشون یک عمرباترسونگرانی از اقتصاد بزرگ شدن و فکرمیکنن این کم خواستنو قناعت کردنشون بوده که تونستن به این مرحله اززندگی برسن

گاهی وقتا وقتی زیادی تخیلاتمو برون ریزی میکنم و به خانوادم میگم من اونقدر پولدارمیشم که دیگه ایران زندگی نمیکنم وفقط دور دنیارو سفرمیکنم

مادرم این جوابو بهم میده میگه مامان دیگه بختواقبال هربچه ای ازپدرمادرش بهترنمیشه،ماکه همیشه به زحمتو بخورنمیری رد کردیم،چجوری تومیخوای پولدار بشی ازینجابری…

یعنی یک ساعت باخانوادم صحبت میکنم هزارتا باور محدودکننده از زبونشون بیرون میاد اون وقت هیچوقت نخواستن بفهمن دلیل تمومه اتفاقات تکراری زندگیشون ازکجا داره آب میخوره

من بااینحال که سه ساله مدااام دارم اینهمه باورای خوب تکرارمیکنم،هنوز ناخوداگاه یکسری رفتارایی بافرزندم دارم که قشنگ میفهمم از رفتارهایی که درکودکی خانوادم بامن داشتن الگو گرفتم

مثلا دخترم تا مدادشو دوبار بیشتر تراش کرد،یهو اززبونم میپره که مدادت داره کوچیک میشه کمترتراشش کن،دیگه برات نمیخرما..ومیبینم دخترم یه حسه ناراحتی بهش دست میده،یلحظه به خودم میام وجملمو عوض میکنم،میگم نه عزیزم اگه درست ازمدادت استفاده کنی مدادای بیشتروخوشگلتری برات میخرم

یعنی همین جملات رو اگه ادم یکم بهتر استفاده کنه میتونه این زنجیره ی باورکمبود وبی لیاقتی رو برای نسلهای بعد قطع کنه

من خودم یادمه مادرم کلاس اول یک کاپشن قرمز بسیاربزرگ برام خرید،یعنی اونقدر بزرگ بود که بااینحال که بچه بودم روم نمیشد اونو بپوشم ازبس بزرگ بود و بایدآستیناشو دوسه تایی برمیگردونم بالا تااندازه ی بلندی دستام بشه

حالاکه یادم افتاد هم خندم میگیره هم یجورایی افسوس میخورم که بعداز خریدن اون کاپشن تا کلاس هفتم راهنمایی جرأتشو نداشتم به مامانم بگم فلان کاپشنو تو بازار دیدم خوشگلو رنگی رنگیه برام بخرش

تاسالهای سال من با حس بد اون کاپشنو میپوشیدم،وپوشیدن یک کاپشن جدید برام یک آرزوبود

همین یک مورد باعث شد که تاسالیانه سال بعداز ازدواجم هم به یک دونه پالتو قانع باشم و انگار یه ترمزی نمیذاشت یه دونه اضافه تر بخرم،همیشه باخودم میگفتم زیره چادر کی پالتوی منو میبینه!

دیگه باخودم فکرنمیکردم که بابا یکبارم بخاطر خودت یه پالتو یامانتوی جدید رو تجربه کن

خداروشکر الان خیلی مقاومتم تواین مورد بهترشده، و هرلباسیو حتی اگه خیلی هم بهش نیازنداشته باشم ولی ازجنسومدلش خوشم اومد فوری میخرمش،تا هم باور فراوانیو انجام داده باشم همینکه لیاقت رو درخودم ایجادکنم که من لیاقت هر چیزی که میخوام رودارم،قبلا اگه بانگاه حسرت بار به یک چیزی نگاه میکردم الان اونو میگم میخوام و خدا از راه های مختلف پولشو برام جورمیکنه

اگه یروز برای دخترم وقت میذارم وبراش لباس میخرم،یک روزهم برای خودم اختصاص میدم و به دخترم هم توضیح میدم که منم مثل تو باید سرلباسم نو بشه

همین یک جمله اونو ازهمین سن کم،بفکرفرومیبره که همیشه اولویت بااون نیست که بخوام وقت براش بذارم برای لباس خریدن

موقعی هم که صحبت میکنه من باکمال احترام به حرف اون گوش میدم و بهش میفهمونم که من هم موقع صحبت کردن باید باکمال احترام بهم گوش بدی

یعنی حداقل دارم اگاهانه بعضی رفتارایی که درگذشته بامن شده رو تکرارنکنم یاکمترتکرارکنم،و مثلا خیلی چیزایی که توکودکی دوست داشتم مامانم برام بخره و همیشه یه ترسی از بی پولی و شایدهم بخاطراینکه همیشه مامانم بخاطر اشتباهات کوچیکم سرزنشم میکرد،یک احساس بی ارزشی ازینکه من خطاکارم و لیاقت داشتن فلان وسیله یااسباب بازیو ندارم،ازمامانم یا بابام درخواست نمیکردم،ولی جوری با ذوق دست دیگران نگاه میکردم که انگار خودمم دارمش

الان خیلی چیزای که آرزوی تجربه کردن خودم درکودکی بود برای دخترم میخرم و اون درون کودکم فعال میشه و کلی باهمدیگه بازی میکنیم،ولی تواین مورد هنوز مقاومت دارم،یعنی تاحالا نشده گرون قیمت ترین اسباب بازیو برای دخترم بخرم،چیزای کوچیک ومناسب قیمت میخرم،مثلا دوسه مورد اسباب بازی براش انتخاب میکنم میگم ازینا کدومشو دوست داری تا من پولشو بدم،اگه دست گذاشت روی گرونترین اسباب بازی،شاید بتونم بخرمش،ولی فکرمیکنم واقعا هزینه ی غیرمترقبه ای میشه،و یجوری اونو سرگرم میکنم که یادش بره اون‌وسیله رو…و خوب سعی کردم باخریدن وسایل کوچیک دل دخترمو شادکنم

استادنمیدونم چقدر درست فکرمیکنم،ولی وقتی بچه های دورواطرافمو که میبینم مامان باباهاشون زیادازحد اونارودررفاه میذارن و ازنیازخودشون هم که شده میزنن و فلان وسیله ی گرون قیمتو براش میخرن،انگار که اون بچه جلوی دیگران عقده های بیشتری ازخودش نشون میده

بعدخوب من سعی میکنم خیلی دخترمو تااون حد دررفاه نذارم،وهرچیزیو که میگه یادیرتربراش مهیامیکنم یا براش توضیح میدم که فلان وسیله خیلی به دردت نمیخوره بجاش برات یه چیزه بهتروکاربردی ترمیخرم،واتفاقا رفتارای دخترمن حداقل جلوی دیگران عاقلانه تر بنظرمیرسه

بعضی وقتا به فکرمیرم میگم نکنه کاره من اشتباه باشه،اما واقعا رفتارای بچه های خیلی دررفاه هم هیچوقت مورد پسندمن نبوده..

توخیلی موردای دیگه بازهم بوی احساس عدم لیاقت رو حس میکنم

مثلا وقتی مهمونی میریم اگه میزبان بخواد باکیفیت ترین غذارو برامون آماده کنه،من فوری میگم خودتو به زحمت ننداز،فلان غذای ساده رو بپز،و کلا انگارباهمین جمله میزبان نوع پذیراییش تغییرمیکنه،قشنگ دیگه بجای ظرف چینی ظرف میلامین جلوم میذاره،خوب خودم لیاقت رو ازخودم دورمیکنم،اون وقت میخوام نتیجه ی خوبی ازرفتار دیگران داشته باشم

استادالان خیلی وقته دیگه برای خودم توی اون ظرفی غذا درست میکنم که برای مهمون استفاده میشه،حتی اگه یک تخم مرغ ساده بپزم اونو توی بشقاب کلی تزیین میکنم،اینو ازمریم جان عزیزیادگرفتم

و قشنگ میفهمم باهمین یک کاره ساده بخداانگار که بوی ارزشمندیو حس میکنم،یعنی من فکرمیکردم همسرم متوجه نیست،ولی ازوقتی میبینه من توظرفای قشنگ غذامو تزئین میکنم،و قانون سلامتی هم اجرامیکنم،هروز گوشت تازه برام میخره تا باهمون تزئینات قشنگم جلوش غذابخورم

اخه من قبلاهمیشه سرسفره قابلمه جلوم بود،وحتی روزای بود که غذاکم میومد اما به رو نمیوردم و ته قابلمه رو چارپنج تا قاشق میکردم میخوردم

ولی یروزی بخودم اومدم که چهل تا بشقاب برلی مهمونی کنار گذاشتم،چطور دستم نمیره کابینت رو بازکنه تایک بشقاب درست حسابی جلوی خودم بذارم،و اتفاقا چقدر بازخورد خوبی گرفتم ازوقتیکه بشقابای خوشگل و مخصوص جلوم میذارم،و هروز همسرم بااشتیاق از اجرای قانون سلامتی استقبال میکنه که برام گوشت تازه ولذیذ بخره

البته ایشون خودش برنامه ی غذای مخصوص خودش رو داره،و چقدر ازین لحاظ هردومون به نظرات همدیگه احترام میگذاریم،چیزیکه قبلا باید بااجبار نظرات همدیگه رو تو غذاخوردن هم تحمل میکردیم

موردای دیگه هم هست،که اگه نیازدیدم ان شالله اینجا درج خواهم کرد

هرکجاهستیدشادوپیروز و سعادتمند باشید

سلام به خدیجه ی عزیز دوست خوبم

ممنون از مثال خوبی که زدی دراین مورد که ما بعضی وقتا لطف دیگران رو به خاطرعدم لیاقت پس میزنیم

دقیقا من بارها بااین موضوع مواجه شدم

اتفاقا چندوقت پیش همسایمون یه عروس دامادیو توفامیلشون دعوت کرده بود،و ایشون یک دیس پرازغذای بسیارلذیذوخوشمزه به ماهم لطف کردن و دم درحیاط به همسرم داده بود

سه روز ذهنم درگیربود که چه غذایی بپزم که خوشمزه بشه و بشقابشو پر کنم بجاش ببرم

واین همسایه ی خیلی مهربون ما کلی ناراحت شد که چرا دوباره بجاش غذا اوردم

انگار یه حس معذب بودن داشتم اگه حتی به تیکه نبات میذاشتم،دوست داشتم با یه چیز بهتر اونو جبران کنم،که کلی هم ناراحت شد،اما بهش توضیح دادم که دوست داشتم لطفتون رو جبران کنم

درصورتیکه اگه عمیقا بخوام حرف بزنم انگار اون ته قلبم میگفت که این مقدار غذای زیاد ولذیذ رو نباید میورد،خیلی خوشحال شده بودم ولی اون خوشحالی یکم بابی لیاقتی مخلوط شده بود

بازهم ازتون ممنونم که باعث شدیداین مورد رو به یادم بیارم و بالطف ومحبت دیگران سپاسگزارشون باشم،ولی اونقدر هم سخت نگیرم که بقیه رو هم بااین کارم معذب کنم

البته که خیلی جاها هم واقعادوست دارم لطفومحبت دیگران رو عاشقانه جبران کنم،بدون هیچ چشم داشتی و بدون اینکه حالاخواسته باشم خودمو لایق دریافت اون محبت ندونم

مثل خیلی ازجاهایی که استاد هم لطفو محبتی که آدمهای مهربان ونازنین درحقشون داشتن و تو مسیر سفر استاد به خاطر دستان بی نظیر خدا هدیه های ارزشمندتر ازاون کاری که طرف براش انجام داده بود به رسم سپاسگزاری به اونهامیداد،و چه حس خوبیه ازنظرمن که ادم بخواد به رسم سپاسگزاری ازعشقومهربانی آدمها بتونی بهترین هدیه رو بهش بدی

درپناه خدای روزی گستر میسپارمت