معرفی دوره احساس لیاقت | قسمت 1 - صفحه 3

سلام استاد عزیزوخانم شایسته عزیز

بادیدن این فایل یاد یکی از خاطرات شیرین وآموزنده وتاثیر گزار درزندگیم افتادم ومیخوام برای شما ودوستان خوب سایت تعریف کنم.من دردوران مدرسه همیشه شاگرد ممتاز بودم وجزء سه نفر اول کلاس.یادمه یه بار در دوران دبیرستان که دینی داشتیم اونروزی که معلممون میخواست درس بپرسه من تنبلی کردم ونخوندم از قضا تمام بچه های کلاس هم اونروز مثل من نخونده بودن.معلم که اومد سرکلاس طبق معمول همیشه شروع کرد درس پرسیدن من ریلکس نشسته بودم وباوجود اینکه نخونده بودم هیچ استرسی نداشتم ونگاه میکردم ومیدیدم کل بچه های کلاس با استرس در حال حفظ کردن دروس بودن ومن میگفتم نهایت یه بار صفر می گیرم اینهمه بیست گرفتم یه بار صفر میگیرم.هیچی معلم از چند نفر پرسید وهمه تقریبا صفر یا یک شدن تا اینکه معلم ناراحت برای اینکه این احساس ناامیدی که از بچه ها پیدا کرده بود رو در خودش ازبین ببره چون واقعا ناراحتی رو توی چهرش میشد دید گفت کی خونده خودش پاشه بیاد من بپرسم با کمال تعجب هیچ کسی بلند نشد ما اونموقع فکر کنم حداقل سی نفر بودیم باز معلم ناامید تر شد ویه مقداری فکر کرد گفت هر کی بیاد پای تخته اگر هیچی هم بلد نباشه بهش 5 نمره رومیدم چون اونموقع ها یادمه که میانترمها 5 نمره داشت.باز هم معلم برای اینکه احساسش رو نسبت به دانش آموزها خوب کنه این فرصت رو دادوبا کمال ناباوری هیچ کس بلند نشد.من که کلا ریلکس بودم اومدم پاشم یه حسی بهم گفت نرو میخواد بهت صفر بده چطوری به حرفش اعتماد میکنی اگه صفر بگیری آبروت میره واین حرفها.از اونجایی که در کل عمرم همیشه شجاعت وجسارتم بر دیگر احساسهام غلبه میکنه واین حسم که دوست دارم خودم رو در ناشناخته ها بندازم با جسارت بلند شدم ورفتم ومعلم چشماش برق افتاد وبدترین جواب دادن به درس کل تاریخ مدرسه رفتنم رو انجام دادم ودر کل لایق صفر بودم اما با کمال ناباوری برای خودم وکل بچه های کلاس معلم گفت بشین 5 شدی.من که از خوشحالی در پوست خودم نمیگنجیدم انگار بزرگترین لطف رو تو کل عمرم بهم کرده بودن وباور نمیکردم چون اونموقع معلم ها از این لطفها به کسی نمیکردن.هیچی بچه ها شروع کردن به اعتراض کردن با صدای بلند که این که صفر میشد چرا باید نمره کامل بگیره.هیچ وقت حرف معلم یادم نمیره گفت این نمره رو دادم که یاد بگیرین که کسی که جسارت داره در هر حال نمرش بیسته حتی اگر در ظاهر لایق صفر گرفتن باشه ومن کلی خوشحال شدم وبه خاطر جسارتم خدارو شکر کردم .با وجود اینکه همیشه توی خانوادم جوری تربیت شده بودم که جسورباشم اونجا جسارتم دوبرابر شد وشاید به خاطر احساس لیاقتی که همیشه داشتم وارزش خودم رو با نمره نمی سنجیدم این تجربه خوب برام پیش اومد.یا موقعی که دفتر بیمه زدم میرفتم دنبال کارخونه های هزار نفری یا دوسه هزار نفری وهمه حتی رییس هامون به من میخندیدن که نماینده های دیگه شرکتهای پنجاه نفری رو نمیتونن بگیرن وتو میخوای دو هزار نفری بگیری.شاید خنده داره یه وقتایی که ازشون میخواستم با من بیان اول که نمی اومدن وبا کلی صحبت باهاشون چون میدونستم احساس لیاقت ندارن واز نه شنیدن میترسن باهام می اومدن وتوی راه کلی غر میزدن که نمیدن وکلی انرژی منفی میدادن که نمیشه ومن هیچ توجهی نمیکردم وتوی دلم میگفتم من کارم بازاریابی هست ونه شنیدن جزء این کار هست وبه حرفهاشون توجه نمی کردم وبا قدرت ولبخند وارد میشدم واونها وقتی با مدیران شرکت صحبت میکردن کلی صداشون میلرزید اما من خیلی ریلکس انگار با برادرم صحبت میکنم وجالبه که همون شرکت های بزرگ درکمال ناباوری البته نه برای من بلکه برای مدیرانمون با من قرارداد می بستن .باوجودی که از نظر مدیرانمون من یه دختر بچه بودم واز نظر اونها به مردها قرارداد های بزرگ رو میدادن ونه پول داشتم نه پارتی حتی با ماشینهای مدیرامون میرفتم شرکت ها وپول یه جفت کفش رو نداشتم.بعضی شرکت ها مارو اصلا راه نمیدادن ومن توی ذهنم وقتی برمیگشتم به جای اینکه بگم چرا من رو راه ندادن میگفتم طبیعی هست من به اونها نیاز دارم نه اونها به من وباید یه روزنه دیگه برای ورود به شرکت پیدا کنم واینقدر میگشتم تا روزنه پیدا میشد.اما استاد همیشه در رابطه با جنس مخالف احساس لیاقت ندارم وتوی رابطه هایی میمونم که تمامش برام انرژی منفی هست وتازه فهمیدم به خاطر احساس عدم لیاقتی هست که درمقابل جنس مخالف دارم وفعلا تصمیم گرفتم تنها باشم چون وقتی تنها هستم کلی پیشرفت میکنم اما وقتی با جنس مخالف حرف میزنم به خاطر اینکه اگه هر طوری رفتار کنه من باهاش میمونم احساس عدم لیاقت شدیدی میگیرم وانرژیم رو برای پیشرفت از دست میدم.چند وقت پیش از یه آقای توی یه ارگانی خیلی خوشم اومد البته احساس میکنم اولین بار هست که یکی رو واقعا دوست دارم بقیه موارد برای وقتی بود که احساس تنهایی شدیدی داشتم اما حالا احساس میکنم آدمی هست که شاید خیلی سالی هست که دنبالش هستم اما پیدا نمیکردم.با وجود اینکه این آقا هم یه بار نشون داد که از من خوشش اومده چند بار دیگه که به اون ارگان رفتم دیدم اخمهاشو انداخته وکلی قیافه میگیره ومن گفتم خب اگر از کسی خوشم اومده باید نشون بدم وناراحت نشم آخرین بار به خودم گفتم من دارم اشتباه قبلم رو انجام میدم چرا باید یه رابطه به من احساس بد بده ومن تحمل کنم.وقتی از اون ارگان اومدم بیرون گفتم دیگه نمیام اگر این آقا از من خوشش بیاد اون باید بیاد سر کار من درغیر اینصورت بودن در رابطه یک طرفه در شان من نیست واگر قراره تنها باشم بهتره تنها باشم تا رابطه ای که طرف بخواد به من اخم بکنه.هیچی الان کلی احساسم خوبه وخوشحالم که پای حرفهام میمونم حتی اگر کسی رو خیلی دوست داشتم خودم رو بیشتر دوست دارم واحساس لیاقتم رو اینطوری نابود نمیکنم.من خانم شایسته عزیز رو خیلی دوست دارم ویکی از الگوهای زندگی من هستن وتوی یه فایلی ازشون شنیدم که آدمی که با خودش در صلحه خودش رو دوست داره ومن اونموقع که این حرف رو شنیدم دلیل تمام ناراحت بودنهام رو توی رابطه فهمیدم چون خودم رو دوست نداشتم وبرای خودم ارزش قایل نبودم وتوی رابطه ها با احساس منفی میموندم .استاد من فکر میکنم احساس لیاقت با احساس شجاعت خیلی رابطه مستقیمی دارن چون من هرجایی که بر ترسم غلبه کردم وشجاعتم رو نشون دادم وموفقیتم بیشتر شد احساس لیاقتم بالاتر رفت.یادمه توی کل عمرم از پل هوایی میترسیدم یه روز توی یه خیابونی گیر افتادم وتنها راه حل گزر از اون خیابون عبور از پل هوایی بود شاید این هم یکی از قشنگتریت تجربه هاای زندگیم باشه تصمیم گرفتم که از پل رد بشم اول که این تصمیم رو گرفتم دستام یخ کرد وکلا سرگیجه گرفتم چون اینقدر از پل هوایی میترسیدم که گذر ازش برام با مرگ فرقی نداشت اول که کلی جلوی اولین پله موندم با دستایی که توی تابستون از ترس یخ زده بود چند بار با همون حال دوتا پله رو رفتم بالا از ترس برگشتم بعد سه تا پله باز از ترس تا چهارتا پله تا اینکه دیدم واقعا نمیتونم اگه بخوام به اون بالا برسم از تپش قلب ایست قلبی میگیرم اینقدر که حالم بد میشه تا اینکه با ناامیدی اومدم پایین واشک توی چشمام جمع شد که خدایا چیکارکنم اول به این فکر کردم که زنگ بزنم خانوادم بیان دنبالم واز اونجایی که تاحالا اینقدر خودم رو ضعیف ندیده بودم به خودم گفتم یعنی تو اینقدر ضعیفی تو باید بتونی خودت مشکلتو حل کنی واز خدا خواستم که کمکم کنه وگفتم خدایا من اینجا میمونم تا مشکلم حل بشه تا اینکه خدا فرشته نجات رو رسون ویه جوونی از دور اومد ونزدیک پل هوایی شد واز اونجایی که در درخواست کردن از آدمها شجاعت دارم گفتم آقا ببخشید من از پل هوایی میترسم میشه من کنار شما حرکت کنم وترسم کم بشه اون آقا گفت مشکلی نداره بیا با هم بریم وقتی از پله ها بالا میرفتم از شدت تپش قلب داشتم میمردم ویه نگاهی به سمت قلبم کردم ودیدم چند سانت به سمت بیرون میاد وبرمیگرده میخوام بدونین چقدر برام ترسناک بود اوایل به بالا رسیدن چشمهامو بستم ورفتم اون سمتی که تبلیغات هست که پایین رو نبینم خب اونطرف هم اون آقا بود که نمیدیدم شاید این رو بگم باور نکنین آخرهای پل از شدت خوشحالی اینقدر خندیدم اینقدر خندیدم بدون اراده نمیدونستم چم شده اما احساس میکردم بزرگترین موفقیت زندگیم رو به دست آوردم.اون آقا رفت ومن ازش تشکر کردم وبا خوشحالی پایین اومدم آخرین پله رو که اومدم پایین قشنگ احساس کردم من یه آدم خیلی بزرگتری شدم انگار توی راه پل صدسال از عمرم بود که گذشت ومن قوی تر شدم واین احساس قویتر شدنم توی بقیه مسایل زندگیم قابل دیدن بود.

توی ترس از تاریکی ما یه خونه داشتیم با یه حیاط بزرگ ویه دستشویی که آخرین نقطه حیاط بود وشاید بگم پونصد متر حیاط با کلی درختهای انجیر وانار وانگور ومن هم که زیاد دستشویی میرفتم مثلا ساغت دو نصف شب مامانمو بیدار میکردم که باهاش برم.یه روزی که مامانم مریض بود ومن بیدار شدم ودلم نیومد بلندش کنم مثل همی پله هوایی اومدم پایین یه نگاهی به درختها کردم وتاریکی وسکوت مطلق باز هم چند بار رفتم به نزدیک درختها که میرسیدم برمیگشتم واینقدر این کار روادامه دادم که افکاری که منو میترسوند رو هی کمرنگ تر کردم مثل اینکه جن ها هستن ونمیدونم الان ممکنه اون گوشه باشن واین حرفها چون تصمیم گرفته بودم که برم افکار کمکی اومد که نه اینجا جن نیست اگرم باشه قدرتی ندارن ومن قوی ترم ومثلا داد میزنم وکلی این فکر ها رو کردم تا اینکه افکار مثبتم غالب شد ومن تونستم تنها برم اما راستش برگشتنی با کلی دویدن برگشتم ونمیشه همون لحظه ای که داری بر ترست غلبه میکنه بگی دیگه ترسم کلا نابود شده ترس هست اما اون احساس موفقیتی که برای بار اول به دست میاری اینقدر زیاد هست که اون ترس رو نابود میکنه وهمین شد ومن دیگه از تنهایی نترسیدم.

شاید یکی از علت هایی که وارد مسیر ماورایی شدم همین شجاعتم بود که باوجود تمام ترسها تونستم موفق بشم واون مسیر رو کشف کنم. البته برای من که از پل هوایی رد شده بودم این مسیر آسونتر بود چون میگفتم بزرگترین ترس زندگیم بود پس میدونم هرچند این مسیر شاید برای خیلی ها خیلی ترسناک باشه اما باید بزرگ بشی تا ظرفیت این مسیر در تو ایجاد بشه.

من کلی از این تجربه ها برای غلبه بر ترسهام دارم مثل رانندگی و…. اما فکر میکنم متن خیلی طولانی میشه .باز هم از شما استاد عزیز وخانم شایسته عزیز سپاسگزارم