قضاوت دیگران در حالی که در شرایط آنها نبوده ایم

وقتی شما این حرف ها را زدید من هم یاد مهدی طارمی افتادم که بعد از جام جهانی خیلی در مورد موقعیتی که از دست داد صحبت می شد و گفته می شد که اگر آن توپ را گل می کرد سرنوشت دیگری برای تیم ایران در جام جهانی رقم می خورد. اما من فکر می کردم که ما در این همین حد باور داشتیم به خاطر همین در همین حد هم به دست آوردیم. چیزی که تفاوت ها را ایجاد می کند اتفاقات را به وجود می‌آورد تفاوت باورهاست. ما نمی توانیم چیزی بیشتر از باورهای مان به دست آوریم. حالا هرچقدر هم تلاش کنیم تلاش فیزیکی انجام دهیم. نمی توانیم چیزی را به دست آوریم که برای ما منطقی نیست. برای تیم ایران هم منطقی نبود که با وجود پرتغال و اسپانیا و مراکش به دور بعد صعود کند. به خاطر همین این اتفاق برایش رخ نداد. البته وقتی خانم شایسته گفت که این قضاوت کردن ها تمرکز روی ایرادهای دیگران است یاد ایرادهایی افتادم که از آقای کیروش می گرفتم. مثلا می گفتم که ایشان عصبی و ناراحت است و مدام با داوران درگیر است و ایرادهای دیگر. به جای اینکه فکر کنم که چه دفاع مستحکمی برایمان ساخته بود و دو بار پشت سر هم ما را به جام جهانی برد.

اما در مورد جملاتی که سعدی حافظ و مولوی در مورد درخواستی که حضرت موسی از خداوند کرده وقتی من اولین بار این جملات را خواندم احساس کردم که این ها می خواهند پیامی را به ما بدهند و منظورشان این نیست که اگر از جلوی کوه طور رد شدید چه چیزی را باید بگویید و چه چیزی را نباید بگویید. مثلاً در مورد سعدی من احساس کردم منظورش این است که سوالی که جوابش منفی است را نپرس اول فکر کن ببین که این سوالی که می پرسی آیا جواب مثبت دارد یا نه. البته این از نظر من درست نیست چون ما باید درخواست کنیم اگر درخواستی از نظر من منطقی و درست است آن را باید انجام دهم و نباید نگران باشم که طرف مقابل جواب منفی یا مثبت می دهد. حتی اگر می ترسم که جواب منفی بدهد اتفاقاً باید درخواست کنم چون این ترسی است که باید از آن رد شوم و باعث پیشرفت من می شود. در مورد قضاوتی که حافظ در مورد سوال یا درخواست حضرت موسی کرده هم فکر می کنم این خوب باشد که آدم از کسی که دوستش دارد درخواست کند کاری را برایش انجام دهد. اشکالی ندارد که آدم از فردی که دوستش دارد جواب رد بشنو.د این باعث می‌شود که انسان یاد بگیرد که افراد مجبور نیستند برای هر درخواستی به ما جواب مثبت بدهند یا هر کاری را که از آنها می خواهیم را انجام دهند فردی که من دوستش دارم و او هم من را دوست دارد دلیلی ندارد که به هر درخواستی از طرف من جواب مثبت بدهد. دلیل علاقه من به او این نیست که هر کاری از او خواستم برایم انجام دهد یا هر درخواستی که کردم به آن جواب مثبت می دهد. دلیل علاقه من به یک فرد مثلاً به خدا ویژگی های مثبتی است که در او می بینم. هر چقدر به ویژگی های مثبت یک فرد یا یک چیز توجه کنم بیشتر به آن علاقه مند می شوم. و بیشتر دوستش دارم و صحبت کردن و ارتباط داشتن با آن چیز یا کس لذت بخش است و اهمیتی ندارد که آن فرد جواب مثبت یا منفی به درخواست های من می دهد. در مورد قضاوت مولوی هم در مورد حضرت موسی تصور من این است که حضرت موسی در حد درک و شناختی که از خداوند داشته سوال پرسیده و من هم اگر در آن موقعیت بودم آن سوال را می پرسیدم. چون شاید درک نکرده بودم که خدا را نمی توانم ببینم. خدا محدود به یک چیز یا یک مکان یک شی نمیشود که که بتوان آن را در یک موقعیت دید. چون خدا همه چیز است. اما ما باید سوال بپرسیم تا جواب بشنویم و درک کنیم اگر هیچ سوالی نپرسم هیچ جوابی هم به من داده نمی شود و در نتیجه هیچ درکی هم اذهان به دست نمی آورم به خاطر همین نباید از سوال پرسیدن بترسم و نگران باشم که این سوالی که می پرسم از نظر دیگران یک سوال مبتدیانه یا اشتباه است یا اینکه یک سوال منطقی و از روی شناخت است.