قضاوت دیگران در حالی که در شرایط آنها نبوده ایم

به نام خدای بخشنده و مهربانم

سلام ب استاد عزیز، خانم شایسته مهربان و دوستان عزیزم

جالبه چند روز پیش توی ذهنم این شعر اومد، ارنی کسی بگوید ک تو را ندیده باشد، تو ک با منی همیشه چرا تری چه لن ترنی. گفتم وا من ک اینو حفظ نبودم چی شد ک کامل تو ذهنم اومد. و خدا داشت با من حرف میزد.

یادمه همون روزا تو بحبوحه ی تقوا و کنترل ذهن زیادی بودم، و ب خدا میگفت ارنی، منم موسی ام میخوام ببینمت، نشانه ات رو بفرست، میخوام جایزه تقوام رو بفرستی، من باید ب این ذهنم یه چیز قابل لمس و دیده شدن نشون بدم، و پاسخم رو داد، رزقی من حیث لایحتسب. مثل همیشه منو یادش بود، فراموشم نکرده بود، روشو نکرده بود اون ور، سرگرم کار دیگه ای نبود، داشت ظرف ایمان منو بزرگتر میکرد، داشت ب من درس صبر و ایمان ب غیب میداد، داشت برام فکت می ساخت ک در آینده قوی تر ادامه بدم.

و اتفاقا روز بعدش شرایطی پیش اومد ک من داشتم رفتارِ پدرم رو قضاوت میکردم، ب خودم اومدم دیدم دارم با مادرم و خواهرم در موردش غیبت می کنیم و قضاوت میکنیم رفتارش رو، از بیرون ب کسی بگی میگه بله کاملا حق با توعه و تو درست میگی، ولی ولی این درستش نیست، من میدونم این کار اشتباهه ولی چرا داشتم ب خودم حق میدادم ک حرفام درسته.

آقا جان من جای پدرم نیستم، من تو شرایط اون قرار ندارم، پدرم هنوز باورهای محدود کننده داره، باور کمبود داره، اصن پول خودشه ب من چه، وقتی رفتاری ب زندگی من آسیبی نمیزنه چرا باید بهش فکر کنم چرا باید انرژی ذهنی مو برا بقیه خرج کنم، این تصمیم چه دخالتی در زندگی من داره؟ روزی رسان من خداست، من از خدا توقع دارم، من از اون پول میخوام نه پدرم، پدر من اگر ضرر کنه ب حال من فرقی نداره، دیگه حرصش رو نمیخورم، اگر سود کنه بازم ب حال من فرقی نداره، پول خودشه زندگی خودشه بزار آتیش بزنه چیکار داری تو؟

دیدم بله هرچی قضاوت کنیم رفتار بقیه رو، باعث کدورت در قلب میشه، دل چرکین میشی، رفتارت بد میشه، رفتارت از روی توقع میشه، عشق ات شرطی میشه، عشق بی قید و شرط نمی ورزی، قلبت پر از عشق خدا نمیشه. واقعا باید یاد بگیرم بدون انتظار و توقع انسانهارو دوست بدارم و بهشون احترام بزارم.

مثلا راحته ب افراد غریبه بدون توقع احترام بزاری و کمک کنی و بگی ب من چه رفتارش ب خودش آسیب میزنه، ولی در مورد اطرافیان و خانواده و همکار و دوست، بیشتر توقع داریم ک درست رفتار کن و بیشتر اخلاقیات شون رو زیرنظر می گیریم، چون فکر میکنیم رفتارشون رو زندگی ما تاثیر میزاره.

بنظرم دقیقا ما برای جلب توجه و دیده شدن قضاوت میکنیم، غیبت کسی رو می کنیم، و میگیم باید اینکارو میکرد اونکارو میکرد، میخوایم جلوی بقیه روشن فکر و عاقل دیده بشیم، میخوایم بقیه بگن وای تو چه درست میگی، راست میگی هااا فلانی چه اشتباهی کرد.

آقا من اینارو ب خودم میگم، من خودم ک ادعام میشه دارم خیلی خوب رو خودم کار میکنم، هنوز شرک می ورزم، هنوز یه آدمو گنده میکنم تو ذهنم، هنوز حرف مردم برام مهمه، هنوز دنبال جلب توجه و رضایت بقیه ام، هنوز می ترسم، باور کمبود دارم وووو، پس چطوره ک از بقیه انتظار دارم طبق قانون عمل کنم؟ اینو می دونید از کجا فهمیدم، من همیشه میگفتم وا پدر من چه اشکالی داره تو پول ات رو از بقیه بخوای، و تو ذهنم میگفتم ترسویی مشرکی دیگران برات بااهمیت ترن عزت نفس نداری ک خجالت میکشی و از این حرفا، و خودم تو اون شرایط قرار گرفتم ک باید دستمزد خودم رو میخواستم آقا یکی از بیرون بگه میگه خب حق ته بگیر دیگه راحت حرف تو بزن، ولی من سختم بود، منی ک دوره عزت نفس رو بارها گوشش دادم، وقتی من تو شرایطش قرار گرفتم دیدم ک اره بابا تو ک ادعات میشد حالا ببینم چند مرده حلاجی؟ و بهم برخورد و سریع زنگ زدم و انجامش دادم.

من فهمیدم اگر بقیه رو نقد کنم، حتی توی ذهنم باعث میشه من هم نقد بیشتری بشم، هرچی سرم تو کار خودم بود، هرچی بیشتر گفتم ب من چه ب من چه، دیدم بقیه اصن کاری ب کار من ندارن، ب تصمیماتم احترام میزارن، نمی تونن مانع من بشن،  باعث احترام بیشتر شد در روابطم.

ی مدتم ایراد می گرفتم از رفتار خواهرم، بد دیدم ای بابا همون گیر دادنا داره ب خودم از طرف ایشون بر میگرده، هی من رفتارش رو قضاوت میکردم باز اون یه رفتار دیگه ی منو، ب خودم گفتم اوه اوه ناعمه ادامه بدی اوضاع بدتر و بدتر میشه، و آگاهانه زیپ دهن مو بستم و گفتم ب تو مربوط نیست، ادای روشن فکرا رو هم درنیار، ک بگی من بلدم من میدونم، هیچ کس کامل و بی نقص نیست، توهم پرفکت و همه چیز دان نیستی، سرت تو کار خودت باشه. دیدم ک چقدر ذهنم درگیر میشد اون روزا، اون عصبانیت احساس بد رو در من بوجود می اورد و از فرکانسم راضی نبودم.

سعی میکنم دقت کنم ب رفتار جهان با خودم، آدما چه رفتاری با من دارن، اگه خوبن اگه احترام میزارن ینی در مسیر درستم اگه نه باید برگردم ب خودم و اصلاح کنم خودمو، بارها شده یه حرفی یه انتقادی مامانم کرده اولش سکوت کردم و اصلا نپذیرفتم، بعد ک آروم شدم فکر کردم بهش و دیدم بله راست میگه کاملا هم راست میگه و من باید این اخلاقم رو درست کنم.

مثلا میرم بیرون خیلی زیپ دهن مو می بندم و میگم ب من چههههه،  اینکه الان این فرد چرا اینکارو کرد، چرا این لباسو پوشیده، چرا این رفتارو میکنه، چرا این آرایشو کرده، و خیلی ب صلح رسیدم با اطرافم، و میگم این جهان جهان تنوع هاست، تنوع سلیقه و هرکس آزاده ک هرطور بخواد رفتار کنه، ب من مربوط نیست، من زندگی خودمو بچسبم کلاه مو میندازم بالا، چیکار دارم خودمو وارد بحث های الکی کنم، ب قول قرآن از سخنان لغو و بیهوده حذر کنید، چون نشتی انرژی عه، پایین اومدن فرکانس عه. غیبت، تهمت، قضاوت، مسخره کردن، سخن چینی، اینا همش کار نادرست عه و بدونم منم ک در مسیر درست هستم ممکنه گاهی بزنم جاده خاکی ولی سریع برمیگردم و ب خودم تلنگر میزنم.

سپاسگزارم استاد عزیز و خانم شایسته جانم با این چهره ی آرام و نورانی تون، چقدر عشق اید شما دو انسان، بخدا این روزا هر فایلی از شما می بینم ک باهم هستین همش قربون تون میرم، فیلم و پاز میکنم میگم خدایا ببین آخه چقد این بنده هات عشق ان، فرشته ان اینا بخدا، اصن آرامش و شادی و صلح از چهره و کلام تون می بارید، همش خواسته هام از فرد موردنظرم بیشتر و بیشتر میشه، انتظارم از تجربه رابطه بیشتر میشه و از طرفی انتظارم از خودم ک سطح مو ببرم بالا ک جهان ب فرکانس من پاسخ بده، اگر من خودمو لایق تجربه این رابطه میدونم پس باید روی بهبود شخصیتم کار کنم، خودمو الکی گول نزنم، باید از درون احساس لیاقت کنی نه تو حرف بگی من لایق یه رابطه ی باکیفیت و توحیدی هستم.