«تمرکز لیزری» بر بهبود اصلی ترین پاشنه آشیل

احساسی که الان دارم، اینه که یه حصار از اطرافم برداشته شده. همیشه توی سایت به فایل ها فقط گوش میدادم یا فقط میخوندم. اما ناخودآگاه هیچ وقت حتی به اینکه دیدگاهی بگذارم هم فکر نمیکردم. انقدر احساس لیاقت پایینی داشتم که حتی نمیخواستم نام کاربری ام هم نام خودم باشه و این فقط توی این فضای سایت بود نه زندگی توی دنیای واقعی! با این تفکر که من سنم کمه و الان نمیتونم در مورد این مسایل نظری بذارم. توی دلم همیشه یه ترسی بود از اینکه تایید بشم یا نه. یا اینکه چقدر اشتباه میکنم و انقدر درگیر فکر مردم یا اشتباهاتم، گذشته ام، و حتی کوچکترین واکنشهای مردم مثل لحن صداشون بودم که نمیتونستم حتی قدمهای خیلی کوچیک رو بردارم و صحبتی با کسی بکنم. حتی نسبت به جنسیتم هم ناراحت بودم و این فکر در من غالب بود که از ما قویتر یا باهوشتر هستند و… همیشه ترس از اینکه اگه نتونم یا زمان کم بیارم و و و رو داشتم. توی این یک ماه گذشته، فکر میکردم. شاید همه افکارم ریشه کن یا متحول نشده باشند اما همینکه احساس میکنم که چقدر در اشتباه و یه زندگی توخالی بودم، خیلی برام نشونه خوبی هست. اینکه همیشه برای کوچکترین مشکلاتم هم از بقیه کمک میخواستم یا استرس داشتم و در حسرت بودم. بقیه رو هم همیشه صفر و یکی میدیدم و اینطور که یک نفر یا خوب و نزدیک به ایده آل هست و یک نفر کلا پوچ یا بیهوده است. همیشه فکر میکردم که بقیه وقت نمیگذارند که کامنت من رو بخونند یا باید جوری بنویسم که بقیه مینویسند یا خوششون میاد. اینا رو که میگم، برای خودم یادآوری میشه که چقدر خودم رو نمیدیدم. گفتید مثل پادشاه ها زندگی کنید، رفتم توی فکر. اینکه دیدگاه من هست که یک اتفاق رو خوب یا بد میکنه و هیچ عامل دیگه ای وجود نداره. واقعا تمرین باید بکنم که به یقین برسم اما قطعا زمان هم خیلی چیزها رو حل میکنه. از خدای خودم ممنونم که این مسایل رو دارم به یاد میارم و یاد میگیرم. دوست دارم خودم رو و حس میکنم که شما همتون بازتابی از خدای من هستید. دوستتون دارم. آرزوی بهترین ها برای همه کسانی که در پی اون هستند.