آنچه از سفر به لاس وگاس آموختم

به نام خدای رحمن و رحیم

سلام عرض می کنم خدمت همه شما عزیزان و خانواده گرامی

روز دوازدهم این سفر اعجاب انگیز

خدا را بسیار سپاسگزارم که مرا به این مسیر هدایت کرد مسیری که احساس آرامشم را مدیون تلاش های بسیار استاد عباس منش عزیز و خانم شایسته دوست داشتنی می دانم. مسیری که باعث تغییرات بسیار من شده است و خودم هم خیلی زیاد تغییرات را حس نمیکردم نه اینکه حس نکنم احساس می کردم بیشتر یک شنونده هستم تا عمل کننده.

تا اینکه امروز به دعوت یکی از همکاران به کوه رفته بودیم و چشمانم زیبایی ها را که می دید واقعا زبانم نمی توانست بسته بماند و از بابت آن زیبایی خدا را شکر نکرد و از کنار آن گذر کرد. واقعا حتی برای برگهای زرد روی زمین هم ذوق داشتم چه برسد به صدای آب، پرندگان و حتی صدای سگ و گربه که من همیشه فقط با یه ترسی از کنار آنها رد می شدم حتی با یه نگاه چندش وار بهشان نگاه می کردم ولی امروز خودم هم تعجب می کردم که من حتی یبار از مسیری می خواستم رد بشم به یه سگ گفتم صبر کن اول من رد بشم از اینجا، بعد تو بیا برو.

یه موضوع دیگری که واقعا تعجب خودم و دوستم را بیشتر جلب کرد تغییر دیدگاه من بود. خیلی خلاصه براتون تعریف کنم من حدود ۱۵ سال پیش ازدواج کردم و به شهر تهران آمدیم و از آنجا که در این شهر هیچ فامیلی نداشتم احساس می کردم تنها دلخوشی و شرط لازم برای حال خوب داشتن من همسرم هست و از آنجا که شرایط کاری همسرم به گونه ای است که چند ماه از سال بیشترین زمانش را در محل کار است و حتی شاید هفته ای یبار به خونه بیاد، من قبلا همیشه تو اون برهه زمانی با همسرم دعوا داشتم و از کارش شاکی، حتی کار مشاجره ما به خانواده ها هم کشیده شده بود و یه جنگ اعصاب بد راه می انداختم و هر سال هم شرایط کاری او بدتر، دعوا و اعصاب خوردی من بیشتر،‌یعنی به گونه ای که حتی اگر او نبود من انگیزه ای برای اشپزی هم نداشتم با اینکه من ۲ فرزند داشتم و باید غذای آنها را میدادم.

تا اینکه بعد از آشنایی من با استاد عباس منش عزیز متوجه شدم من از درون تهی هستم که تنها دلیل احساس خوبم را در کنار او بودن می دانم و شروع کردم کار بر روی خودم و فایل ها را دانلود می کردم و گوش می دادم و سعی می کردم تنها از درون به حس خوب برسم و حس خوبم را مشروط به وجود دیگران و حتی رفتار و عکس العمل دیگران نکنم. همیشه فکر می کردم خیلی نتونستم تغییر کنم. تا اینکه امروز که دوستم داشت از یه موضوعی می نالید شروع کردم با او صحبت کردن که نه تو نباید به کسی وابسته باشی تو فقط باید از درون به حس خوب برسی باید با خدای درونت به صلح برسی، تو در همه شرایط یه خدایی همراه خودت داری که فقط او برای تو کافی هست، تو باید خودت را اینقدر لایق بدونی که خودت به تنهایی در هر شرایطی می توانی از درون به حس خوب برسی، تو وقتی خودت را لایق بدونی کم کم ظرف وجودیت بزرگ و بزرگتر میشه و خودت را لایق یک زندگی بهتر و بهتر در همه زمینه ها می دانی و کلی صحبت های دیگر که خودم از این سخنرانی خودم تعجب کرده بودم که وحیده یعنی واقعا این حرفهای توست. و همانجا به خودم یه احسنت گفتم و متوجه شدم که نه منم تغییر کردم و فقط یه شنونده نبودم ولی چون تغییرات پله پله بوده خودم زیاد متوجه تغییرات نشدم، ولی بعد ار این سخنرانی متوجه شدم با وحیده دو سال پیش چقدر فرق کرده ام و قابل قیاس نیستم. همانجا اول از خدای خودم تشکر کردم که مرا به این مسیر هدایت کرده و سپس از طریق یکی از دستانش باعث انتقال این آگاهی ها به ما شده است تشکر و قدردانی کردم.

واقعا با تمرین ما می توانیم احساس خوب را در خودمون به وجود بیاریم من نمیگم که الان تمام روز حسم خوب و عالی است به قول استاد در یکی از فایلهایشان ما رباط نیستیم که حس نداشته باشیم که ناراحت نشیم ولی همه هنر ما این است که اگر به خاطر یه موضوعی ناراحت شدیم در کمترین زمان ممکن بتوانیم حس خود را خوب کنیم و در آن حس بد نمانیم و تبحر در این موضوع هست که تضمین کننده رشد مداوم ما در همه زمینه ها می شود.

از شما استاد عزیز و خانم شایسته که دستی از دستان خداوند هستید کمال تشکر و قدردانی را دارم.

در پناه الله یکتا شاد و موفق و ثروتمند و سعادتمند در دنیا و آخرت باشید.

یا حق