درسهایی از توت فرنگی 19 دلاری | قسمت 1

به نام خدای بخشاینده و مهربان

سلام

چند روز پیش خواهرزاده هام ، یکی دختر پنج ساله هستش و یکی دیگه هم دختر پونزده ساله هستش

من یه بازی فکری بهشون هدیه دادم ، باید با اشکال شکسته شده ، یه سری اشکال هندسی یا یه سری حیوان رو که توی کارت هایی در ابعاد کارت های پاسور بود درست می کردند

اولش برای خواهر زاده کوچیکم که پنج سالشه خیلی سخت بود و نمی‌توانست ذهنش هندل کنه …

من یه سرچی تو گوگل زدم و صفحه دیجی کالای همین محصول رو باز کردم

یه ویدیو معرفی بازی ، کوتاه ، یه خانم داشت صحبت می کرد

گفت این بازی برای پنج سال به بالاست

بعد خواهر زاده‌ام (کوچیکه) هیچی نگفت ، فقط با دقت نگاه می کرد

ما نوبتی بازی می کردیم

ولی من و خواهر زاده‌ی بزرگم همون دختری که پونزده سالشه به این خواهر زاده کوچیکم که فقط پنج سالشه کمک می کردیم ، چون خودش تنهایی نمی تونست و ذهنش قفل می کرد.

هر بار هم وقتی شکل کامل درست می شد به صورت واقعی … به صورت واقعی خوشحالی می کردیم برایش دست می زدیم و حسابی تشویقش می کردیم

خلاصه یه نیم ساعت یه ساعتی تو اتاق نشسته بودیم هر کدوم دو سه بار یه کارت برداشتیم و بازی کردیم

تا من دیگه با خواهرم کار داشتم تو اتاق ، دختر ها رفتن توی پذیرایی

حدود یه ساعت بعدش خواهرزاده کوچیکم با مادر بزرگش یعنی مادر خودم اومد ، دیدم وعووو دوتا از شکل ها شبیه به حیوان هست رو درست کرده (‌از سه سالگیش هم عاشق حیوان ها بود ، مخصوصاً اسب) و تازه خلاقانه رفته از توی کشوی اتاق یه قوطی داریم پر از دکمه های متفاوت هست ، در واقع بین وسایل خیاطی مادرم هست ، اومده برای مثلاً اردکش یا پرنده‌اش با یه دکمه‌ی زیبا چشم هم گذاشته :))

من خیلیییی خوشحال شدم از این استعداد و توانایی این دختر و بعد به یادآوردم توی اتاق وقتی دو سه بار من و خواهر زاده بزرگم خودمون تنهایی نتوانستیم شکل رو درست کنیم ولی این خواهر زاده کوچیکم که پنج سالشه نمی‌توانست بهش گفتم عزیزم طبیعیه شما قبلاً بازی های مثل این هم ندیدی ولی من و خواهر بزرگت دیدیم و بازی کردیم

بنابراین ربطی به استعداد نداره ، ربط. داره به میزان تمرین کردن و عادت کردن ذهن

بعد اونم با دقت داشت به حرفام گوش می‌داد (چون خیلیییی دلش می خواست بازی رو یاد بگیره ، واقعاً از بازی خوشش اومده بود و برایش جذاب بود)

بعد بهش گفتم فقط تمرین کردنِ و چیز خاص و عجیب و غریبی نیست ، حالا یکی با پنج بار تمرین کردن یاد می‌ گیره و یکی دیگه با پونزده بار

از اونجایی که این دختر پنج ساله ، به من که دایی اون هستم اعتماد زیادی داشت که حرفام راست و درسته و عاشقشم و اگه چیزی بهش میگم حتماً برایش خوبه

با این ذهنیت هایی که من درونش ایجاد کردم …

که راحته ، که عجیب و غریب نیست ، همه می توانند یاد بگیرن ، تو هم می توانی و …

اومده بود نشسته بود تنهایی بدون اینکه کسی ببینه ، که حالا اگه اشتباه کرد هم خجالت نکشه و اینا … بازی رو تمرین کرده بود و عااااالی یادش گرفته بود

این داستان خیلی برایم درس داشت و هم به خودم افتخار کردم به خاطر اینکه به رشد شخصیت و اعتماد به نفس این دختر کمک کردم ، هم قانون انتظار و پیش فرض رو دوباره دیدم و برای خودم تأیید کردم