درسهایی از توت فرنگی 19 دلاری | قسمت 2

به نام خداوند یکتای بی همتا

سلام برخدای قدرتمندم،سپاسگزارم از لطف بیکران خداوند که به من باردیگراین فرصت را داد تا ازاین آگاهی های ناب غذای روحم کنم

سلامودرود به استادان عزیزم و تمومی دوستان ارزشمندم دراین مسیرپرخیروبرکت

الان که درجمع این سایت هستم بسیارسپاسگزارخداوندم که زنده هستم و خداوند به من عمری پرخیروبرکت و سلامت بخشیده تا بتونم خودم رو درمسیر کمال رشد بدم

داستان ازین قراره که میگم خداروشکر زنده هستم ودارم ازین مسیرلذتبخش استفاده میکنم،برمیگرده به زندگی من درهفده سال قبل که دچار یک بیماری غدد لنفوم شدم و بخاطراون بیماری مجبور به یک سال شیمی درمانی شدم

الان که یادم میوفته به اون روزا باخودم میگم واقعا فقط بخاطر ذهنیت مثبت خودم بود که درحال حاضر عمری دوباره ازخداوند گرفتم و دارم باسلامتی کامل زندگی میکنم

اون سال شرایط سلامتی من خیلی وخیم بود،درحدی که دکترها خیلی بامادرم سرصدامیکردن که چرا دخترت رو دیر به دکتر رسوندی و امکان داره این درمان بهش جواب نده و کل بدنش رو درگیرکنه و دیگه کاری ازدست ما برنیاد..

این صحبتهارو بعداز درمانم که‌خوبه خوب شدم به گوشم میخورد که چقدر مادرم غمگین بوده و ترس ازین داشت که نکنه درمان جواب نده و منجر به ازدست دادن من بشه…

وقتی برای اولین جلسه ی دوره ی درمان من دربیمارستان بستری شدم یک آقای پرستاری بود که به شدت اون آقا مرد مهربان و‌پرانرژیی بودن،یعنی هروقت که ایشون رو می دیدم کلی حسوحالم خوب میشد،وقتی منو می دیدکلی بهم انرژی میداد واین جمله ورد زبونش بود که فکر نکنی چیزیت شده،تو فقط یک سرماخوردگی داشتی و اون سرماخوردگیت خیلی شدیدتر شده و باید داروی قوی تری بزنی و اگه بتونی از پس این داروی قوی بربیایی هرچه زودتر ازینجا مرخص میشی و میری

همین یک‌جمله ازاون آقای پرستار برای من کافی بود که من فکر نکنم بیماریم جدیه و همیشه بااین نگاه که من یک سرماخوردگی شدید گرفتم و داروی قوی تری نیاز داره،پس بنابراین به زودیه زود خوب میشم،باعث شد که من خودم رو تو سن سیزده سالگی نبازم و هربار که موقع جلسه ی درمانم میشد با شوروشوق میرفتم که دوباره بهم دارو بزنن…

خلاصه وقتی اولین جلسه ازدرمانم تمام شد،به طرز معجزه واری بااولین درمان کل غددهای لنفاوی من آب شدن و این برای دکترم یک معجزه ی الهی بود که چطور بایک جلسه اینقدر خوب همه چیز جواب داد،چون قشنگ میدونم اون جمله ی آقای پرستار خیلی روی من تأثیرگذاشت و من فکر نمیکردم که واقعا بیماریم جدی باشه…

مادرم وقتی انرژی و حال روحی منو میدید آروم میشد و بجای اینکه من ازایشون انرژی بگیرم اون ازمن انرژی میگرفت،چون میدید با کل عوارض داروهای شیمیایی هیچ مشکلی ندارم و حتی باریزش شدید موهام کلی مسخره بازی درمیوردم و اجازه نمیدادم که مادرم ناراحت بشه و یادمه همیشه بهش میگفتم این موهام که ریختن قراره کلی موهای پرپشت توی سرم رشد کنه،و واقعا همینم شد،بعدازینکه کل درمانم تمام شد یک سرِ پراز موهای پرپشت داشتم و الان هم کلی از رشد موهام راضی ام

خلاصه اون روزا مادرم باکلی نذرونیاز به این امام و اون امام التماس میکرد که جون منو نجات بدن و ازین غموناراحتی بیرون بیان،و واقعا که برای مادرم این شرایط جسمانیم خیلی سخت بود چونکه فرزنداولش بودم و عزیز دور دونه ی خانواده بودم…

پدرم همیشه ازین حال روحی من معلوم بود که متعجبه،چون واقعا هیچوقت گله و شکایتی نمیکردم که چرااین بلا سر من باید بیاد..

فقط بااین صحبت آقای پرستار من یکسال باانرژی عالی پیش رفتم و برای هرجلسه ازدرمان باامیدوانگیزه ی بالایی آماده میشدم،و‌جالب اینجابود،اون بچه هایی که بیماریشون مثل من بود چقدرازلحاظ روحی و جسمی هربار ضعیف و ضعیف ترمیشدن،ولی هرکس منو میدید اصلا متوجه نمیشد که تحت درمان داروی شیمیایی هستم،انقدرکه پرانرژی بودم

واقعابرای اون آقای پرستار هرکجاهستن،آرزوی سلامتی میکنم،چون اگه میخواستم باروحیه ی مادرم پیش برم صد درصد الان زنده نبودم واین مسیرلذتبخش نصیبم نبود…

بعدها که بزرگترشدم فهمیدم که چقدر من واقعا پراانرژی بودم و از پس یک بیماری سخت نجات اومدم و خداوند بهم لطف داشت که بعدازاون بیماری الان هیچ‌داروی شیمیایی استفاده نکنم و بدنم هفده سال پاکه پاک ازهرنوع دارو وبیماریه،الهی صدهزارمرتبه شکر

واقعا اون ذهنیت مثبتی که آقای پرستاربهم داد خیلی روی من تأثیرداشت و الان میفهمم که چقدر اون شرایط به ظاهر سخت بایک ذهنیت مثبت تونست به من جونِ دوباره بده…

چون به زعم دکترم انتظارش این نبوده که بایک جلسه درمان بشم و کلی بامادرم صداکرده بود که چراانقدر دیر بچتون رو به دکتر اووردید

وواقعا مادرم تقصیری نداشت چون این بیماری یدفه پیشرفت کرد و حتی خودم متوجه نشدم که چطوراینهمه غددهای لنفاویم رشدکرده…

حالاوقتی یموقه صحبت ازاون دوران میشه،مادرم بهم میگه تورو امام حسینو امام رضا و نمیدونم ابالفضل نجات داد،من هم به اعتقادش احترام میذارم وچیزی نمیگم،فقط درجوابش میگم آره درست میگی،ولی واقعا فکرشو که میکنم او ذهنیتی که آقای پرستاراولین بار بهم داد باعث شد خودم رو تو طول یک سال نبازم و هربار باانگیزه ی بیشتری به دوره ی درمانم ادامه بدم…

آره این بود تجربه ی من ازیک بیماری سخت بایک ذهنیت مثبت و نتیجه ی زنده بودنِ الانم و به مسیر رشدوپیشرفت الهیم دارم ادامه میدم

خداروصدهزارمرتبه شکر که این فایل من رو آگاه کرد ازون دوران تابیشتر سپاسگزار حال حاضرم باشم که چقدر واقعا اون دوران دورانِ سختی برای منوخانوادم بود ولی چقدر خدابهم لطف داشته که باانرژی و انگیزه ی عالی خودم رو نبازم و یک درصد هم به مرگ فکرنکنم…

تازه یادمه اون پرستار همیشه بهم میگفت این انرژی روحی تورو که میبینم مطمئنم آینده ی خوبی درانتظارته،بخدا هرموقع به این جملش فکر میکنم باانگیزه ی بیشتری تواین مسیر حرکت میکنم و انگار اون آقا مثل یک پیامبری بود که حرفاش انگیزه بخشه بر قلبوجان من و باعث میشه این مسیر رو هربار جدی تر بگیرم و باخودم بگم که این همون مسیریه که آقای پرستارهمیشه بهم میگفت و آیندم بااین مسیر تضمین شده…

خلاصه خیلی خوشحال شدم ازاین اگاهی و ازینکه به یاداوردم خداچه لطف بزرگی درحق من کرده و یک زندگی دوباره بهم بخشید و منو به این مسیرزیبا هدایت کرد،الهی صدهزارمرتبه شکر…

هرکجاهستید شادوپیروزباشید